Μικρό απόσπασμα σχετικής μονογραφίας
του Νίκου Δόικου
«Το 1920, ο αμερικανός Walter Lippmann, από τους πλέον έγκριτους φιλελεύθερους διανοητές, απέδιδε το αμερικάνικο μοντέλο με τη σχέση «λαός- θεατές 90% και ελίτ – εξουσία 10%». Μετά τον Α’ΠΠ κυρίως δε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η διεθνοποίηση τού μοντέλου των νικητών επέτεινε την αντίθεση, αυξομειώνοντας τα ποσοστά, διαμορφώνοντας μια σχέση πολύ κοντά στο «πολίτες του κόσμου – θεατές 99% και διεθνική ελίτ- εξουσία 1%».
Πάνω σε τούτη την πλανητική διάκριση – αντίθεση, θαρρώ, θα στοιχηθούν οι δυνάμεις ενός νέου Ανθρωπισμού, και πάντως πέρα και πάνω από δογματικές αγκυλώσεις περί εσωτερικών ταξικών αντιθέσεων. Ακαδημαϊκές ομάδες και σοβαρά κινήματα (χαρακτηρίζω σοβαρά όσα μπορούν να υπερβούν τις ψυχωτικές εξάψεις μιας Αριστεράς σε κλιμακτήριο) αναζητούν διέξοδο προς μια νέα κοινωνική οργάνωση που θα προτάσσει την κοινωνική συνοχή, την αειφόρο ανάπτυξη, την ελευθερία της αυτοδιάθεσης, της εργασίας, της επιχειρηματικότητας, της έκφρασης και την ενσωμάτωση των ετεροτήτων, στο πλαίσιο μιας ανοιχτής κοινωνίας και μιας ελεύθερης μα όχι ασύδοτης αγοράς».