Αναρωτιέμαι, 50 χρόνια έπειτα από τη βάρβαρη εισβολή στις ψυχές και στα σπίτια μας των τραμπούκων, όχι μιας μειοψηφίας στρατιωτικών αλλά της συντριπτικής πλειοψηφίας τους, με το σύνολο σχεδόν των ασφαλιτών και των πρακτόρων, πουλημένων σε ξένες υπηρεσίες, κυρίως τη CIA, αναρωτιέμαι λοιπόν: Ούτε μια συγνώμη;
Ούτε μια συγνώμη στους συγγενείς των θυμάτων, των δολοφονημένων από τους σχιζοφρενείς τύπους σαν τον λοχαγό Κουρκουλάκο και τον Ντερτιλή.
Ούτε μια συγνώμη από αυτούς που, ενώ μπορούσαμε, δεν τους μηνύσαμε για τα βασανιστήρια στα οποία μας είχαν υποβάλει, σαν έμπειροι χειρούργοι.
Ούτε μια συγνώμη από το γουρούνι της Εθνικής Ασφάλειας που αποστρατεύτηκε ως συνταγματάρχης (με τη δέουσα σύνταξη κ.λπ.) και που χτύπησε τον πατέρα μου, στα 70 του τότε, επειδή την ώρα μιας μεταγωγής προσπάθησε να με πλησιάσει.
Αντίθετα, τι ζήσαμε; Στελέχη της ακροδεξιάς, όπως οι Αδ. Γεωργιάδης, Μ. Βορίδης και λοιποί, υμνητές της χούντας, έργω και λόγω, να υιοθετούνται από την τάχαμου δημοκρατική δεξιά και να σκαρφαλώνουν σε κορυφαίες θέσεις της Νέας Δημοκρατίας. Ειδικά ο γελωτοποιός του νέου αρχηγού, το «ορφανό του Παττακού», μπόρεσε να ζητήσει συγνώμη από τους εβραίους για την άρνηση του Ολοκαυτώματος και τα άλλα φασιστικά που εκστόμιζε, αλλά για τους εδώ, τους έλληνες που υπέστησαν τα πάνδεινα από τα ινδάλματά του, τους συνεχιστές της διάδοσης της φαιάς πανούκλας, βούβα.
Να θυμόμαστε λοιπόν. Και να θυμόμαστε με ονοματεπώνυμα. Τους θρασύδειλους στρατιωτικούς και ασφαλίτες που γλιτώσανε χάρη στους προσκυνημένους δικαστές, τους δουλόφρονες πανεπιστημιακούς δασκάλους, δηλαδή τη συντριπτική τους πλειοψηφία που ανέχτηκε να τους κάνει μαθήματα ο χιτλερίσκος Παπαδόπουλος όταν απολύονταν οι καλύτεροι συνάδερφοί τους, την τάχαμου χριστιανική Εκκλησία της Ελλάδος που λειτουργούσε σαν παράρτημα της στρατιωτικής δικτατορίας την οποία ευλογούσε (πάντα με το ντοβλέτι), τους πνευματικούς ανθρώπους της Ακαδημίας, καλλιτέχνες, αθλητές.
Ναι, κάποιοι από αυτούς τους χώρους αντιστάθηκαν, μια ελάχιστη μειοψηφία.
Συγνώμη ουδείς ζήτησε από τα θύματά του.
Και σήμερα ζητούν και τα ρέστα. Τα κατακάθια της ελληνικής κοινωνίας, επίγονοι αυτών που χάρη στο μετεμφυλιακό κράτος του ζόφου αναρριχήθηκαν στις κορυφαίες θέσεις, συσσωρεύοντας πλούτο και διασυνδέσεις με τους προστάτες.
