Στις 9 Μαΐου 1978 ο δεκάχρονος Δημήτρης Μαμαλούκας παρακολουθεί στην τηλεόραση κινούμενα σχέδια στην ΕΡΤ, τον Ροζ Πάνθηρα συγκεκριμένα, όταν ξαφνικά διακόπτεται το κανονικό πρόγραμμα για μια έκτακτη είδηση: Βρέθηκε νεκρός μέσα σε ένα Ρενό ο Ιταλός χριστιανοδημοκράτης πολιτικός Άλντο Μόρο που είχε απαχθεί από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες πριν από 55 ημέρες (βλέπε φωτογραφία πιο κάτω).
Ήταν το σημείο καμπής μιας ταραγμένης περιόδου, που ξεκίνησε το 1969 με τις μαζικές κινητοποιήσεις των ιταλών εργατών για αυξήσεις, καλύτερα ωράρια και συνθήκες εργασίας, που άρχισε να παίρνει άσχημη τροπή με την έκρηξη βόμβας στην τράπεζα στην Πιάτσα Φοντάνα του Μιλάνου και τον θάνατο 17 ανθρώπων, τον Δεκέμβρη του 1969, και συνεχίστηκε με αμέτρητα περιστατικά βίας καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του ’70, με αποκορύφωμα το 1980 και τους 85 νεκρούς στη βομβιστική επίθεση στον σιδηροδρομικό σταθμό της Μπολόνια από τους ακροδεξιούς Επαναστατικούς Ένοπλους Πυρήνες.
Μπορεί ο δεκάχρονος πιτσιρικάς, που εκείνη τη στιγμή ήθελε να δει κινούμενα σχέδια, να μην το κατάλαβε τότε, αλλά εκείνο το απόγευμα του 1978 μια εμμονή είχε μόλις γεννηθεί μέσα του.
Τριάντα οκτώ χρόνια αργότερα, την άνοιξη του 2016, ο συγγραφέας (μεταξύ άλλων των «Οσο υπάρχει αλκοόλ, υπάρχει ελπίδα», «Η χαμένη βιβλιοθήκη του Δημητρίου Μόστρα» ) Δημήτρης Μαμαλούκας γράφει το μυθιστόρημα «Ο κρυφός πυρήνας των Ερυθρών Ταξιαρχιών» (εκδ. Κέδρος) και λίγους μήνες μετά, 2 του Φλεβάρη του 2017 πια, έρχεται στη Θεσσαλονίκη, για μια παρουσίαση στο βιβλιοπωλείο Κωνσταντινίδης.
Ακούγοντάς τον, λοιπόν, χθες, να μιλάει για τη συγγραφή του συγκεκριμένου βιβλίου διαπίστωσα πως με τα βιβλία του ο Μαμαλούκας διαχειρίζεται τις εμμονές του, εμπνέεται απ’ αυτές και τις διοχετεύει μέσα στις σελίδες: «συλλογές, αρχειομανία, η αγάπη για τα κλασικά αυτοκίνητα, η αγάπη για τους δίσκους βινυλίου, τα κόμιξ, τα εγκλήματα, η συλλογή πληροφοριών, τα ακριβά, πολύπλοκα ρολόγια, τα malt ουίσκι, οι μοιραίες γυναίκες, τα μικρά μοναχικά μπαρ, η Ιταλία αυτή καθαυτή, ο εγκλεισμός κάθε είδους» – όλα αυτά, όπως είπε, είναι πράγματα που τα περνάει στους ήρωές του – άλλωστε οι συγγραφείς έχουν κοινά με τους ήρωές τους, διευκρίνισε.
Ο «Κρυφός πυρήνας των Ερυθρών Ταξιαρχιών» είναι μια καταβύθιση στα μολυβένια χρόνια της δεκαετίας του ‘70, σε μια σκοτεινή κι εχθρική Ιταλία υπό τη σκιά των τρομοκρατικών ομάδων, με πρόσχημα μια αστυνομική ιστορία αναζήτησης ενός εξαφανισμένου φοιτητή.
Ο Μαμαλούκας επέλεξε να μην επιτρέψει το (πολύ δυνατό, αφού πρόκειται για πραγματικά γεγονότα) πολιτικό στοιχείο να κυριαρχήσει του αστυνομικού (μυθοπλαστικού ως επί το πλείστον) στοιχείου. Προτίμησε να γράψει ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με το πολιτικό στοιχείο ως φόντο, και όχι το αντίθετο, και να εξισορροπήσει τη μαυρίλα της κοινωνικής αναταραχής και των συγκρούσεων ακροδεξιών και ακροαριστερών και τον πάντα ύποπτο ρόλο αστυνομικών και παρακρατικών στην Ιταλία τη δεκαετία του ’70 με το άρωμα μιας ρομαντικής εποχής και με πληθώρα αναφορών σε κόμιξ, βιβλία, δίσκους, αυτοκίνητα, πράγματα που αγάπησε και αγαπά σε σημείο εμμονής δηλαδή.
(η φωτογραφία της βιβλιοπαρουσίασης από τη σελίδα του βιβλιοπωλείου Κωνσταντινίδης στο facebook)
