Διαβάζοντας στην dailythess.gr το ρεπορτάζ για τη συνάντηση στελεχών της Χρυσής Αυγής με τον πρόεδρο των εργαζομένων και μέτοχο του ΟΑΣΘ κ. Δημήτρη Τσερμενίδη, ένιωσα να διατυπώνεται κάτι σαν απορία για την ευχάριστη ατμόσφαιρα που επικράτησε μεταξύ των τριών ανδρών.
Το ενίσχυσε εξάλλου, παραθέτοντας την ενόχληση αυτοκινητιστών και άλλων για προηγούμενες ρατσιστικές αναφορές του κ. Τσερμενίδη για τις «μισές δουλειές του Χίτλερ» κ.λπ.
Εγώ, πάλι, δεν απορώ καθόλου. ‘Η μάλλον απορώ που άργησε τόσο να γίνει αυτή η εποικοδομητική επαφή.
Οι άνθρωποι βρίσκονται στην ίδια πλευρά του μετώπου: σε άλλα χρόνια θα ήταν συμπολεμιστές στα Χι τάγματα ή στις Ψι διμοιρίες.
Εξάλλου, οι σύγχρονοι συνδικαλιστές πρέπει να είναι πάντα απέναντι στην εξουσία και να δέχονται κάθε βοήθεια που «δεν μπορεί να περιχαρακώνεται μέσα σε αυστηρά κομματικά πλαίσια», όπως μας εξηγούν οι χρυσαυγίτες.
Ο ευέλικτος συνδικαλισμός
Σύμφωνα με την ίδια λογική άλλοι -πολύ, μα πολύ αριστεροί- κόβουν το νερό στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ (προφανώς γιατί το κράτησε δημόσιο), άλλοι τα καταλαμβάνουν και άλλοι απειλούν με βία ή την ασκούν σε όποιον συριζαίο τολμήσει να βρεθεί σε εκδήλωση διαμαρτυρίας για ένα κοινωνικό πρόβλημα. Από δω οι λεπροί κι από ‘κει οι «άλλοι». Κι αυτοί οι άλλοι, ανέχονται ή και στηρίζουν αγράμματους – μουτζαχεντίν μητροπολίτες στον αγώνα τους να επιστρέψει η εκπαίδευση στο μεσαίωνα, τους φασίστες που δεν αφήνουν τα παιδιά τους να πάνε στο ίδιο σχολείο με τα προσφυγόπουλα και κάνουν ότι δεν βλέπουν το μαύρο μέτωπο Μητσοτάκη- Γεννηματά- Θεοδωράκη (άλλο τέρας μορφώσεως και κοινωνικής ευαισθησίας).
Επειδή λοιπόν εγώ πρόλαβα τα τραμ, έστω τρέχοντας με τα κοντά μου ποδαράκια, για να πάω ώς το Συντριβάνι όπου έδρευε τότε η μεγάλη μας ομάδα, να θυμίσω, ότι ο εθνάρχης Καραμανλής όταν τα ξήλωσε, αντί (όπως και ο Γεώργιος Ράλλης ομολογούσε) να επιτρέψει τις δημοτικές συγκοινωνίες, χάρισε όλη τη μετακίνηση των Θεσσαλονικέων σε μια χούφτα αυτοκινητιστές, κατά σύμπτωση μαχητικούς υποστηρικτές και τροφοδότες του.
Τι έβαλαν τότε αυτοί που πήραν τις μετοχές; Κάτι σαράβαλα που τα βάφτισαν λεωφορεία και τα οποία βρέθηκαν στα χέρια τους είτε ως αποζημίωση για κατασχεθέντα (ποιοι άλλοι αποζημιώθηκαν εκτός από βιομήχανους και λοιπούς συνεργάτες;), είτε μέσω του σχεδίου Μάρσαλ (ελπίζω αυτό το colpo grosso να είναι γνωστό).
Προφανώς ανάμεσά τους δύσκολα έβρισκες έναν από αυτούς που αγωνίστηκαν, που πρόσφεραν στον πόλεμο και στην αντίσταση ό,τι είχαν και δεν είχαν. Αντιθέτως, έβρισκες ανθρώπους από τις συμμορίες που είχαν ντύσει οι κατακτητές, μαυραγορίτες, μεσεγγυητές εβραϊκών περιουσιών που έγιναν ως διά μαγείας καπνός κ.λπ. Ολοι; Προφανώς όχι. Να δώσουν τον κατάλογο των τότε και των τωρινών μετόχων για να μη θίγουμε υπολήψεις.
Τότε, το 1957, έκλειναν 8 χρόνια από τη λήξη του εμφύλιου και οι νικητές είχαν συσπειρωθεί σε ένα πολιτικό σχήμα: την ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Με βουλευτές σαν τον Μανιαδάκη, δηλαδή τον υπουργό ασφαλείας του Μεταξά (εμπνευστή του ρετσινόλαδου και του πάγου) και τον Κώστα Παπαδόπουλο, αρχηγό ναζιστικής συμμορίας στη Μακεδονία, με υποψήφιο δήμαρχο Θεσσαλονίκης τον δωσίλογο Γκοτζαμάνη, «υπουργό» των κυβερνήσεων κουίσλινγκ που διόρισαν οι γερμανοί, και με επίλεκτα στελέχη του κράτους και του παρακράτους τον γερμανοντυμένο Ξενοφώντα Γιοσμά (μήπως ακούσατε το όνομα του στη δολοφονία Λαμπράκη;).
Η Ιστορία επαναλαμβάνεται
Εξήντα χρόνια μετά, η δεξιά συσπειρώνεται και πάλι, χρησιμοποιεί τα δεξιοκρατούμενα σωματεία σαν μοχλό πίεσης προς την κυβέρνηση που καλείται να πληρώνει τους τζερεμέδες των μετόχων του ΟΑΣΘ ή του Mega. Από κοντά και οι «πολύ αριστεροί» που βυθισμένοι στη σχιζοφρενική τους απώλεια σοβαρότητας, υποσκάπτουν (π.χ. με τους δήθεν πλειστηριασμούς «πρώτης κατοικίας»), κατηγορούν τον πρόεδρο της Βουλής για εσχάτη προδοσία, ή ονοματίζουν δικτατορία τη σημερινή πολιτική κατάσταση.
Τη δικτατορία την έζησα νέος. Και επέζησα, σε αντίθεση με ένα σωρό συντρόφους που είτε δολοφονήθηκαν είτε έφτασαν στην αυτοχειρία, είτε μετράνε ακόμη τις πληγές τους.
Ε, αυτοί, οι ως επί το πλείστον άκαπνοι, ας καταθέσουν επιτέλους τα πεπραγμένα τους, ως νέοι Μαγιακόφσκι*, προτού μας δείρουν που θρηνούμε τον Ντάριο Φο…
*Θα ‘ρθω, πάνω απ’ τη συμμορία της ποίησης
των πλεονεχτών και σαλταδόρων,
σείων σα μπολσεβίκικη ταυτότητα Κομματική,
τους εκατό τόμους μαζί όλων μου των κομματικών βιβλίων.
