Στην ανεξέλεγκτη και χωρίς ηθικούς φραγμούς Αντί – ΣΥΡΙΖΑ ρητορεία, μπερδεύονται οι κατάρες με τις αντιφάσεις. Το μίσος με την πικρία η την απογοήτευση. Ο ρεβανσισμός με την αγωνία.
Όσες προσπάθειες και αν έγιναν, ή γίνονται σήμερα, να αντιπαρατεθούν η πραγματική εικόνα της χώρας μέχρι το 15 με την σημερινή εικόνα, πέφτουν στο κοινό γιατί επικάθεται η ευκολία του αφορισμού.
Υπάρχουν δεκάδες παραπομπές σε στοιχεία, δείκτες, αποτελέσματα, συγκρίσεις και τεκμήρια για τις ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές που χαρακτηρίζουν την πρακτική της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ. Διαφορές και για την περίοδο της αυταπάτης του ΣΥΡΙΖΑ (αποτελεί ιστορικό πολιτικό δεδομένο που δεν μπορούμε να αρνούμαστε) αλλά και για το πολυετές παρελθόν μονοπωλιακής άσκησης της εξουσίας από την ΝΔ.
Πολύ περισσότερες διαφορές, υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ συντριπτικά, εμφανίζονται στις προτάσεις που καταθέτουν σήμερα οι δύο παρατάξεις. Σαφές το ασαφές της Νέας Δημοκρατίας. Σαφές το τι θέλει να κρύψει με μασημένα λόγια για αυτό που προτίθεται να κάνει όταν και αν επανέλθει ως νόμιμος και με ISO παραδοσιακός ιδιοκτήτης της εξουσίας.
Ένα στοιχείο όμως που δεν αναγνωρίζει κανείς από τους ενορχηστρωτές αυτής της σχιζοφρενικής προσέγγισης για το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ευθύνεται για όλα τα δεινά της κρίσης ενώ όλοι οι υπόλοιποι λυτρώθηκαν και απαλλάχθηκαν των ευθυνών τους γιατί απλά μεσολάβησε μία πλήρης τετραετία της Αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ και των προοδευτικών δυνάμεων, έχει σχέση με την δεύτερη ευκαιρία.
Από την μεταπολίτευση και μετά η εναλλαγή στην εξουσία ΠΑΣΟΚ και ΝΔ θεωρείτο κάτι ως φυσικό φαινόμενο. Θυμηθείτε και αναλογιστείτε τα γεγονότα που μεσολαβούσαν μεταξύ των εναλλασσόμενων θητειών. Σε ένα βράδυ ο Δημήτρης Σιούφας, υπουργός Εργασίας της Κυβέρνησης Μητσοτάκη, άλλαξε την ζωή χιλιάδων εργαζομένων. Ελάχιστοι θυμούνται το 93 ως ενδιάμεση στάση στην κατηφόρα του Ασφαλιστικού μας συστήματος.
Παρ όλα αυτά όμως 1989,1990,1993,1996,2000,2004,2007,2009 χρονιές εκλογικών αναμετρήσεων, αναδεικνύουν ότι οι πολίτες είχαν την ευχέρεια να δίνουν εκ νέου ευκαιρίες σε κόμματα που είχαν δώσει δείγματα γραφής και μάλιστα κακής γραφής.
Οι μόνοι που δεν δικαιούνται αυτή την ουσιαστική πρώτη ευκαιρία (εκτός στενής δημοσιονομικής επιτροπείας) είναι οι αριστεροί προσωρινοί ενοικιαστές της εξουσίας κατά τον Κώστα Σημίτη. Του πρωθυπουργού που διέγραψε την πιο λαμπρή ιστορία στην τέχνη του φυσικού. Κοινωνικό φαινόμενο η διαφθορά για τον Σημίτη, Φυσικό φαινόμενο η ανισότητα για τον Μητσοτάκη. Τόσο διαφορετικοί τόσο ίδιοι.
Αυτή την δεύτερη ευκαιρία δεν την δικαιούται μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ και ο πρωθυπουργός, την δικαιούνται και οι μετριοπαθείς του προοδευτικού χώρου που αιωρούνται αμήχανοι μεταξύ της σκληρής προπαγάνδας μηδενισμού της αριστερής διακυβέρνησης και της εμπάθειας που εκπέμπει η ανερμάτιστη ηγεσία του ΠΑΣΟΚ – ΚΙΝΑΛ.
Την δικαιούται και ο τόπος μας, η ζωή και το μέλλον μας που βουλιάζει μέρα με την ημέρα στο αφρισμένο κύμα της λαιμαργίας, της βουλιμίας επαγγελματιών της πολιτικής να επιστρέψουν στο φυσικό κατ’ αυτούς χώρο τους.
Στον προγραμματικό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στην δομή των ψηφοδελτίων του ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία, μπορείς να διαβάσεις ότι η προσπάθεια γίνεται για το σύνολο και με έντονο στοιχείο ανανέωσης και υποδείγματος μίας πολιτικής συμπεριφοράς που ξέρει να λαμβάνει και να σέβεται τα μηνύματα των πολιτών.
Στην πέμπτη ή έκτη ευκαιρία που ζητάει η Νέα Δημοκρατία – ΛΑΟΣ με ολίγη από ΕΠΕΝ, το μόνο που μπορείς να διαβάσεις είναι η εξήγηση γιατί πρέπει να καταλάβουν ότι εξάντλησαν κάθε ευκαιρία που είχαν να βοηθήσουν τον τόπο.
*Ο Χρήστος Γιαννούλης είναι δημοσιογράφος – υποψήφιος Βουλευτής Α’ Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία.