Στον Δυτικό κόσμο η ελευθερία του Τύπου θεωρείται δεδομένη και αποτελεί αντικείμενό κριτικής των «πολιτισμένων» χωρών προς τον υπόλοιπο κόσμο.
Του Αντώνη Ελευθεριάδη*
Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική.
Το σύστημα αστικής δημοκρατίας βασίστηκε στην αντιπαλότητα ενός αέναου δίπολου όπου ο ένας πόλος συνεχώς θα έλεγχε τον άλλο ως προς την λειτουργία του. Ο τύπος πολιτικοποιημένα αντικειμενικός θα αποκάλυπτε κάθε υποψία σκανδάλου και διαπλοκής. Η δικαιοσύνη θα ασκούσε τον ρόλο της ανεμπόδιστα ώστε κανείς δεν θα θεωρούσε εαυτόν υπεράνω του νόμου.
Η συγκέντρωση πλούτου και εξουσίας δεν διεύρυνε μόνο το χάσμα πλουσίων και φτωχών αλλά κατάφερε η ολιγαρχία να μειώσει το πολιτικό χάσμα των αντίπαλών πλευρών του συστημικού δίπολου. Πολιτικοί από όλο το φάσμα συναινούν σε πράξεις που όλοι θα έπρεπε να διαφωνούν αλλά με την κάλυψη του Τύπου, καθώς πληρωμένες πένες στοχευμένα εξυμνούν αλλά και λοιδορούν κάθε φωνή που επιθυμεί να αντιδράσει, και με την «βολική» αδιαφορία της Δικαιοσύνης όλα επιτρέπεται να συμβούν.
Όσο δημιουργούνται μεγάλα τραστ στον τύπο και έντυπα, εφημερίδες, site, κανάλια βρίσκονται στα χέρια λίγων επιχειρηματιών που ενδιαφέρονται μόνο για την άσκηση πολιτικής επιρροής τότε οι δημοσιογράφοι παύουν να ασκούν λειτούργημα αλλά ασκούν εντεταλμένη υπηρεσία. Το ίντερνετ επέτρεψε στις φωνές που το σύστημα πετυχημένα αποσιωπούσε να μπορούν να αποκαλύψουν τους ψιθύρους που μπορούν να ισοπεδώσουν κολοσσούς. Ο Julian Paul Assange με τα WikiLeaks κατόρθωσε να αποκαλύψει πολλά που το παγκόσμιο κατεστημένο προτιμούσε να παραμείνουν κρυφά. Η οργή της υπερδύναμης όμως που αποκαλύφθηκαν τα μυστικά της είναι ο λόγος που ο Assange παρέμενε για 7 χρόνια εγκλωβισμένος στην πρεσβεία του Ισημερινού. Η υγεία του κλονίστηκε, οι κατηγορίες που αποτελούσαν τον λόγο του εγκλωβισμού του κατέπεσαν αλλά το αμάρτημα της αποκάλυψης παρέμενε.