Λιγότερο διάσημη αλλά όχι λιγότερο όμορφη από τα υπόλοιπα Ζαγοροχώρια, η Βοβούσα Ιωαννίνων ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους οικισμούς της περιοχής χάρη στο εντυπωσιακό πέτρινο γεφύρι που ενώνει τις δυο γειτονιές της, το οποίο αποτελεί το σήμα κατατεθέν της.
Ανήκει στο Ανατολικό Ζαγόρι, το οποίο περιλαμβάνει τα χωριά της κοιλάδας του Βάρδα (Γρεβενίτι, Ελατοχώρι, Μακρίνο, Φλαμπουράρι, Τρίστενο), της κοιλάδας του Ζαγορίτικου (Ανθρακίτης, Καρυές, Δόλιανη, Καβαλάρι), τα χωριά Δεμάτι, Ιτέα, Πέτρα, Καστανώνας και τους συνοικισμούς Αγίας Παρασκευής και Ποταμιάς.
Η Βοβούσα κατοικείται κυρίως από Βλάχους και λίγους Σαρακατσάνους και το όνομά της το οφείλει στα ορμητικά νερά του ποταμού Αώου. Προέρχεται μάλλον από τη βοή που προκαλούν καθώς τη διασχίζουν, η οποία «ντύνει» ηχητικά όλες τις δραστηριότητες των κατοίκων της, ενώ το βλάχικο όνομά της είναι «Μπαϊεάσα». Η όμορφη φύση που την περιβάλλει και το πλούσιο οικοσύστημα της περιοχής είναι η πραγματική «προίκα» της, καθώς βρίσκεται σε προνομιακό σημείο, σε μια καταπράσινη κοιλάδα στο κέντρο του Εθνικού Πάρκου της Βόρειας Πίνδου, στα όρια του Εθνικού Δρυμού της Βάλια Κάλντα.
Χτισμένη σε υψόμετρο περίπου 1.000 μέτρων, στις όχθες του Αώου, που ξεκινά το ταξίδι του στα ελληνικά εδάφη και συγκεκριμένα από τις ρεματιές γύρω από το Μέτσοβο, η Βοβούσα φιλοξενεί την πρώτη γέφυρα πάνω από το ποτάμι.
Το γεφύρι
Το πανέμορφο μονότοξο γεφύρι, που ενώνει ένα άνοιγμα 22 μέτρων, κατασκεύασε το 1748 ο Αλέξης Μίσιος. Εχει μήκος 41 μέτρων και πλάτος αρκετά μεγάλο, που φτάνει τα 2,80 μέτρα. Πρόκειται για ένα γεφύρι που δε θα δυσκολευτούν να περάσουν ακόμη και οι πιο διστακτικοί, καθώς από το 1936 έχουν προστεθεί στις δυο άκρες του ξύλινα κάγκελα, που προσφέρουν μια αίσθηση ασφάλειας σε όσους το διασχίζουν. Χάρη σ’ αυτό η επικοινωνία ανάμεσα στις δυο γειτονιές του χωριού γίνεται με ευκολία, ενώ από παλιά το χρησιμοποιούσαν οι αγωγιάτες των Ιωαννίνων που πήγαιναν προς τα Γρεβενά και έκοβαν δρόμο από το Ανατολικό Ζαγόρι.
Ιστορία 1.000 ετών
Η Βοβούσα εμφανίζεται πριν από περίπου 1.000 χρόνια, όταν στην περιοχή καταγράφονται πέντε οικισμοί, το Μπαϊτάνι, η Πλάκα, η Αγία Παρασκευή, η Τσιάσκα και ο Αγιος Δημήτριος, που ακολούθως ενώθηκαν και σχημάτισαν το χωριό. Η Ιστορία της ήταν πολυτάραχη και μετά την περίοδο της ανάπτυξης και της ευημερίας κατά την αυτονομία του Ζαγορίου στα χρόνια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ακολούθησε μια επταετία που έμεινε ακατοίκητη από το 1824 έως το 1831.
Αλλη μια ταραγμένη εποχή ήταν η περίοδος της Κατοχής, καθώς το χωριό κάηκε από τους Γερμανούς το 1943. Μόνον ο ναός του Αγίου Γεωργίου, που έχει χτιστεί το 1814, διασώθηκε από την καταστροφή, τον οποίο αξίζει να επισκεφτείτε. Οι κάτοικοι άρχισαν να επιστρέφουν στα τέλη της δεκαετίας του ’50 και ασχολούνταν κυρίως με την υλοτομία, η οποία και σήμερα αποτελεί τη βασική πηγή βιοπορισμού τους.
Γαστρονομικές απολαύσεις
Στις ταβέρνες της περιοχής θα έχετε την ευκαιρία να δοκιμάσετε τις κλασικές λιχουδιές των Ζαγοροχωρίων, όπως οι πίτες και τα χωριάτικα λουκάνικα, διάφορα ντόπια κρεατικά ψητά, γίδα βραστή, αρνάκι φρικασέ, χοιρινό πρασοσέλινο και φυσικά πολύ καλό κόκκινο κρασί και τσίπουρο για να τα συνοδεύσετε. Στο μενού μπορεί να βρείτε, εκτός από τις δημοφιλείς χορτόπιτες και κολοκυθόπιτες, και κάποιες συνταγές με κυνήγι, κυρίως αγριογούρουνο.
