Ένα εφιαλτικό εργασιακό τοπίο, στο άμεσο μέλλον, περιγράφηκε στη χθεσινή εκδήλωση της ΛΑΕ με θέμα «Όχι στον εργασιακό μεσαίωνα, την ανεργία, την επισφάλεια» που πραγματοποιήθηκε στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης. Η ήδη τραγική κατάσταση στο χώρο της εργασίας μπορεί να γίνει ακόμη χειρότερη με τα μέτρα που ετοιμάζουν κυβέρνηση και δανειστές, στο πλαίσιο της δεύτερης αξιολογήσης, υποστήριξαν οι τρεις ομιλητές, οι Γιάννης Κουζής, καθηγητής Παντείου, Μαρία Μπόλαρη, μέλος Π.Γ. Λ.Α.Ε., πρ. βουλευτής, Χρήστος Τουλιάτος, μέλος Π.Γ. Λ.Α.Ε. Τη συζήτηση συντόνισε η Δέσποινα Χαραλαμπίδου.
Σύμφωνα με τον καθηγητή Γ. Κουζή, η κατάσταση στην Ελλάδα στην αγορά εργασίας είναι μια επιμέρους έκφραση όσων συμβαίνουν στον ευρύτερο ευρωπαϊκό χώρο από τα τέλη της δεκαετίας του ’80 – αρχές της δεκαετίας του ’90, αλλά στην Ελλάδα με τα μνημόνια εφαρμόστηκε μια υπερδοσολογία μέτρων. Και παρότι θεωρείται ότι οι στόχοι των μνημονίων δεν επιτεύχθηκαν, σύμφωνα με τον κ. Κουζή επιτεύχθηκαν οι κρυφοί στόχοι των μνημονίων, δηλαδή το ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, η μετατροπή της ελληνική αγορας σε ειδική οικονομική ζώνη φτηνού κόστους και η συρρίκνωση προς όφελος πολυεθνικών και ολιγοπωλίων του χώρου της αυτοαπασχόλησης και των ελεύθερων επαγγελματιών.
Με τα δυο πρώτα μνημόνια, είπε ο Γ. Κουζής, οδηγηθήκαμε στη φτωχοποίηση της κοινωνίας σε ποσοστό 1/3, οι μισθοί μεσοσταθμικά πέσαν κατά 25%-26%, πάνω από το 60% των νέων προσλήψεων είναι ευέλικτες μορφές εργασίας, δηλαδή χαμηλού κόστους και δικαιωμάτων, εκτοξεύτηκε η ανεργία, η εκ περιτροπής εργασία και η μερική απασχόληση φτάσαν στο 22%-23%.
Πλέον, σύμφωνα με τον κ. Κουζή, οι δανειστές εγκρίνουν οποιαδήποτε αλλαγή εργασιακές σχέσεις και είναι αδύνατη η επιστροφή στα προ μνημονίου επίπεδα, γιατί αυτή η επιστροφή, σύμφωνα με τα μνημόνια, παραπέμπει σε αντιπαραγωγικές λύσεις και μη βιώσιμη ανάπτυξη. Υποστήριξε πως ο κατώτατος μισθός θα κατέβει κι άλλο, συγκλίνοντας με αυτούς των γειτονικών βαλκανικών χωρών, με την εφεύρεση ενός νέου όρου – «υποκατώτατος μισθός». Σημείωσε πως η αύξηση του ορίου απολύσεων αφορά τον τραπεζικό κλάδο, ώστε να απολύσουν ευκολότερα, αλλά και τις επιχειρήσεις που τώρα βρίσκονται στο δημοσιο και ιδιωτικοποιούνται και ο καινούργιος ιδιοκτήτης πρέπει να έχει στα χέρια του τα εργαλεία ώστε να προχωρήσει σε μείωση των θέσεων εργασίας.
Με τις παρεμβάσεις στο συνδικαλιστικό νόμο, υποστήριξε, οι απεργίες θα γίνονται πιο δύσκολα, ενώ θα προβλέπονται και μέτρα προστασίας της απεργοσπασίας και προστασίας των επιχειρήσεων σε περίπτωση καταλήψεως από τους απεργούς. Οδηγούμαστε έτσι, κατέληξε, σε μια εποχή που θυμίζει την προκαπιταλιστική περίοδο όταν η συλλογική έκφραση της εργασίας και η απεργία ήταν εγκληματική πράξη. Σήμερα η συλλογική δράση, η συνδικαλιστική δράση, αντιμετωπίζεται ως κάτι μη παραγωγικό, ως εμπόδιο στην ελευθερία του επιχειρείν. Αποδομείται έτσι η συλλογικότητα, και προκρίνεται η εξατομίκευση.
Η Μαρία Μπόλαρη, από την πλευρά της, χαρακτήρισε τα μνημόνια ως την κορύφωση – συμπύκνωση της επίθεσης στα εργασιακά και τόνισε πως δεν είναι αλήθεια αυτό που λέγεται «ότι η μεγάλη ζημιά έχει ήδη γίνει, τι άλλο απέμεινε να χαθεί πια;». Υπάρχουν πολλά να χάσουμε ακόμη, είπε, ειδικά στα εργασιακά και κατηγόρησε τα ΜΜΕ ότι ονομάζουν «εργασιακή μεταρρύθμιση» αυτό που στην πραγματικότητα είναι μια ακραία, άγρια αντιμεταρρύθμιση, ένα τερατούργημα.
Η κυβέρνηση, σύμφωνα με την κ. Μπόλαρη, παίζει ένα επικοινωνιακό παιχνίδι προβάλλοντας τη ΣΣΕ και τις κόκκινες γραμμές, ενώ στην πραγματικότητα λειτουργεί προς όφελος των επιχειρηματιών ρυθμίζοντας τα κόκκινα δάνειά τους. Ουσιαστικά η κυβέρνηση αποσκοπεί να κόψει οτιδήποτε επιβαρύνει τις επιχειρήσεις.
Ο Χρήστος Τουλιάτος σημείωσε πως στο βωμό του αυτονόητου ξεχνιούνται κι αυτά που όντως θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητα για την Αριστερά, κι αυτό συνέβη στο ΣΥΡΙΖΑ, με τις αναπόφευκτες πολιτικές συνέπειες. Υποστήριξε πως οι πρώτες νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις επιβλήθηκαν στην Ελλάδα από το ΠΑΣΟΚ του Κώστα Σημίτη με τον εκσυγχρονισμό και φρασεολογία όπως «απασχολησιμότητα, ανταγωνιστικότητα, ανταποδοτικότητα», λέξεις-copy paste από ευρωπαϊκά κείμενα για τα εργασιακά. Ο ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα και στην Ευρώπη ήταν η εφαρμογή αυτών των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, είπε και τόνισε πως η Αριστερά δεν πρέπει να ξεχνά την ταξική της μονομέρεια, ότι οφείλει να λειτουργεί προς όφελος των εργαζομένων, του λαού. Τέλος αναφέρθηκε εκτενώς στις συνθήκες ζούγκλας που επικρατούν στα εργασιακά στον ιδιωτικό τομέα.
