Η συγκέντρωση διαμαρτυρίας στα Εξάρχεια, που είχε εξαγγείλει η Ομοσπονδία των αστυνομικών ενάντια στην κυβέρνηση αλλά (στην ουσία) και των ίδιων των αστυνομικών, κακώς απαγορεύτηκε, κάκιστα.
Θα είχε πολύ ενδιαφέρον να δούμε πώς θα πήγαιναν εκεί οι γενναίοι μπάτσοι (ένοπλοι, ένστολοι;) και τι θα έκαμναν αν τους άρχιζαν στο δούλεμα όχι οι τάχαμου αναρχικοί αλλά οι κάτοικοι της περιοχής.
Και τι θα γινόταν άραγε αν τους την έπεφταν, έτσι, για τα μάτια του κόσμου οι πάσης φύσεως αυτοπροσδιοριζόμενοι σαν αντιεξουσιαστές και εννοώ όχι αυτούς που γνωρίζουν τουλάχιστον τον πρίγκιπα Πιότρ Κροπότκιν, αλλά τους άλλους, γνωστούς και σαν μπαχαλάκηδες που άντε το πολύ πολύ να έχουν διαβάσει κανένα κόμικ για τον ψυχοπαθή Νετσάγιεφ. Προφανώς όμως αγνοούν τη ρήση που χρησιμοποίησε για να τον αποκηρύξει ο έτερος Πάπας των αναρχικών, ο αριστοκράτης και πρώην αξιωματικός Μιχαήλ Μπακούνιν: «Σώμα μας είναι η ωμή βία, ψυχή μας το ψεύδος».
Δυστυχώς η κυβέρνηση μάσησε και δεν άφησε τις δυο οργανώσεις να αλληλοεξοντωθούν.
Αντιλαμβάνεστε ότι ειρωνεύομαι. Διότι, η ανομία στην περιοχή των Εξαρχείων έχει πολλές όψεις και μια από αυτές είναι η διακριτική στάση αστυνομικών ομάδων απέναντι στους μπαχαλάκηδες. Όχι; Ας δουν τι λέει το αστυνομικό δελτίο γι’ αυτό το φαινόμενο.
Θα μου πείτε, και ορθώς, τι σε κόφτει εσένα για το τι γίνεται στα Εξάρχεια.
Μπορώ να κάνω μιαν ελαφρά μετατόπιση, σε άλλες πλατείες, 500 χιλιόμετρα μακριά από αυτήν των Εξαρχείων.
Ας δούμε λοιπόν τι γίνεται στην πλατεία πίσω από τη Ροτόντα ή στο κάτω μέρος της πλατείας Ναβαρίνου στη Θεσσαλονίκη. Το εμπόριο της πρέζας γίνεται μπροστά στα μάτια των περιοίκων ή των περαστικών αλλά και των αστυνομικών που πίνουν τον φραπέ τους φορώντας πολιτικά.
Είχαμε δολοφονία στην πλατεία της Ροτόντας, μαχαίρωμα στην πλατεία Ναβαρίνου, αλλά έπειτα από λίγες μέρες το πάρε δώσε συνεχίζεται.
Ποιος εμποδίζει τους αστυνομικούς να παρέμβουν; Η πολιτική ηγεσία; Η φυσική ηγεσία; Εγώ; Όταν καταγγέλλεις μια κυβέρνηση διότι στη χειρότερη των περιπτώσεων ακολουθεί την επί δεκαετίες πεπατημένη, όταν επί δεκαετίες πλακώνεις στο ξύλο τους άσχετους διαδηλωτές και αφήνεις τα παιδάκια με τις μαύρες κουκούλες στο απυρόβλητο, μήπως τρέχει και κάτι άλλο; Ονόματα και διευθύνσεις όσων παρεμποδίζουν τους καλούς αστυνομικούς να κάνουν τη δουλειά για την οποία τους πληρώνουμε. Για κάθε γεγονός.
Ένα παραμύθι των αστυνομικών είναι ότι αυτοί πιάνουν τους παράνομους, αλλά οι δικαστές τους αθωώνουν. Δεν το λένε επίσημα, αλλά στους διαδρόμους. Ποτέ δεν μας είπαν γιατί πάσχουν νομικά τα στοιχεία που παρουσιάζουν στους δικαστές. Ε, όλοι οι δικαστές δεν είναι σαν αυτούς που έριξαν 13 χρόνια στη φοιτήτρια με το DNA που δεν επανεξετάζεται διότι …εξαντλήθηκε!
Επανειλημμένα έχει συμβεί αστυνομικοί να κλείνουν τα μάτια σε εξωφρενικές παρανομίες, ισχυριζόμενοι ότι δεν έχουν εντολή. Και αυτογελοιοποιούνται όταν γράφουν τα παράνομα παρκαρισμένα μηχανάκια στον πεζόδρομο της Αριστοτέλους, αλλά απέναντι, μπροστά και γύρω από το κτίριο του Αστυνομικού Τμήματος Λευκού Πύργου έχουν γεμίσει κάθε κενό χώρο με κλούβες, περιπολικά αλλά και τα ΙΧ τους.
Η βαρβαρότητα των αστυνομικών -όχι όλων φυσικά- είναι δεδομένη και αδικαιολόγητη. Η αδιαφορία στο πρόβλημα του πολίτη, συχνή. Η προβληματική στάση απέναντι π.χ. στη διακίνηση ναρκωτικών στον πανεπιστημιακό χώρο το ίδιο. Διότι ο νόμος που ισχύει και σήμερα επιτρέπει σαφέστατα την παρέμβαση της αστυνομίας στους πανεπιστημιακού χώρους όταν διαπιστώνονται πράξεις πλημμεληματικού ή κακουργηματικού χαρακτήρα. Ο πρύτανης που απλώς πρέπει να δώσει την άδεια κάνει ότι δεν καταλαβαίνει, ο εισαγγελέας διατάσσει έρευνα και όλα θα καταλήξουν πάλι σε κάποιο ντουλάπι.
Να θυμίσω και τα γεγονότα με πρωταγωνιστές τους τραμπούκους και τους φονιάδες της Χρυσής Αυγής; Τι έγινε στον Αγιο Παντελεήμονα, όταν έδερναν μετανάστες οι χρυσαυγίτες, τι έκαναν οι παρόντες αστυνομικοί όταν μαχαίρωνε ο χρυσαυγίτης τον Παύλο Φύσσα μπροστά τους; Πάλι δεν είχαν εντολή, φοβήθηκαν, όπως είπε ένας από αυτούς, τι;
Οι Ελληνες αστυνομικοί, εν συνόλω και με αρκετές εξαιρέσεις, δεν εξυπηρετούν τον πολίτη. Ενοχλούν, κακοποιούν, περιφρονούν τον πολίτη. Αν για τη στάση τους αυτή έχουν εντολή από τους προϊστάμενούς τους, ή δεν έχουν και γι’ αυτό δεν παρεμβαίνουν σε οφθαλμοφανή αδικήματα, να δώσουν ονόματα, βαθμούς και διευθύνσεις. Όλα τα άλλα αποδεικνύουν απλώς ότι πολλοί που απέκτησαν επί δημοκρατίας το δικαίωμα να συνδικαλίζονται και να διαδηλώνουν, κάνουν ότι μπορούν για να το ευτελίσουν ενεργώντας ως κομματικά ενεργούμενα.
Προπολεμικά ο ρεμπέτης Γιαννάκης Ιωαννίδης ηχογραφούσε (στην Αμερική βέβαια) το άσμα «Τούτ’ οι μπάτσοι που ‘ρθαν τώρα, βρε, τι γυρεύουν τέτοιαν ώρα;». Βέβαια, αυτουνού ο νταλκάς ήταν αλλιώτικος, αλλά πως ταιριάζει ο στίχος…
