Σε δυο βδομάδες η Ευρώπη ψηφίζει για να ανανεώσει το κοινοβούλιό της. Και εξακολουθεί να καλλιεργείται ο φόβος ότι ανεβαίνουν οι φασίστες.
Στην πραγματικότητα, οι φασίστες αποκόπτονται από τα δεξιά κόμματα που τους παρείχαν μια φωλίτσα για να κουρνιάζουν και με τα φρικαλέα σύμβολά τους μισοκρυμμένα, ζητούν τη λαϊκή ψήφο για να αντιμετωπίσουν, αυτοί (!), τη λιτότητα και την ανεργία.
Τα τάχαμου κεντροδεξιά κόμματα που τους τάιζαν τόσα χρόνια, γυρίζουν την πλάτη στη Δημοκρατία, σκληραίνουν τη στάση τους και μας απειλούν ότι αν χάσουν θα δούμε τους επίγονους του Αδόλφου και του Μπενίτο να αναλαμβάνουν τα ηνία.
Δεν είναι, όμως, έτσι, όσο κι αν κάποια σοσιαλδημοκρατικά κόμματα εξακολουθούν να προσθέτουν τις δυνάμεις τους σε αυτές των δεξιών τύπου Βέμπερ.
Οι πρόσφατες ισπανικές εκλογές, και προηγουμένως αυτές στη Φιλανδία, επιβεβαίωσαν μεν την ανοιχτή επανεμφάνιση των ναζί στην Ευρώπη, αλλά συνάμα έδειξαν ότι η αποκρουστική μπόχα των φασιστών έστειλε στις κάλπες περισσότερους πολίτες από τις προηγούμενες φορές (9 εκατοστιαίες μονάδες στην Ισπανία, 5 στη Φιλανδία). Αποτέλεσμα: και στις δυο χώρες, ο αντιδεξιός χώρος ξεπέρασε τον συντηρητικό ακόμη και με την προσθήκη στoν τελευταίο και των φασιστών.
Μια δεύτερη παράμετρος: ο ευρωπαϊκός σοσιαλδημοκρατικός χώρος έχει εν μέρει μεταλλαχτεί. Από τη μια βρίσκονται τα κόμματα που αντιλήφθηκαν ότι η συνεργασία με τις συντηρητικές δυνάμεις, με αντίδωρο τη νομή της εξουσίας, τα οδήγησε σ’ αυτό που διεθνώς εκφράζεται ως pasokification, την εξαέρωση δηλαδή. Από την άλλη, είδαμε τις εντυπωσιακές έως δειλές μεταστροφές στην Πορτογαλία, την Ισπανία, τη Φιλανδία και κυρίως τη Μεγάλη Βρετανία (που θα ψηφίσει για Ευρωβουλή!).
Κόμματα κατ’ όνομα πλέον σοσιαλδημοκρατικά, που βλέπουν να περιορίζονται σε δεύτερο και τρίτο ρόλο, αδυνατούν να απαγκιστρωθούν από τον εναγκαλισμό της Δεξιάς, είτε διότι η κομματική τους νομενκλατούρα απολαμβάνει τα αγαθά της συμμετοχής στην εξουσία (π.χ. Γερμανία), είτε διότι μένοντας εκτός εξουσίας αναμένουν τη φθορά των όποιων κυβερνώντων (Ιταλία, Γαλλία, Ελλάδα), προς όφελος της … Δεξιάς!
Αυτό που το 2012 φάνταζε σαν φαντασίωση του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή η συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων, σήμερα γίνεται πράξη σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όχι όμως στην Ελλάδα, τουλάχιστον σε κομματικό επίπεδο.
Αντί να βγάλουν συμπεράσματα οι Ελληνες «κεντροαριστεροί» ηγετίσκοι και οι Δεξιοί καθοδηγητές τους, εκτιμώντας την πορεία των αντίστοιχων προς αυτούς κομμάτων, ειδικά στην Ισπανία και την Πορτογαλία, επιβεβαίωσαν την ανεπάρκεια ή κραυγαλέα ανοησία τους. Εσπευσε π.χ. ο μουσολινίζων έντονα, Αδωνης Γεωργιάδης, να αναρωτηθεί γιατί πανηγυρίζουν οι Συριζαίοι, αφού οι Podemos έχασαν. Αυτός, βέβαια, καταχάρηκε που ανέβηκαν οι φασίστες, αλλά λησμόνησε ότι τώρα ανήκει στη ΝΔ, στο αδερφό κόμμα του ισπανικού Λαϊκού, που έπαθε pasokification.
Ο πανικόβλητος πρόεδρος του «Ποταμιού» πέταξε τη σκούφια του για την άνοδο των «Πολιτών». Να συμπεράνει κανείς ότι η συνεργασία των «Πολιτών» στην Ανδαλουσία με τους φασίστες δεν ενοχλεί τον κ. Θεοδωράκη; Θα στήριζε δηλαδή σε κάποια ελληνική περιφέρεια ένα πλειοψηφικό σχήμα με συμμετοχή ΝΔ, Χρυσής Αυγής και Ποταμιού;
Η κ. Γεννηματά χάρηκε που οι Ισπανοί σοσιαλιστές νίκησαν, αλλά δεν άκουσε ότι χάρηκαν που δεν πασοκοποιήθηκαν… Εδώ σηκώνεις τα χέρια.
Οι ηγεσίες των δορυφορικών της ΝΔ σχημάτων (ΚΙΝΑΛ, «Ποτάμι») έχουν προσχωρήσει στη λογική των σταλινικών και λοιπών «αριστερών» μορφωμάτων που εμπλουτίζουν με απίστευτες δοξασίες την πολεμική τους εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ. Η ανάλυση π.χ. του κ. Λαφαζάνη, πέραν της απόπειρας απαξίωσης του Αλέξη Τσίπρα (ζήλια, σαράκι;), καταλήγει ότι οι ισπανικές εκλογές «αντιπροσωπεύουν ένα καταθλιπτικό και αδιέξοδο πολιτικό σκηνικό, το οποίο όχι μόνο δεν μπορεί να προσφέρει διέξοδο στα προβλήματα της Ισπανίας, αλλά προοιωνίζει (σ.σ.: sic)* επιδείνωση της οικονομίας και κυρίως της θέσης των εργαζομένων και των λαών αυτής της χώρας».
Οσο για το ΚΚΕ: αναμένει τη Δευτέρα Παρουσία…
Προφανώς, για τους Ελληνες υπεραριστερούς, οι Ισπανοί εργαζόμενοι δεν κατάλαβαν ότι η ανατροπή της διεφθαρμένης κυβέρνησης Ραχόι από το Σοσιαλιστικό κόμμα του κ. Σάντσεθ με τη στήριξη των Podemos και άλλων αριστερών σχημάτων, η αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 22% από την προσωρινή κεντροαριστερή κυβέρνηση και η εκλογική καταβαράθρωση της Δεξιάς, είναι αδιέξοδο.
Ποια θα ήταν η λύση που θα ικανοποιούσε άραγε τον κ. Λαφαζάνη και τους άλλους επαναστάτες με φερετζέ; Η Ισπανία πλήρωσε με 40 χρόνια δικτατορίας τη διαμάχη σταλινικών, αναρχικών, τροτσκιστών, σοσιαλιστών κ.λπ. απέναντι στις μαύρες λεγεώνες του Φράνκο. Το no pasaran τσαλαπατήθηκε από το viva la muerte.
Όταν το 2012 ο Αλέξης Τσίπρας μιλούσε για το μέτωπο των χωρών του Νότου απέναντι στον προτεσταντικό Βορρά και τις ληστρικές του μεθόδους, ο κ. Λαφαζάνης, αν δεν με απατά η μνήμη μου, άλλα έλεγε.
Τώρα που άρχισε να χτίζεται το μέτωπο -φευ, χωρίς την καθοδήγησή του- πρέπει να το γκρεμίσουμε για να καλπάζει η φασίζουσα Δεξιά;
Η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη από τη μαζική συμμετοχή και την υπερψήφιση των κομμάτων που έδειξαν ότι και την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση θέλουν και την αλλαγή της Ευρώπης των λόμπι σε Ευρώπη των λαών προωθούν.
Στην κάλπη κι ας ψηφίσει ο καθένας ό,τι του καπνίσει εκτός από φασίστες και ναζί. Η αποχή είναι ο εχθρός, όχι οι διαφορές των δημοκρατικών κομμάτων.
