Το παρακάτω κείμενο το “αλιεύσαμε” από τη σελίδα στο facebook του ομότιμου καθηγητή Παιδαγωγικής του ΑΠΘ, Γιώργου Τσιάκαλου. Αναφέρεται στην περίπτωση της δίχρονης Μάριαμ, η οποία βρίσκεται στην Ελλάδα με τη μαμά της και την αδερφή της ενώ ο μπαμπάς της με τα δύο αδέρφια της βρίσκονται στη Γερμανία. Η οικογένεια ζητά επανένωση, ωστόσο, τα γραφειοκρατικά κολλήματα εμποδίζουν μια τέτοια εξέλιξη. “Είμαστε αποφασισμένοι/ες να ξεκινήσουμε ΤΩΡΑ με ενημερώσεις και κινητοποιήσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Γιατί όλες οι Μαριάμ του κόσμου έχουν δικαίωμα να πάνε στον μπαμπά τους και στ’ αδέρφια τους. ΤΩΡΑ! Ούτε μια μέρα αργότερα!” αναφέρει, μεταξύ άλλων, ο κ. Τσιάκαλος,
Αναλυτικά, το κείμενο του Γ. Τσιάκαλου για τη Μάριαμ:
Οι Μαριάμ όλου του κόσμου έχουν δικαίωμα να πάνε στο μπαμπά τους. ΤΩΡΑ! Στις 2 Φεβρουαρίου η Μαριάμ θα γίνει δύο χρονών. Από την 1η Φεβρουαρίου του 2016 βρίσκεται στην Ελλάδα με τη μαμά της και την αδερφή της. Ο μπαμπάς της με τα δύο αδέρφια της βρίσκονται στη Γερμανία εδώ και ενάμισι χρόνο, όπου έχουν πάρει άσυλο και άδεια παραμονής. Και σπίτι κατάλληλο για να φιλοξενήσει μια εξαμελή οικογένεια.
Η οικογένεια έχει το δικαίωμα της επανένωσης. Η Γερμανία έχει δεχτεί το αίτημα, έτσι ώστε ήδη θα μπορούσαν γονείς και παιδιά να ζουν μαζί. Απαιτείται μόνο η έκδοση από τις ελληνικές αρχές ενός laissez-passer (ενός εγγράφου με το όνομα και τη φωτογραφία της μητέρας και των δύο κοριτσιών, το οποίο αντικαθιστά όλα τα απαιτούμενα έγγραφα για την έξοδο από τη χώρα μας και την είσοδο στην άλλη χώρα) ώστε να ταξιδέψουν ΑΜΕΣΩΣ με δικό τους προγραμματισμό και με ανάληψη από τις ίδιες των εξόδων μετάβασης.
Αυτό προβλέπεται από τις διατάξεις του Δουβλίνου ΙΙΙ, οι οποίες μάλιστα επιτάσσουν να δίνεται προτεραιότητα σ’ αυτή τη διαδικασία σε σχέση με την οργανωμένη από τις τοπικές αρχές ομαδική μετάβαση, καθώς η τελευταία καθυστερεί κατά κανόνα έως τρεις μήνες.
Φαίνεται όμως ότι οι υπηρεσίες Ασύλου της χώρας μας προτιμούν να κρατούν τις οικογένειες χωρισμένες όσο το δυνατόν περισσότερο, υπονομεύοντας ακόμη και τις ελάχιστες θετικές πτυχές των Ευρωπαϊκών συμφωνιών.
ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!
Ασχοληθήκαμε μέχρι σήμερα με τις αθλιότητες που συμβαίνουν στα στρατόπεδα και σταθήκαμε έμπρακτα δίπλα στους/στις πρόσφυγες για να επιβιώσουν και ν’ αντισταθούν στην καταπάτηση των δικαιωμάτων τους.
Αποδεικνύεται πια απολύτως αναγκαίο ν’ ασχοληθούμε με τις Υπηρεσίες Ασύλου περισσότερο από όσο το κάναμε μέχρι τώρα, να διεκδικήσουμε διαφάνεια στις πράξεις τους και τη δυνατότητα των προσφύγων να πληροφορούνται χωρίς διαμεσολαβητές σε ποιο στάδιο βρίσκεται κάθε στιγμή η υπόθεσή τους, να επιβάλουμε ταχύτητα εκεί όπου αργοπορία και καθυστέρηση καταστρέφουν ανεπανόρθωτα ζωές.
Οι πρόσφυγες χρειάζονται ενισχυμένη την αλληλεγγύη μας και σ’ αυτόν τον τομέα, και, συνεπώς, απαιτείται να μας βρίσκουν συνεχώς μπροστά τους όλοι όσοι ευθύνονται για την διαιώνιση του πόνου τους.
Δεν πρόκειται για γραφειοκρατικές αγκυλώσεις ούτε για ελλείψεις υποδομών και προσωπικού – Πρόκειται για αναλγησία και άνομα συμφέροντα. Πόσο καιρό θα τα ανεχόμαστε;
Είμαστε αποφασισμένοι/ες να ξεκινήσουμε ΤΩΡΑ με ενημερώσεις και κινητοποιήσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Γιατί όλες οι Μαριάμ του κόσμου έχουν δικαίωμα να πάνε στον μπαμπά τους και στ’ αδέρφια τους. ΤΩΡΑ! Ούτε μια μέρα αργότερα!
