Η Κινηματογραφική Λέσχη των εργαζομένων της ΕΡΤ-3 και το ΚΕΜΕΣ παρουσιάζουν στα πλαίσια του αφιερώματός τους Το ζεύγος και η βία τη Δευτέρα 31 Οκτωβρίου στις 21:00 στην αίθουσα ΒΑΚΟΥΡΑ 1 (Ιωάννου Μιχαήλ 8, τηλ. 2310233665) την κλασική περιπέτεια του Σαμ Πέκινπα «Ήταν δυο φυγάδες» (ΗΠΑ, 1972, έγχρωμη, 122′). Παίζουν: Στιβ ΜακΚουίν, Άλι ΜακΓκρο, Μπεν Τζόνσον, Αλ Λατιέρι.
Θα προλογίσει ο Αλέξης Ν. Δερμεντζόγλου, ενώ στους θεατές θα διανεμηθεί έντυπη ανάλυση του Λιάπη Βρεττού από το Cine.gr. Στο τέλος της προβολής θα ακολουθήσει μακρά συζήτηση με το κοινό. Το προς συζήτηση θέμα στο λαϊκό πανεπιστήμιο για τον κινηματογράφο θα είναι: Η έννοια της φυγής στον Πέκινπα και το Μεξικό ως σύνορο των ορίων των ηρώων του. Ένας πρώην κατάδικος ληστεύει μια τράπεζα μαζί με τη σύζυγό του αλλά αναγκάζεται να διαφύγει όταν οι σύντροφοί του τον προδίδουν.
Η ανάλυση που θα διανεμηθεί είναι η ακόλουθη:
«Πιστός στην παράδοση της σκιαγράφησης αντιηρώων, ο Σαμ Πέκινπα ξεδιπλώνει την ιστορία μιας ληστείας με έπαθλο 500.000 δολάρια και μια αποφυλάκιση, έχοντας ως βάση τη νουάρ νουβέλα του Tζιμ Τόμπσον. Στη θέση των κεντρικών ηρώων-φυγάδων, οι Στιβ ΜακΚουίν και Άλι ΜακΓκρο καλούνται να αντιμετωπίσουν τις διεφθαρμένες τοπικές αρχές αλλά και την προδοσία των συντρόφων τους στην προσπάθεια διαφυγής τους πέρα από τα μεξικανικά σύνορα, κατά την οποία ο Πέκινπα κατορθώνει να οργανώσει ένα road movie έντασης και κυνισμού στα δικά του κινηματογραφικά πρότυπα, που παραδόξως αποτέλεσε μια από τις μεγαλύτερες εισπρακτικές επιτυχίες της δεκαετίας του ’70. Κάνοντας συχνή χρήση του slow motion και του παγώματος της εικόνας, διανθίζει την ταινία του με καλλιτεχνικές πινελιές που ωστόσο διατηρούνται πίσω από το κεντρικό μοτίβο της στυγνής βίας και των εντασιογόνων σκηνών που μοιραία κλέβουν την παράσταση. Όσο και αν βρίσκονται μακριά από το πνεύμα μιας Άγριας Συμμορίας, οι Δύο Φυγάδες διαθέτουν όλα εκείνα τα στοιχεία που έκαναν τις ταινίες του Πέκινπα αγαπητές, κι εκείνον έναν από τους σημαντικότερους κινηματογραφικούς ποιητές της βίας.
Όλα σε θυμίζουν… μα περισσότερο η αγέρωχη φιγούρα του ΜακΚουίν, τα ατελείωτα πιστολίδια και οι σκηνές καταδίωξης, το σφιχτοδεμένο σεναριακό υλικό και η αδιάκοπη ένταση της εξιστόρησης.
Ένας κόμπος η χαρά μου… εξαιτίας της μικρής στροφής του Πέκινπα σε περισσότερο συμβατικές φόρμες, που κατόρθωσαν να του χαρίσουν με αυτή την ταινία μια σημαντική εμπορική ώθηση στην καριέρα του».
