Αν δεν είχα εργαστεί επί πολλά χρόνια στον ΔΟΛ, βιώνοντας το ιδιαίτερο κλίμα του, θα είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό διαβάζοντας μια «δημόσια ανακοίνωση» (!) που «συντάχτηκε από πανεπιστημιακούς» και υπογράφεται από ανθρώπους της Επιστήμης, των Γραμμάτων, των Τεχνών, του Πολιτισμού και Κοινωνικών Φορέων (είναι και κάτι τύπου Μάξγουελ, αλλά το παραβλέπω).
Παραθέτω την εισαγωγή (όλο το κείμενο, με τον πρόλογο των υπεύθυνων του ΔΟΛ, βρίσκεται στο in.gr):
«Καλούμε την Κυβέρνηση και όλη την Αντιπολίτευση, τις Τράπεζες και τη Δικαιοσύνη να δείξουν την επιβαλλόμενη ευαισθησία απέναντι σε έναν ιστορικό Δημοσιογραφικό Οργανισμό και να στηρίξουν -για όσον χρόνο απαιτεί η ρύθμιση των χρεών και των όποιων εκκρεμοτήτων- τη συνέχιση της έκδοσης των εφημερίδων «Το Βήμα» και «Τα Νέα», των Περιοδικών και της λειτουργίας του ραδιοφωνικού Σταθμού Βήμα FM, του ενημερωτικού portal in.gr και του πλήθους των ιντερνετικών σελίδων».
Οι 420 που υπέγραψαν αυτό το κείμενο ώς τη στιγμή που γράφονται αυτές οι απόψεις και που μπορεί να γίνουν και 4.200, διάβασαν προσεκτικά το κείμενο; Φαντάζομαι ότι αγνοούσαν πως θα στολιζόταν με φωτογραφική σύνθεση πρωτοσέλιδων των εφημερίδων ΤΑ ΝΕΑ και ΤΟ ΒΗΜΑ και των προπολεμικών ΕΛΕΥΘΕΡΟΝ ΒΗΜΑ και ΑΘΗΝΑΪΚΑ ΝΕΑ. Θυμίζω: οι τίτλοι τροποποιήθηκαν διότι ο Δημήτρης Λαμπράκης στα χρόνια της κατοχής, τους συμπεριέλαβε στην κοινή εταιρεία που είχε με τους κατακτητές. Οταν έφυγαν οι Γερμανοί, οι τίτλοι περιήλθαν στην ιδιοκτησία του κράτους, ως λεία πολέμου. Δεν θέλω να μείνω στο τι έγινε και το καλοκαίρι του ’65, όταν τα ιστορικά έντυπα κάηκαν από το εξαγριωμένο πλήθος διότι κυκλοφόρησαν με τη μισή πρώτη σελίδα υπέρ των αποστατών και την άλλη μισή υπέρ του Γεώργιου Παπανδρέου.
Η άνοδος και η πτώση
Στη συνέχεια, η πορεία των εφημερίδων ΤΑ ΝΕΑ και ΤΟ ΒΗΜΑ, στη διάρκεια της δικτατορίας και μετέπειτα, έως την αποχώρηση και τον θάνατο του Χρίστου Λαμπράκη, ήταν εξαιρετική: ήταν οι καλύτερες ελληνικές εφημερίδες, που -δυστυχώς- έσβησαν μαζί με τον άνθρωπο που τα έβαλε στον δρόμο της εξέλιξης.
Πονάει η ψυχή μου όταν βλέπω την κατάντια του ΔΟΛ. Όμως, πονάει η ψυχή μου και για το κλείσιμο του «Αγγελιοφόρου» στον οποίο ο ΔΟΛ είχε το 33,3% και στην πράξη τη δημοσιογραφική εποπτεία, πονάει η ψυχή μου και για τα άλλα μέσα που έπεσαν θύματα της βουλιμίας, της ασχετοσύνης και της ανικανότητας των επιγόνων και των εταίρων τους. Οι celebrities, οι «θεσμικοί» κι οι άλλοι έχουν ένα δάκρυ γι’ αυτούς;
Τι λοιπόν ζητούν οι 420 ή οι 4.200 από την κυβέρνηση; Να παρανομήσει, όπως επί χρόνια έκαμναν οι προηγούμενες, ώστε να γίνει μέλος του κλαμπ της διαπλοκής; Οι τωρινοί ιδιοκτήτες, δηλαδή η οικογένεια Ψυχάρη (ο γενάρχης διώκεται και για κακούργημα), κατάφεραν να οδηγήσουν πολλά από τα έντυπα του ΔΟΛ στο κλείσιμο. Είδαμε στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής ένα θρασύτατο ον να μιλά εκ μέρους της οικογένειας για ονειρώξεις και για δάνεια με αέρα. Συμφωνούν οι αξιότιμοι υπογράφοντες και υπογράφουσες (αρκετοί σύντροφοι και φίλοι) που ζητούν την «επιβαλλόμενη ευαισθησία» και από τη Δικαιοσύνη. Θα συνιστούσα να μη χρησιμοποιούν λέξη που τα τελευταία χρόνια είχε διαγραφεί από τον χώρο του ΔΟΛ. Η οικογένεια Ψυχάρη έχει καταργήσει στην πράξη το ειδησεογραφικό Mega, αρνούμενη να προχωρήσει στην αύξηση μετοχικού κεφαλαίου, αφήνει απλήρωτους εργαζόμενους και προμηθευτές, κλείνει εφημερίδες και άλλα μέσα, και ζητάμε ευαισθησία από την κυβέρνηση, τα κόμματα, τις τράπεζες και τη Δικαιοσύνη;
Και τα 200 εκατομμύρια που χρωστάει ο ΔΟΛ στις τράπεζες; Τα αγνώστου ύψους χρέη σε προμηθευτές, ασφαλιστικά ταμεία, δημόσιο;
Αυτό που οι άνθρωποι του ΔΟΛ εννοούν με το εισαγωγικό σχόλιο ότι πρόκειται για «κείμενο στήριξης των εργαζομένων αλλά και της πολυφωνίας, του πλουραλισμού στην ενημέρωση· για περισσότερη δημοκρατία, εν τέλει, που δεν μπορεί και δεν πρέπει να χαθεί», είναι πρόκληση.
Αμνησία;
Περισσότερη Δημοκρατία; Πλουραλισμό; Μιλάμε σοβαρά; Εξαιτίας των επιλογών τους οι 2.200 εργαζόμενοι του οργανισμού πριν από λίγα χρόνια, έμειναν στο ένα τέταρτο και αν. Οι εργαζόμενοι στα διαδικτυακά τους μέσα δεν ήταν ασφαλισμένοι επί χρόνια και αρκετοί ήταν οι μισθωτοί που εξαναγκάστηκαν να περάσουν σε καθεστώς «ελεύθερου συνεργάτη» με μπλοκάκι, όπως είχαν καταγγείλει οι προηγούμενες ηγεσίες της ΕΣΗΕΑ. Και μιλούν για πλουραλισμό; Τι είδους; Της λάσπης για την οποία έπειτα ζητούν συγνώμη οι διάφοροι πολυθεσίτες;
Οσο για τις τράπεζες, τις ίδιες τράπεζες που χρυσοπληρώσαμε όλοι λόγω των θαλασσοδάνειων και στελέχη των οποίων κατά πάσα πιθανότητα θα κληθούν από τη Δικαιοσύνη να εξηγήσουν με ποια κριτήρια δανειοδοτούσαν τις εταιρίες της οικογένειας Ψυχάρη, άλλους διαπλεκόμενους και κόμματα, πώς θα παρανομήσουν;
Με δυο λόγια: οι καλοπροαίρετοι και μη άνθρωποι που υπέγραψαν αυτό το κείμενο, κάθε φράση του οποίου δημιουργεί εύλογα ερωτήματα, ζητούν αλλαγή της νομοθεσίας ή α λα καρτ ρύθμιση των προβλημάτων του ΔΟΛ; Πώς αλλιώς γίνεται «να στηρίξουν -για όσον χρόνο απαιτεί η ρύθμιση των χρεών και των όποιων εκκρεμοτήτων- τη συνέχιση της έκδοσης των εφημερίδων «Το Βήμα» και «Τα Νέα» κ.λπ.»;
Οι ίδιοι νόμοι ίσχυαν και ισχύουν για χιλιάδες επιχειρήσεις και εκατομμύρια ανέργους, θύματα της πολιτικής και των πολιτικών κομμάτων που κατά συρροή και κατ’ εξακολούθηση υπηρετούσε και προωθούσε ο ΔΟΛ στα χρόνια λίγο πριν και στη διάρκεια της κρίσης.
Αν δεν γνώριζα την εντιμότητα αρκετών από τους ανθρώπους που υπέγραψαν αυτό το περίεργο κείμενο, θα έλεγα χειρότερα. Περιορίζομαι στο εξής: η μόνη διαδικασία για τη μερική σωτηρία του ΔΟΛ είναι η αλλαγή διαχειριστή, δηλαδή η απαλλαγή του Οργανισμού από την οικογένεια Ψυχάρη. Δυστυχώς, καθαρή περίπτωση, τύπου Σκλαβενίτη δεν φαίνεται να υπάρχει στα ελληνικά ΜΜΕ.
