To Food vs Food είναι μια νέα ενότητα στο φεστιβάλ με συναρπαστικά ντοκιμαντέρ από όλο τον κόσμο με θέμα το φαγητό. Το φαγητό όχι απλά ως τροφή, μα ως μνήμη, κουλτούρα, δικαίωμα. Ντοκιμαντέρ που τρέφουν την σκέψη και μας θυμίζουν ότι τίποτα δεν είναι μόνο αυτό που φαίνεται. Ιστορίες που συνδέουν γεύσεις, ζωή, έρωτα, αλλά και τη σκοτεινή όψη του ανθρώπου, αποτυπώνονται στα ντοκιμαντέρ τα οποία πιάνουν το νήμα του φαγητού από την καλλιέργεια, περνούν στην παραγωγή και φτάνουν είτε στο τραπέζι μας, είτε σε νέα γαστρονομικά επίπεδα. Η γευστική μνήμη αλλά και ο πολιτισμός που κουβαλά μέσα του το φαγητό αναδεικνύονται μέσα από την αποκαλυπτική ματιά των δημιουργών. Ιδιαίτερο είδος του ντοκιμαντέρ, το culinary cinema υπάρχει πλέον ως ξεχωριστό τμήμα σε μεγάλα φεστιβάλ όπως η Μπερλινάλε και το Σαν Σεμπαστιάν.
Στο σημερινό πρόγραμμα του φεστιβάλ, περιλαμβάνονται τέσσερις δημιουργίες με θέμα το φαγητό:
Αρχικά η «Αγιορείτικη μαγειρική κληρονομιά» του Χρήστου Ματζώνα (Τζων Κασσαβέτης, 13.00). Πρόκειται για μια κινηματογραφική καταγραφή της αγιορείτικης μαγειρικής στον τόπο όπου συμβαίνει, στο Άγιον Όρος. «Άνθρωπος εστί πνεύμα σαρκί χρωμένω!»: αυτή η αρχαία ελληνική ρήση διατυπώνει και αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο τη σημασία της τροφής την οποία έχει ανάγκη το φθαρτό ανθρώπινο σώμα. Μόνο έτσι αντέχει να φέρει εις πέρας τη βαθύτερη ανάγκη της ύπαρξης του, που είναι να υπάρχει και για κάτι άλλο και πέρα από τον εαυτό του.
Το ντοκιμαντέρ «Πικρά σταφύλια – Σκλαβιά στους αμπελώνες» (Παύλος Ζάννας, 14.30) του Τομ Χάινεμαν έχει ως αντικείμενο την παραγωγή κρασιού στη Νότια Αφρική και εξετάζει πώς οι καταναλωτές ξεγελιούνται από διαφορετικές ετικέτες που κρύβουν πρακτικές σύγχρονης σκλαβιάς και φοβερά εγκλήματα απέναντι στο περιβάλλον. Εντομοκτόνα χρησιμοποιούνται χωρίς μέτρα ασφαλείας. Στα συνδικάτα απαγορεύεται η πρόσβαση στα μέλη τους, ενώ τα σπίτια των εργατών καταρρέουν. Είκοσι δύο χρόνια μετά την πτώση του απαρτχάιντ, κάποιοι Δυτικοί υψώνουν τα ποτήρια τους για να κάνουν πρόποση, ενώ άλλοι βγάζουν κέρδος στην πλάτη αγροτών που τους θεωρούν ιδιοκτησία τους.
Στο «Πριοράτ» (Παύλος Ζάννας, 14.30) του Δαβίδ Φερνάντεθ δε Κάστρο παρακολουθούμε πέντε ανθρώπους που παρέλαβαν μια έκταση γης χωρίς μέλλον, στην οποία έμοιαζε να μη φυτρώνει τίποτα, και τη μετέτρεψαν σε μία από τις πιο σημαντικές οινοπαραγωγικές περιοχές του πλανήτη – πρόκειται για το Πριοράτ στη νότια Καταλωνία. Σήμερα, η ομάδα είναι γνωστή ως «Οι υπέροχοι πέντε». Το μεθυστικό αυτό ντοκιμαντέρ αφηγείται πώς είδαν το όνειρό τους να γίνεται πραγματικότητα –χωρίς να πάψουν στιγμή να πίνουν καλό κρασί– και αποκαλύπτει τη μυστική ιστορία που, όπως σε κάθε σφραγισμένο μπουκάλι, αναδεικνύεται με όλα της τα αρώματα.
Το ντοκιμαντέρ «Εγώ, ο άλλος άνθρωπος» (Τζων Κασσαβέτης, 20.00) των Λουκά Αγέλαστου, Σπυριδούλας Γκούσκου παρουσιάζει τον Κώστα που στα 47 του χρόνια παλεύει με την ανεργία και την απραξία. Θέλοντας να γίνει «Άλλος» άνθρωπος και με όχημα τον εγωισμό του, φτιάχνει μια κοινωνική κουζίνα όπου μαγειρεύει καθημερινά στο δρόμο, προσπαθώντας να έρθει κοντά σε ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Όταν πια το εγχείρημά του παίρνει μεγάλες διαστάσεις, ο εγωισμός του τον φέρνει αντιμέτωπο με την αποτυχία, τη σύντροφό του και τον εαυτό του.
