Είναι σύνηθες, με λίγες εξαιρέσεις, τα συνέδρια των κομμάτων της αριστεράς να μην καταλήγουν σε εντυπωσιακά αποτελέσματα. Τα σπουδαία, θετικά ή απογοητευτικά, τα βλέπαμε -ιστορικά- μεταξύ των συνεδρίων, είτε σε συνεδριάσεις των ανώτατων οργάνων, είτε σε έκτακτες ολομέλειες.
Το 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, συνεπές στην παράδοση, δεν έβγαλε λοιπόν εντυπωσιακές ειδήσεις αλλά επιβεβαίωσε κάποια πράγματα με πολλή ουσία. Φυσικά, τα «ενημερωτικά» όργανα των …έντιμων μιντιοκρατών άλλα προέβλεπαν και όταν αυτά φάνηκε ότι ήταν μόνο στις ονειρώξεις τους (να ‘ναι καλά ο Ψυχάρης Β’), απλώς ξέχασαν ότι διεξάγεται συνέδριο του κυβερνώντος κόμματος…
Σύγκριση με τα συνέδρια άλλων ελληνικών κομμάτων (μιλάει ο αρχηγός, οι δεξιοί ψάλτες και τελειώσαμε) δεν είναι δυνατό να γίνει. Εξαιρούνται αυτά που κινούνται ακόμη σε συνθήκες «παρανομίας» και μας ανακοινώνουν κάποτε τα αποτελέσματά τους.
Μια πρώτη αποτίμηση των όσων συνέβησαν στο 2ο Συνέδριο, χωρίς ιεράρχηση, είναι κατά τη γνώμη μου η ακόλουθη:
- Τονίστηκε, από τον Πρόεδρο Τσίπρα και ικανά στελέχη η αποτυχία διεύρυνσης του κόμματος ώστε οι οργανώσεις μελών να αντανακλούν ποσοτικά τουλάχιστον την απήχηση του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία. Λέγε, λέγε, μπορεί να αρχίσουν να σπάνε οι αγκυλώσεις.
- Επιδιώχτηκε ένα συμμάζεμα των οργάνων, ίσως όχι ριζικό, αλλά εν πάση περιπτώσει τα 151 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής ίσως να λειτουργήσουν πιο συνεκτικά.
- Εγκρίθηκε ομόφωνα το Κείμενο Πολιτικής Απόφασης (πράγμα σπάνιο στα δημοκρατικά αριστερά κόμματα), κάτι που δείχνει ότι επιτέλους μπορεί να γίνεται σύνθεση (υπήρχε το προτεινόμενο της γραμματείας αλλά και των 53+ και άλλων).
- Εκλέχτηκαν πρώτοι σε ψήφους στη Κεντρική Επιτροπή, ανεξάρτητα από τις τάσεις που ανήκουν, οι άνθρωποι που έχουν σηκώσει στην πλάτη τους το μεγαλύτερο βάρος της αντιπαράθεσης με τη συντήρηση και τη μαύρη προπαγάνδα, όπως ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, ο Νίκος Φίλης, ο Νίκος Βούτσης, ο Ανδρέας Ξανθός, ο Γιάννης Δραγασάκης, ο Παναγιώτης Σκουρλέτης, ο Παύλος Πολάκης, ο Νίκος Παππάς, η Ρένα Δούρου, ο Παναγιώτης Ρηγας κ.ά.
- Το ποσοστό αποδοχής του προέδρου (αλήθεια, θα μπορούσε να υπάρξει ανθυποψήφιος;), μπορεί να θεωρηθεί σταλινικό (93%), αλλά για όσους έχουμε βιώσει τα πόσα οφείλουμε σ’ αυτό το άλλοτε παιδί, μας φαίνεται και μικρό.
Σύνθεση και ωριμότητα
Η όλη διαδικασία του συνεδρίου, με πλήρη ελευθερία έκφρασης γνώμης, ακόμη και σκληρά αντιηγετικής, δεν είναι πρωτόγνωρη, τουλάχιστον στα σχήματα (ΚΚΕεσ., ΣΥΝ) που έδωσαν το ιδεολογικό στίγμα του ΣΥΡΙΖΑ. Το θετικό είναι ότι προτάσεις που δημιούργησαν έντονες διαφωνίες (π.χ. ποσόστωση βουλευτών και κομματικών στελεχών στην ΚΠΕ), αποσύρθηκαν αφού έτσι κι αλλιώς υπάρχει ο χρόνος για να γίνει ουσιαστικός διάλογος στο Καταστατικό Συνέδριο του 2017.
Προσωπικά διαφωνώ με την ποσόστωση υπέρ των γυναικών, διότι τη θεωρώ προσβλητική. Στηρίζω την άποψή μου στα υψηλά ποσοστά ψήφων των Δούρου, Σβίγκου, Γεροβασίλη, Φωτίου, Κανελλοπούλου, Αναγνωστοπούλου, Κνήτου, Βάκη, Καββαδία, Χριστοδουλοπούλου, Κυπριανίδου κ.ά. Ισως η παρουσία και η δράση αυτών των γυναικών-στελεχών να κάνει την ποσόστωση άχρηστη στο κοντινό μέλλον.
Γενικά, αυτό το ήρεμο συνέδριο, χωρίς πολλές φανφάρες και με πολλές ανησυχίες, ίσως να ανοίγει τον δρόμο για την ενηλικίωση ενός κόμματος που πληγώθηκε μεν βαθιά πέρσι από την αποστασία πολλών στελεχών και μελών του, αλλά ενίσχυσε την ομοιογένειά του, κάτι σπάνιο -ιστορικά- για αριστερό κόμμα και μάλιστα κόμμα εξουσίας. Τα ώς τα τώρα μοντέλα, κυρίως σταλινικά ή μαοϊκά, κάποια παρανοϊκά, ελάχιστη απήχηση έχουν στον κόσμο της ελληνικής αριστεράς και αν συντηρούνται κάπως, αυτό οφείλεται κυρίως στο σπρώξιμο των αντιδραστικών μιντιαρχών και των οργάνων τους, που ευελπιστούν ότι φθείρουν τον ΣΥΡΙΖΑ με τις έξαλλες θέσεις τους..
