Στο λήμμα «Πάρτυ στη Βουλιαγμένη» του εξαιρετικού κοινωνικού, πολιτικού και πολιτισμικού λεξικού για την «Ελλάδα στη δεκαετία του ’80» (εκδόσεις Το Πέρασμα) γίνεται λόγος για μια «γιορτή του ευδαιμονισμού πέρα από τις δεσμεύσεις της Μεταπολίτευσης».
Το πάρτυ στην πλαζ του ΕΟΤ στη Βουλιαγμένη, νύχτα με πανσέληνο, 25 Ιουλίου του 1983, το οποίο εμπνεύστηκε και οργάνωσε ως αναβίωση και στα πρότυπα των beach parties της δεκαετίας του ’50 ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, σημείωσε επιτυχία πέρα από κάθε προσδοκία. Εικοσιπέντε χιλιάδες εισιτήρια των 300 δραχμών προπωλήθηκαν, ωστόσο η προσέλευση ήταν πολύ μεγαλύτερη, κάπου μεταξύ πενήντα και ογδόντα χιλιάδων ατόμων.
Οπως αναφέρουν οι συντάκτες του Λεξικού, «το Πάρτυ ως διαφορετική πρόταση στα μουσικά και πολιτισμικά δρώμενα έγινε τη στιγμή που είχε αρχίσει να φαίνεται ο κορεσμός και η κόπωση των καθιερωμένων μορφών συλλογικής ακρόασης αφού είχε προηγηθεί η κορύφωση και η κυριαρχία του πολιτικού τραγουδιού και των μυσταγωγικών συναυλιών της Μεταπολίτευσης».
Νέα είδη τραγουδιού είχαν ήδη διαφοροποιηθεί και αμφισβητήσει την κυριαρχία του πολιτικού μεταπολιτευτικού τραγουδιού, παρά τον αρχικό στιγματισμό τους ως απολίτικα. Το Πάρτυ, όπως αναφέρει το Λεξικό, «έδωσε χώρο σε αυτό το είδος του τραγουδιού αλλά και σε είδη περιθωριοποιημένα κατά τη μεταπολίτευση, όπως το ελαφρό τραγούδι, η ξένη ροκ εντ ρολ και η παραδοσιακή μουσική».
Οι καλεσμένοι από τον Λουκιανό Κηλαηδόνη τραγούδησαν πάνω σε μια πλωτή σκηνή στη θάλασσα: Σαββόπουλος, Αφροδίτη Μάνου, Βαγγέλης Γερμανός, Μαργαρίτα Ζορμπαλά, Νταλάρας, Μαντώ, Λία Βίσση και ο ίδιος ο Λουκιανός Κηλαηδόνης φυσικά. Ο ραδιοφωνικός παραγωγός Γιάννης Πετρίδης, σε ρόλο DJ, έπαιζε ροκ εν ρολ της δεκαετίας του ’50.
Πολλοί τότε κάνανε λόγο για το ελληνικό Γούντστοκ, χαρακτηρισμός μάλλον άστοχος σύμφωνα με τους συντάκτες του λεξικού, διότι το «Γούντστοκ απευθύνθηκε σε συγκεκριμένες ταυτότητες στη γενιά των χίπις και οργανώθηκε έτσι ώστε να απευθύνεται σε συγκεκριμένο κοινό». Ο Τύπος της εποχής υποδέχθηκε αμήχανα το γεγονός, χωρίς να αποφευχθούν τα υπερβολικά, είτε υποστηρικτικά είτε επικριτικά σχόλια, ακόμη και από αρθρογράφους του ίδιου εντύπου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Ελευθεροτυπία εκείνων των ημερών, όπου απ’ τη μια ο Γιώργος Βέλτσος έκανε λόγο για την «πρώτη μετα-πολιτική συγκέντρωση η οποία παίρνει το αίμα της Βάρκιζας πίσω», ενώ απ’ την άλλη ο Βασίλης Φίλιας αναφερόμενος στο πάρτυ έκανε λόγο για «κουλτούρα της παρακμής», «αποπατοποίηση της ζωής» χαρακτηρίζοντας τους πρωταγωνιστές του ως «ασπόνδυλα πολιτισμικά μαλάκια».
Το Πάρτυ στη Βουλιαγμένη μίλησε στην ελληνική κοινωνία των αρχών του ’80 σε μια γλώσσα, που όπως αναφέρει το Λεξικό, η ελληνική κοινωνία είχε ήδη υιοθετήσει, μια γλώσσα που δεν απευθυνόταν στην κομματική ή ιδεολογική ή εργασιακή ταυτότητα, αλλά που αφορούσε τον καθέναν ξεχωριστά. Ηταν μια γλώσσα που εισήγαγε την εξατομίκευση, αντίληψη που θα κυριαρχούσε στον ελληνικό δημόσιο βίο για τα επόμενα (πολλά) χρόνια.
