Προφανώς και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, πιστός στις παραδόσεις της Φαμίλιας, δεν πρόκειται ποτέ να παραδεχτεί ότι η οικία Βολτέρου πέρασε στην ιδιοκτησία της συζύγου του με αδιαφανείς διαδικασίες. Και κακώς, πολύ κακώς, επενδύουν σε αυτό το «λαυράκι» εκείνοι εκ των εχθρών της Φαμίλιας που δεν έχουν αντιληφθεί ότι αυτές οι δουλειές γίνονται πάντα με τακτ, ώστε να μη βγάζει άκρη ούτε ο Φαλτσιανί.
Αυτές οι πολιτικές οικογένειες, σε όλη την Ευρώπη, δρουν χωρίς τυμπανοκρουσίες και αυξάνουν κατά μυστήριο τρόπο τα πεκούνια και τα λατιφούντια, χωρίς να μπορεί να τους κατηγορήσει κάποιος διότι κινδυνεύει με αγωγή για δυσφήμηση.
Παράδειγμα: Μιλάμε για τον Κήρυκα Χανίων και τα θαλασσοδάνειά του. Ποιος γνωρίζει πώς απέκτησε την εφημερίδα η οικογένεια Μητσοτάκη; Ποιος θυμάται ότι πριν από δυο χρόνια ο Κυριάκος Μητσοτάκης περίπου αποποιήθηκε την ιδιοκτησία της εφημερίδας αυτής; Πώς πήρε δάνεια μια εφημερίδα που βρισκόταν στα τελευταία της; Πώς άλλαξε ο τίτλος και έγινε «Νέος Κήρυκας»; Όπως «νέος Πανιώνιος»; Για ποια κτίρια δανειοδοτήθηκε μια επί της ουσίας τελειωμένη εφημερίδα; Δεν πρόκειται να βγει κάτι. Εκτός κι αν πέσουν σε κάποιο ατύχημα, ή αν το ίδιο το σύστημα ή και το κόμμα, αποφασίσει να κάψει τον εσωκομματικό ανταγωνιστή (τα είδαμε αυτά στο ΠαΣοΚ). Απ’ αυτό δεν κινδυνεύει προς το παρόν ο κ. Κυριάκος.
Αλλά δεν μπορώ να μην μπω στον πειρασμό να αναρωτηθώ: Πού βλέπουν το περίεργο στην υπόθεση Φιγιόν οι «θεσμικές» εφημερίδες και τα ξεφωνητικά κανάλια της ενωμένης δεξιάς που στηρίζουν με «μπούλινγκ» τον μητσοτακισμό,;
Νεποτισμός (οικογενειοκρατία), απληστία, φαταουλισμός; Σωπάτε!
Ας ζητήσουν να δουν πόσοι βλαστοί από κάθε Φαμίλια εμφανίζονται να εργάζονται σαν επιστημονικοί συνεργάτες των ευρωβουλευτών στις Βριξέλες και κάποιοι να γνωρίζουν από αυτήν τη θητεία μόνο την Γκραν Πλας. Πόσοι και πόσες γιοι, θυγατέρες ή σύζυγοι (μη φωνάζουν κι οι φεμινίστριες) εισπράττουν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ ετησίως υποδυόμενοι/ες τους/τις συμβούλους δημοσίων σχέσεων; Ας ρωτήσουν άλλο μέλος της Φαμίλιας.
Εντέλει, το ζήτημα είναι γνωστό. Οι υποταγμένες στην πολιτική εξουσία δικαστικές αρχές καλύπτουν τις παρανομίες. Κι αν βρεθεί ένας τρελός δικαστής, το σύστημα ξέρει να τον κάψει ή να εκμεταλλευτεί τις αδυναμίες του. Θυμίζω την επιχείρηση «καθαρά χέρια» στην Ιταλία που οδήγησε στη διάλυση των παραδοσιακών κομμάτων αλλά και στην άνοδο του μεγαλοκαναλάρχη Μπερλουσκόνι, ο οποίος, έστω κι αν καταδικάστηκε για απάτες χρόνια μετά, εξακολουθεί να «παίζει» στην πολιτική ζωή της Ιταλίας, έχοντας ως ανταγωνιστή τον αντιευρωπαϊστή και άκρως λαϊκιστή Πέπε Γκρίλο. Τι κι αν άρχισαν να βγαίνουν τα σκάνδαλα για τους εκλεκτούς του στην τοπική αυτοδιοίκηση; Στις σφυγμομετρήσεις το μόρφωμα του Πέπε Γκρίλο έρχεται πρώτο. Να ‘ναι καλά τα «ΜΜΕ»…
