Πορτρέτα ανθρώπων γνωστών μέσω της τέχνης τους ή και άγνωστων μαχητών της ζωής είναι οι σημερινές μας επιλογές από το πρόγραμμα του φεστιβάλ. Δημιουργίες που σκιαγραφούν το προφίλ αγαπημένων καλλιτεχνών, αλλά και άλλες που αναδεικνύουν τη θέληση και το πείσμα ανθρώπων που υπό αντίξοες συνθήκες επιμένουν να πορεύονται προς τα μπρος.
Ξεκινάμε νωρίς, από τις 13.00, απ’ την αίθ. Τώνια Μαρκετάκη και το ντοκιμαντέρ Σκέφτομαι τα κορίτσια που αγάπησαν των Σπύρου Σκάνδαλου, Γιώργου Μπουγιούκου το οποίο στρέφει την κάμερά του προς τον Περικλή Κοροβέση, συγγραφέα, δημοσιογράφο και ακτιβιστή, που φυλακίστηκε και βασανίστηκε κατά την διάρκεια της δικτατορίας στην Ελλάδα την δεκαετία του ’70. Πρόκειται για ένα πειραματικό ντοκιμαντέρ που, μέσα από ένα ταξίδι στη δυτική Ελλάδα εξερευνά ποιος είναι ο Περικλής σήμερα, τη ζωηρή του προσωπικότητα και την ανατρεπτική του διάθεση για ζωή.
Την ίδια ώρα και στην ίδια αίθουσα θα προβληθεί το ντοκιμαντέρ «Γιάννης Καστρίτσης: Ο άνθρωπος και ο ίσκιος του» του Δημήτρη Κουτσιαμπασάκου, ένα κινηματογραφικό πορτρέτο του εικαστικού Γιάννη Καστρίτση και ταυτόχρονα ένα καθηλωτικό ταξίδι σ’ έναν πρωτογενή κόσμο εικόνων, πραγμάτων και ανθρώπινων μορφών.
Η ταινία «Για μια άλλη ζωή» (Τώνια Μαρκετάκη, 15.00) του Λώρεντ Λάφλιν περιγράφει τη ζωή της Ζέινα, μιας λεσβίας πρόσφυγα από τη Συρία που εγκατέλειψε τη χώρα της μόνη, για να φτιάξει μια νέα ζωή στην Ευρώπη, μακριά απ’ τον πόλεμο. Μια μοναδική ιστορία ενός ταξιδιού από τη Συρία στην Ελλάδα και από εκεί στην Ευρώπη, όπου η Ζέινα έφτασε μέχρι το γερμανικό κοινοβούλιο για να πει την ιστορία της.
Το ντοκιμαντέρ «Vive la fuite!» (Τώνια Μαρκετάκη, 17.30) της Εύης Καραμπάτσου παίρνει ως τίτλο το μότο ζωής του Αλέξη Ακριθάκη, του σημαντικού Έλληνα ζωγράφου, ο οποίος πέρασε την πιο γόνιμη περίοδο της καλλιτεχνικής του πορείας στο Βερολίνο. Ένας ρομαντικός, αντισυμβατικός ζωγράφος, ένας ονειροπόλος με ανεπιτήδευτη παιδικότητα, μια παρορμητική προσωπικότητα που ταυτίστηκε με το μύθο του «κολασμένου» καλλιτέχνη με τον πιο ταπεινό και βιωματικό τρόπο.
Στο «Village Potemkin» (Ολύμπιον, 18.00) του Δομήνικου Ιγνατιάδη παρακολουθούμε τον Δομήνικο, πρώην χρήστη ουσιών, περιπλανώμενο σε μια Αθήνα που καταρρέει, με ένα ποδήλατο και μια κάμερα go-pro, να συναντά ανθρώπους που κάνουν το ίδιο με εκείνον – μένουν καθαροί από ουσίες και ζουν γεμάτοι συνείδηση. Η χαρά του πιώματος, η κατάρρευση, η αποδοχή του προβλήματος, η ανάρρωση. «Καθαροί» πια, μαρτυρούν την πορεία τους προς την αυτογνωσία και τον επαναπροσδιορισμό των αξιών και της αντίληψής τους για τη ζωή
Στο ντοκιμαντέρ «Κώστας Τσόκλης: Το τι, το πώς, και το γιατί της τέχνης» (Φρίντα Λιάππα, 18.00) του Αντώνη Θεοχάρη Κιούκα ο Κώστας Τσόκλης μιλάει εκ βαθέων σε μια συζήτηση με τον Θανάση Λάλα, αναδεικνύοντας το νήμα που συνδέει άρρηκτα τη ζωή του με την τέχνη του. Ο Κώστας Τσόκλης, ένας εικαστικός που έχει συμπεριληφθεί, από την εφημερίδα The Times, στα 1.000 πρόσωπα που σημάδεψαν τον 20ό αιώνα, μιλάει για τη φιλοσοφία ζωής που παρήγαγε και ταυτόχρονα σημάδεψε το έργο του. Για το έργο του μιλάει ο ιστορικός τέχνης Μπρούνο Κορά.
«Ο μεγάλος περίπατος της Άλκης» (Τώνια Μαρκετάκη, 20.00) της Μαργαρίτας Μαντά αποτελεί έναν κινηματογραφικό περίπατο στην πολυτάραχη ζωή και στο πλούσιο έργο της συγγραφέως Άλκης Ζέη. Μια ζωή που κουβαλάει μέσα της ολόκληρη την ιστορία της Ελλάδας του 20ού αιώνα κι ένα έργο που έχει αναγνωριστεί διεθνώς και συνεχίζει να αναγνωρίζεται, επηρεάζοντας πολλές γενιές ανθρώπων. Η Άλκη Ζέη εξομολογείται, καθώς τη συνοδεύουν στο μοντάζ και οι μαρτυρίες της αδελφής της, Ελένης Κόκκου, και των αγαπημένων φίλων και συνοδοιπόρων της,του σκηνοθέτη Μάνου Ζαχαρία και του ποιητή Τίτου Πατρίκιου.
Τέλος, στο ντοκιμαντέρ Wie Bojen im Meer της Στέλλας Νικολέττας Δροσσά (Φρίντα Λιάππα, 20.15) παρακολουθούμε επί έξι έτη (2010-2016) τις ζωές μιας παρέας γυναικών γύρω στα 30. Είναι κόρες Ελλήνων μεταναστών στη Γερμανία, που πριν από χρόνια επέστρεψαν για σπουδές στην πατρίδα. Σήμερα καλούνται να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της οικονομικής, αλλά και της προσωπικής τους κρίσης. Σε μια υπό διάλυση κοινωνία, επιχειρούν να πραγματοποιήσουν στόχους και όνειρα, ωστόσο αποτυγχάνουν. Ανήκουν στη χαμένη γενιά της Ελλάδας. Ξαφνικά, μια δραματική εμπειρία στη ζωή της σκηνοθέτιδας τοποθετεί την ίδια εν μέσω της ελληνικής πραγματικότητας.
