Η ώρα ήταν λίγο πριν τις 8.00 το βράδυ. Λόγω της βροχής το αστικό ήταν ήδη γεμάτο από τις πρώτες στάσεις. Στην Αριστοτέλους, όμως, γέμισε ασφυκτικά. «Μπορείτε να πάτε πιο μέσα; Εσείς μπήκατε, οι άλλοι να μην μπουν;» φωνάζει μια κυρία που φορά το πορτοκαλί γιλέκο της καθαριότητας των δήμων. «Δεν μας ενδιαφέρει» της απαντά κάποια άλλη. Και εκεί που νομίζεις ότι θα γίνει φασαρία, η κυρία με τα πορτοκαλί γελά. «Είναι φίλη μου» λέει στην ομήγυρή της για να λυθούν οι όποιες απορίες. Ανοίγει η πόρτα του αστικού. Της σφίγγει το χέρι. Κρατιέται και δεν φωνάζει. Όμως, φαίνεται ότι πονάει. Γίνεται προσπάθεια για καλύτερη… διαρρύθμιση μέσα στο αστικό, έτσι ώστε να μην υπάρχει κίνδυνος ν’ «αγκαλιαστούν» οι επιβάτες.
Καταλήγω με μια σακούλα, που ανήκε στην παρέα γυναικών, αγκαλιά. Και έτσι ξεκινά η συζήτηση. «Ήμασταν όλες μαζί στον Τσίπρα. Ανήκουμε στους συμβασιούχους των δήμων. Από τις 10.00 το πρωί τον περιμέναμε και μας δέχτηκε πριν από λίγο. Και δεν ήθελε να συναντηθεί με όλους τους εκπροσώπους μας. Άφησαν μόνο τέσσερις, οι οποίοι περίμεναν μιάμιση ώρα έξω στο σαλονάκι για να τελειώσει τις συναντήσεις του. Από το πρωί στημένοι έξω από το υπουργείο για να τον δούμε δέκα λεπτά και να μας πει ‘θα δει’ για το θέμα μας», μου λέει, προφανώς, ενοχλημένη.
«Έχετε πρόβλημα με το Ελεγκτικό Συνέδριο έτσι; Δεν υπογράφει τα εντάλματα πληρωμών σας», ρωτάω. «Όχι σε όλους τους δήμους. Μόνο στους δήμους Θεσσαλονίκης, Κορδελιού – Ευόσμου, Δέλτα, Ωραιοκάστρου, Αμπελοκήπων – Μενεμένης. Πώς γίνεται στους υπόλοιπους ο πάρεδρος να εγκρίνει τις μισθοδοσίες και εμείς να είμαστε κοντά τρεις μήνες απλήρωτοι; Για να διαβάζει ο κάθε Πάρεδρος διαφορετικά το νόμο κάτι λάθος θα έκανε η κυβέρνηση με αυτόν. Ας τον διορθώσει. Για να μην πω ότι με πολιτική παρέμβαση θα μπορούσε να λυθεί. Τώρα έχουμε γίνει ‘μπαλάκι’ μεταξύ των δυο», σχολίασε η καθαρίστρια του δήμου Θεσσαλονίκης, ενημερώνοντάς με, παράλληλα, και για τους υπόλοιπους που διαμαρτύρονταν και συναντήθηκαν με τον πρωθυπουργό (εργολαβικοί, εργαζόμενοι του Καρυπίδη, συμβασιούχοι που έθεσαν το ζήτημα της μη τήρησης της νομιμότητας από πλευράς δήμων σε ό,τι αφορά τη συνέχιση της εργασίας τους).
Μια σειρά, δηλαδή, εργασιακά προβλήματα, κάποια από τα οποία ξανατέθηκαν στον Α. Τσίπρα σε προηγούμενη επίσκεψή του (σ.σ. θα μπορούσε -θα προτείναμε- στο γραφείο πρωθυπουργού να υπάρχει και παράρτημα του υπουργείου Εργασίας, μιας και κάθε φορά έχει να αντιμετωπίσει τέτοιες περιπτώσεις).
Ήθελε να παραβρεθεί στη εν λόγω συνάντηση και εκπρόσωπος της ΠΟΕ-ΟΤΑ αλλά, όπως με πληροφόρησε, δεν το ενέκριναν οι ίδιοι γιατί η Ομοσπονδία δεν έχει δεχτεί στους κόλπους της το σωματείο τους αλλά και επιπλέον γιατί τη θεωρούν φιλοκυβερνητική. Υπήρξαν και συνδικαλιστικές κόντρες. Όλα τα είχε η πολύωρη διαμαρτυρία.
Πάντως, λίγο πριν κατέβει από το αστικό δήλωσε δυσαρεστημένη από τις εξελίξεις. «Μας ένευσε και το χέρι όταν έφτασε στο Διοικητήριο για να μας δείξει ότι θα μας δεχτεί αλλά τι καταλάβαμε;», κατέληξε και μας χαιρέτησε. Η επόμενη μέρα στην καθαριότητα την περίμενε, όπως και οι επόμενες μέρες στη συνδικαλιστική της δράση που όπως άφησε να εννοηθεί προβλέπονται αγωνιστικά έντονες. Τουλάχιστον, φαντάζομαι, θα ένιωσε ικανοποίηση γιατί θα πέρασε την Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας όπως της αρμόζει.
Και κάπου εκεί θυμήθηκα τη –γεμάτη χαμόγελα- φωτογραφία του πρωθυπουργού με τις καθαρίστριες με τα κόκκινα γάντια του υπουργείου Οικονομικών λίγο μετά την ψήφιση του νομοσχεδίου για την επαναπρόσληψή τους. Για να δούμε, αυτή τη φορά, εάν θα φωτογραφηθεί και με τα πορτοκαλί γιλέκα…
***Και να δούμε και πότε θα προχωρήσει το θέμα του ΟΑΣΘ γιατί περιπτώσεις ασφυξίας σαν τις παραπάνω είναι πολύ συχνές. Το ωραίο ήταν ότι στο τέλος ήρθε και ελεγκτής, ο οποίος -παρ’ όλο που οι επιβάτες του έλεγαν ότι δεν μπορούσαν να πλησιάσουν στο ακυρωτικό μηχάνημα για να χτυπήσουν το εισιτήριο- εκείνος ζητούσε τα μη ακυρωμένα εισιτήριά τους για να τα δηλώσει.
