Αν το 1963 η ύπαρξη παρακράτους δεν ήταν κάτι απρόοπτο (14 χρόνια έπειτα από τη λήξη του Εμφύλιου), σήμερα είναι απλώς απαράδεκτο.
Με κυβέρνηση δημοκρατικά εκλεγμένη, με πλειοψηφία στη Βουλή στο μείζον θέμα του Μακεδονικού, συμμορίες τραμπούκων επιχειρούν να δημιουργήσουν εμφυλιοπολεμικό κλίμα, ελπίζοντας ίσως να φέρουν την Ελλάδα σε μια κατάσταση Βενεζουέλας. Δεν είναι και τόσο τυχαίες οι ταυτίσεις που εδώ και χρόνια προσπαθούν να προβάλλουν ακόμη και βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας.
Οι επιθέσεις στα σπίτια βουλευτών της Αριστεράς είχαν τελειώσει το 1963, έπειτα από τη φυγή του Κωνσταντίνου Καραμανλή στο Παρίσι και την ήττα του κόμματος του στις εκλογές. Τότε, που οι τραμπούκοι, συμμορίτες και δολοφόνοι σιτίζονταν από το παρακράτος και απολάμβαναν τη στοργή αστυνομίας και Δικαιοσύνης του επίσημου κράτους.
Σήμερα;
Σήμερα κλείνουμε 45 χρόνια περίπου από την κατάρρευση της χούντας και την επιστροφή στους δημοκρατικούς θεσμούς.
Σήμερα, οι εγγονοί των δωσίλογων και των ταγματασφαλιτών σηκώνουν κεφάλι προφανώς έχοντας μυρίσει αυτό που συνιστά την ιδεολογία τους: χρήμα. Χρήμα που μοιράστηκε αφειδώς για να οργανωθούν συλλαλητήρια στα οποία πρωταγωνιστούν απόστρατοι, απόδημοι (!) και ιερωμένοι, με κηρύγματα μίσους και απειλές για τη ζωή όσων δεν συμμερίζονται την άποψή τους.
Αν ο σχεδιασμός των επικεφαλής των συμμοριών είναι να υπάρξει δυναμική αντίδραση από την Αριστερά, ατύχησαν. Η απόπειρα να εντάξουν τις προβοκατόρικες ενέργειες κακομαθημένων μπαχαλάκηδων στην αριστερή πλευρά του πολιτικού φάσματος, καταρρίπτονται κάθε τόσο, είτε από τις επιθέσεις (επίσης) σε σπίτια βουλευτών, είτε από σπασίματα κ.λπ. σε γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ ανά την Ελλάδα.
Η Δημοκρατία θέλει υπομονή. Θέλει διάλογο και αντιπαράθεση απόψεων, όχι βομβών Μολότοφ. Ούτε οι φασιστικές συμμορίες ούτε οι αυτοπροσδιοριζόμενοι σαν εκπρόσωποι του λαού μπαχαλάκηδες και τάχα αναρχικοί, κατανοούν τι είναι η Δημοκρατία. Νεοναζί, φασίστες, αστέρια του υπόκοσμου και μια αγράμματη αλητεία, απειλούν.
Η Ελλάδα, με αποφάσεις των δεξιών και «κεντροαριστερών» κυβερνήσεων, έχει σκληρούς αντιτρομοκρατικούς νόμους. Και είδαμε δικαστές να ρίχνουν απίστευτες ποινές σε μια μεταπτυχιακή φοιτήτρια στηριζόμενοι σε αδέσποτο αποτύπωμα και χαμένο δείγμα DNA και να θεωρούν πταίσματα ή πλημμελήματα την επίθεση στον Γιάννη Μπουτάρη, ή τον ξυλοδαρμό μελών του ΣΥΡΙΖΑ.
Η απόπειρα πυρπόλησης του σπιτιού της Θεοδώρας Τζάκρη δεν είναι τρομοκρατία; Επρεπε να καεί η οικογένειά της; Οι αντίστοιχες επιθέσεις σε σπίτια άλλων βουλευτών από ομάδες τραμπούκων καταγράφονται σαν τυχαία γεγονότα; Οι ολοφάνερα οργανωμένοι φασίστες δεν αποτελούν εγκληματική οργάνωση;
Φοβούμαι ότι η Ελληνική Αστυνομία αλλά και ένα τμήμα των δικαστών και εισαγγελέων έχουν συνηθίσει να βλέπουν την τρομοκρατία μόνο σε αριστερίστικο κάδρο, αγνοώντας την τεράστια αντιπαλότητα αυτών των αλλοπρόσαλλων με την Αριστερά.
Αλλά η χαλαρή αντιμετώπιση της ακροδεξιάς βίας, κάτι που βιώσαμε κι ώς τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, επιτρέπει στους κακοπροαίρετους να κάνουν το ίδιο: να τους εντάξουν στο κάδρο της όλης δεξιάς. Και δυστυχώς υπάρχουν πατήματα.
Αντιλαμβάνομαι το πρόβλημα που έχει η νέα Δημοκρατία, έχοντας ενσωματώσει και αναδείξει θαυμαστές της χούντας και λοιπούς ακροδεξιούς σε καίριες θέσεις. Ετσι, ο λαλίστατος κ. Μητσοτάκης κι η λοιπή οικογένεια που ωρύονται όταν παίρνει άδεια ο καταδικασμένος για δολοφονίες Κουφοντίνας, παθαίνουν αφωνία όταν η βία θυμίζει την προδικτατορική εποχή. Ελπίζω να διαβάσουν την Ιστορία και να καταλάβουν ότι οι φασίστες δεν χαϊδεύουν ούτε τους δεξιούς, αντί να λένε ανοησίες για ροδάκινα Μακεδονίας.
