Αν δεν είχε πεθάνει τόσο πρόωρα, στα 36 του χρόνια, ο Μπομπ Μάρλεϊ, ο άνθρωπος που έφερε τη ρέγκε μουσική στο διεθνές προσκήνιο, θα συμπλήρωνε, αύριο, τα 72 του χρόνια. Από τον θάνατό του, το 1981, μέχρι και σήμερα, όπως είθισται να συμβαίνει, το αρχείο με τις ανέκδοτες ηχογραφήσεις του έχει αξιοποιηθεί κατά κόρον, σε βαθμό κακοποίησης ορισμένες φορές.
Κι εκεί που νομίζεις ότι δεν υπάρχει κάποια ηχογράφηση του Μάρλεϊ που να μην έχει έρθει στο φως, διαψεύδεσαι από την ανακάλυψη, σε ένα υπόγειο ξενοδοχείου στο Λονδίνο, όπου σάπιζαν στην κυριολεξία από την υγρασία, κάποιων χαμένων ηχογραφήσεων από συναυλίες του Μάρλεϊ με τους Wailers, στο Λονδίνο και το Παρίσι, στα μέσα της δεκαετίας του εβδομήντα.
Οι συνολικά 13 αναλογικές μαγνητοταινίες, όταν πρωτοβρέθηκαν, ήταν σε άθλια κατάσταση, σχεδόν για πέταμα, γεμάτες πλαστικοποιημένη γλίτσα, σύμφωνα με τους δύο ανθρώπους υπεύθυνους για τη διάσωση και την αποκατάστασή τους, τους Λούις Χούβερ και Μάρτιν Νίκολς.
Χρειάστηκαν δώδεκα μήνες σκληρής και κοστοβόρας εργασίας (25.000 βρετανικές λίρες σύμφωνα με την εφημερίδα Guardian) για την αποκατάστασή τους. Η σκληρή τους δουλειά απέδωσε καρπούς, καθώς αποκατέστησαν τις 10 από τις 13 μαγνητοταινίες, με το τελικό αποτέλεσμα, σύμφωνα με τους ίδιους, να είναι μαγικό και να προκαλεί ανατριχίλες – «σαν να βρήκαμε σε κάποιο δωμάτιο το καβαλέτο, την παλέτα και τις μπογιές του Βίνσεντ Βαν Γκογκ και μετά ξαφνικά να εμφανίστηκε ο ίδιος για να ζωγραφίσει για μας…».
Η μουσική του Μπομπ Μάρλεϊ -αλλά κι ο ιδιος ως προσωπικότητα- συνεχίζει να εμπνέει και να συγκινεί – μην ξεχνάμε άλλωστε ότι τους τελευταίους μήνες κυκλοφορεί και στη χώρα μας το βραβευμένο με Man Booker 2015 μυθιστόρημα του Μάρλον Τζέιμς «Η σύντομη ιστορία επτά φόνων», το οποίο αναφέρεται στην πραγματική ιστορία της απόπειρας δολοφονίας του Μάρλεϊ, στο Κίνγκστον της Τζαμάικας, το 1976, και για το οποίο έχουμε γράψει παλιότερα (εδώ).
