H ανεπαρκής επιμόρφωση των καθηγητών στη διαδικασία της τηλεκπαίδευσης και τα τεχνικά προβλήματα σε συνδυασμό με την έλλειψη απαραίτητου εξοπλισμού τόσο από την πλευρά των καθηγητών όσο και από τη μεριά των μαθητών, δημιουργούν εύλογα ερωτήματα για το κατά πόσο τα τηλεμαθήματα δημιουργούν συνθήκες ανισότητας στον τομέα της Εκπαίδευσης.
Παρά λοιπόν το γεγονός πως το υπουργείο Παιδείας χαρακτηρίζει ως επιτυχημένο το εγχείρημα της τηλεκπαίδευσης, οι καταγγελίες καθηγητών δείχνουν πως η πραγματικότητα φαίνεται να είναι αρκετά διαφορετική ενώ παράλληλα εγείρονται αρκετά ερωτήματα σχετικά με τις Πανελλήνιες.
“Άλλο να ξέρεις να στέλνεις mail και άλλο η τηλεκπαίδευση”
Τα προβλήματα της τηλεκπαίδευσης στην Ελλάδα λοιπόν δεν περιορίζονται αποκλειστικά και μόνο στην άνιση συμμετοχή όσον αφορά τα τηλεμαθήματα. Επεκτείνεται και σε άλλες σημαντικές ελλείψεις της ελληνικής εκπαίδευσης. Η έλλειψη επιμόρφωσης είναι ένα μια από αυτές. Όπως μας εξηγεί χαρακτηριστικά ο κ. Τσούχλος: “Άλλο να ξέρεις να στέλνεις mail και άλλο να είσαι επαρκώς επιμορφωμένος στην τηλεκπαίδευση, εκτός λοιπόν από το γεγονός πως από τα μνημόνια και μετά δεν έγινε ούτε ένας διορισμός, δεν υπήρξε καμία επιμόρφωση πουθενά.” Δεν υπήρξε λοιπόν επιμόρφωση σε ανθρώπους οι οποίοι όταν διορίστηκαν, δεν αποτελούσε αναγκαία προϋπόθεση η κατοχή κάποιου πτυχίου πληροφορικής. Άλλωστε, όπως με βεβαιότητα μας λέει ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ, “αν είχαμε και 20.000 εκπαιδευτικούς νέους, σίγουρα εκείνοι θα γνώριζαν και παραπάνω πράγματα”. Όταν αναφέρεται σε “παραπάνω πράγματα”, μιλά για την τεχνογνωσία, η οποία εκλείπει σήμερα.
“Ακόμα και το ίδιο το υπουργείο αποδέχεται τα προβλήματα που υπάρχουν”
Υπάρχουν όμως και άλλα ζητήματα προς επίλυση. Όπως για παράδειγμα, τα τεχνικά προβλήματα. Δεν είναι λίγες οι καταγγελίες καθηγητών πως το Πανελλήνιο Σχολικό Δίκτυο είναι αργό ή δεν μπορεί να αποκριθεί, με αποτέλεσμα “συνάδελφοι να επιχειρούν στις 4 και στις 5 το πρωί να εισέλθουν”, όπως μας αναφέρει ο κ. Τσούχλος. Το υπουργείο βέβαια φαίνεται να αναγνωρίζει τις ελλείψεις καθώς, σύμφωνα με τον πρόεδρο της ΟΛΜΕ, “ακόμα και το ίδιο αποδέχεται τα προβλήματα που υπάρχουν, για αυτό και έδωσε παράταση στις εγγραφές των μαθητών μέχρι 6 Απριλίου, από 30 Μαρτίου που ήταν στην αρχή”.
Διαφαίνεται λοιπόν πως λόγω του συνδυασμού των τριών προαναφερθέντων παραγόντων (τεχνικά προβλήματα, έλλειψη επιμόρφωσης, άνιση συμμετοχή στην τηλεκπαίδευση), το κράτος δεν ήταν πραγματικά έτοιμο για αυτή τη διαδικασία. Δια στόματος όμως του προέδρου της ΟΛΜΕ, οι καθηγητές εμφανίζονται έτοιμοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους: “Ο κάθε εκπαιδευτικός ανταποκρίνεται και θα ανταποκριθεί, έχουμε φτάσει στο σημείο να δουλεύουμε 7 μέρες την εβδομάδα για να προετοιμαζόμαστε και είμαστε αποφασισμένοι, δε θα πει κανείς τον Ιούλιο ότι πάει για διακοπές”.
Από την άλλη, οι εκπαιδευτικοί ζητούν λύσεις στα προβλήματα που προαναφέρθηκαν αλλά και συχνότερη επικοινωνία με το υπουργείο σχετικά με πρακτικά ζητήματα που τίθενται προς επίλυση. Ένα από αυτά είναι οι προαγωγικές και απολυτήριες εξετάσεις, οι οποίες σύμφωνα με τον κ. Τσούχλο “δεν πρέπει να γίνουν, από την στιγμή που τα σχολεία θα παραμείνουν κλειστά μέχρι και το Πάσχα, χωρίς να είναι σίγουρο ότι θα ανοίξουν μετά”.
Και οι Πανελλήνιες;
“Το μόνο που με προβληματίζει είναι ότι δεν ξέρουμε τίποτα, αν θα δώσουμε ενδοσχολικές, τι θα γίνει με την ύλη” , μας εξομολογείται η Κατερίνα, μαθήτρια Γ’ Λυκείου.
Οι Πανελλήνιες πράγματι αποτελούν ένα ιδιαίτερο ζήτημα ως προς τη διαχείριση του με τον κ. Τσούχλο να τοποθετείται: “Αφού έχει γίνει κατανοητό πως η εξ’ αποστάσεως εκπαίδευση μιλά για επανάληψη, πιστεύουμε πως είναι απαραίτητη η μείωση της ύλης των εξεταστέων μαθημάτων των Πανελληνίων”. Όσον αφορά το χρονικό διάστημα της διεξαγωγής τους, ο πρόεδρος της ΟΛΜΕ υποστηρίζει πως “είναι καλύτερο να γίνουν το συντομότερο δυνατόν. Για παράδειγμα, αν τα σχολεία ανοίξουν μέσα στο Μάϊο για παράδειγμα, και το σχολικό έτος τελειώσεις στις 30 Ιουνίου, οι πανελλήνιες είναι καλό να ξεκινήσουν το πρώτο 10ημερο του Ιουλίου”.
Σε κάθε περίπτωση, μαθήτριες και μαθητές όπως η Κατερίνα, παραμένουν “στον αέρα”. Βέβαια, η καθημερινότητα της Κατερίνας, όπως και χιλιάδων ακόμα μαθητών, δεν άλλαξε και τόσο πολύ. Ίσα ίσα, που όπως μας λέει “αν και με το που έκλεισαν τα σχολεία επικράτησε ένα χάος με τα τηλεμαθήματα, εγώ προσωπικά χαλάρωσα λίγο και ίσως το μόνο καλό με τα σχολεία είναι ότι δεν χρειάζεται να πηγαίνω πλέον”. Άλλωστε, πραγματοποιεί τα φροντιστήρια της κανονικότατα ενώ όσο περνάει ο καιρός, οι ώρες διαβάσματος αυξάνονται, όπως θα γινόταν ούτως ή άλλως. Δε συμβαίνει όμως το ίδιο με τα μαθήματα του σχολείου της. Όπως μας αναφέρει, “δεν έχουν κάνει όλοι οι καθηγητές μου ηλεκτρονικά μαθήματα έως τώρα”. Παρά όμως το γεγονός πως, όπως μας είπε πριν ο κ. Τσούχλας, υπάρχουν εγγενή προβλήματα στον τομέα της Παιδείας τα οποία δεν μπορούν να λυθούν εν μια νυκτί, τίθεται το ερώτημα: “Και με αυτούς που δεν πάνε φροντιστήριο, τι γίνεται;”.
Ασφαλώς, την απάντηση σε αυτό το ερώτημα οφείλει να δώσει το Υπουργείο Παιδείας, αυτή τη φορά με ουσιαστικό τρόπο, συνεργαζόμενο με τους καθηγητές, δίνοντας παράλληλα σημασία στις καταγγελίες και τα παράπονα τους.
