Μετέχοντας στην ακατανίκητη οδύνη, των βαθύτατα θρησκευόμενων και όλων όσων , ΑΦΙΛΟΚΕΡΔΩΣ, θα ανέπεμπαν τρισάγια στα νεκροταφεία για την σωτηρία των ψυχών των κεκοιμημένων μας, παρ’ ότι «Εν τω Άδει ούκ έστι μετάνοια», αλλά τους απαγορεύεται από τους συνασπισμένους αντιορθόδοξους εχθρούς μας, αφιερώνω ένα παλιό μου ποίημα, που βρήκα στα σκονισμένα μου χαρτιά. Με τις καλλίτερες δυνατές ευχές μου.
Γράφει ο Ξενοφών Ε. Μαυραγάνης
ΑΓΙΑ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ
Όλα τακτοποιημένα. Τέλεια.
Μεγάλη εβδομάδα, δόξα σοι Κύριε,
μονολογώντας η γιαγιά μου,
περνούσε πενήντα μέρες αυστηρής νηστείας και αποχής.
Προσέχουμε κι εμείς αυστηρά.
Μόνο γαρίδες, αστακούς και μαλάκια
μην έχουν αίμα,
και μπερδευτεί με του Χριστού.
Ιδίως τα στρείδια.
Ά, όλα κι όλα, δεν μπορούμε
να παίζουμε με τα θέσμια.
Και στεφανάκι θα καταθέσουμε
στα πληγωμένα πόδια Του,
το βράδυ της Αγίας και Μεγάλης Παρασκευής.
Το διαθέτει σε προσφορά το κοντινό μας μάρκετ.
Φορέματα και κάζουαλς,
με γούστο επιλεγμένα θα παρελαύνουν.
Μαζί με τις λαμπάδες,
πένθιμες, σκούρες κέρινες όλες τις μέρες,
λευκές απομιμήσεις κεριού, διακεκοσμημένες
στην Ανάσταση.
Εξ άλλου γι αυτήν προετοιμαζόμαστε,
καταβροχθίζοντας
τις φιλοζωικές μας ευαισθησίες,
όσο στέκουμε στην ουρά να καταβάλουμε
την αξία του αδιατίμητου αμνού.
Με το «φιλί της αγάπης»
την Ανάσταση, υποδεχόμαστε
που έτσι κι αλλιώς
μας προσπερνά , χωρίς να μας προσέξει.
