«Το Πολυτεχνείο είναι η έκπληξη που επιφυλλάσσει η πανουργία της ιστορίας στους απαισιόδοξους». Ετσι έκλεισε τη χθεσινή της ομιλία η Νάντια Βαλαβάνη, στην εκδήλωση της ΛΑΕ Θεσσαλονίκης στο Πολυτεχνείο για το αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα και τις αξίες του στη σημερινή εποχή.
Η εκδήλωση ξεκίνησε με τις αφηγήσεις και τις προσωπικές αναμνήσεις του Γιάννη Βασιλειάδη, αγωνιστή και φοιτητή οδοντιατρικής τότε στο ΑΠΘ, και του Γιώργου Βοσκόπουλου, αγωνιστή και φοιτητή τότε σε πανεπιστήμιο της Ιταλίας. Ο Γ. Βασιλειάδης, επισημαίνοντας πως το Πολυτεχνείο δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία, αναφέρθηκε στη δράση αγωνιστών στη Θεσσαλονίκη ενάντια στη δικτατορία. «Ομάδες εξοπλισμένες με ένα κουτί μπογιά κι ένα πινέλο», είπε απέναντι σε οπλισμένο εχθρό: «Πολλές φορές μας κυνήγησαν με τα πιστόλια στο χέρι και πυροβολισμούς». Το Πολυτεχνείο και τα συνθήματά του πολεμήθηκαν, είπε, απ’ όλες τις κυβερνήσεις. Αλλά το αίτημα για ψωμί, παιδεία, ελευθερία παραμένει επίκαιρο, τόνισε, γιατί έχει τις ρίζες του στους παλιότερους αγώνες του Βελουχιώτη, του Μπελογιάννη, του Τσε Γκεβάρα.
Ο Γιώργος Βοσκόπουλος αναφέρθηκε στο ιταλικό φοιτητικό κίνημα της περιόδου, που είχε χαρακτήρα αντιφασιστικό, αντιιμπεριαλιστικό και προσπαθούσε να ευαισθητοποιήσει και να κινητοποιήσει την ιταλική κοινή γνώμη κατά της ελληνικής χούντας. Ηταν πυρήνας αγωνιστών η Ιταλία, είπε και στάθηκε ιδιαίτερα στην αλληλεγγύη που επέδειξαν οι ιταλικές πολιτικές οργανώσεις στον ελληνικό αντιδικτατορικό αγώνα. Αναφέρθηκε στις δυσκολίες και τις αντιξοότητες του αγώνα τους, ενθυμούμενος και ηρωικές περιπτώσεις, όπως αυτή του κερκυραίου φοιτητή στη Γένοβα Κώστα Γεωργάκη ο οποίος αυτοπυρπολήθηκε σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη δικτατορία στην Ελλάδα. Ο Γ. Βοσκόπουλος κατέληξε λέγοντας πως σήμερα το Πολυτεχνείο ζει μέσα στους αγώνες κατά των μνημονίων, κατά της φτωχοποίησης, κατά του ΝΑΤΟ και του ιμπεριαλισμού.
Η Νάντια Βαλαβάνη, στην πλούσια σε λογοτεχνικές και κινηματογραφικές αναφορές ομιλία της, σταθηκε περισσότερο στο πολιτικό πλαίσιο της εποχής της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Το Πολυτεχνείο, είπε η Ν. Βαλαβάνη, υπήρξε η κορυφαία έκφραση του μαζικού φοιτητικού αντιδικτατορικού κινήματος, που πήρε μάλιστα μια πανελλάδική, παλλαϊκή μορφή. Αναφέρθηκε εκτενώς στην προσπάθεια «φιλελευθεροποίησης» της Χούντας με πρωθυπουργό τον Μαρκεζίνη, αλλά και στην αίσθηση του ιστορικά ανεκπλήρωτου και ανικανοποίητου που διέπει το Πολυτεχνείο. Αν το Πολυτεχνείο είχε δικαιωθεί, τότε μόνο θα είχε μουσειακά χαρακτηριστικά, υποστήριξε. Αναφέρθηκε ακόμη σε όλο το φάσμα των οργανωμένων πολιτικών δυνάμεων που συμμετείχαν στο Πολυτεχνείο σημειώνοντας που ήταν οργανώσεις κυρίως μαρξιστικολενινιστικές και μαοϊκές αλλά και πυρήνες του αναρχικού χώρου. Αυτοί, στην πλειοψηφία τους, συνέχισε η κ. Βαλαβάνη, εξασφάλισαν τη συνέχιση της Αριστεράς στην Ελλάδα μετά τα γεγονότα του 1989. Και πολλοί απ’ αυτούς μάλιστα συναντήθηκαν αργότερα, αφήνοντας τα αντίπαλα μετερίζια, είπε, στην πρώτη μαγιά του φαινομένου ΣΥΡΙΖΑ. Αναφερόμενη στη σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η Ν. Βαλαβάνη είπε πως πρόκειται για μια κυβέρνηση που θα μπορούσε να είναι καλή, αλλά, αντί γι’ αυτό, θα είναι απλώς μια κυβέρνηση που θα έχει ένα κακό τέλος. Η αριστερή παρένθεση, υποστήριξε, έχει ήδη συντελεστεί. Τέλος, αναφέρθηκε στη «σύντομη ευφορία της άνοιξης του 2015», την περίοδο της διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ πριν από την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, και στον τρόπο με τον οποίο αυτή η άνοιξη παρουσιάζεται στρεβλά από τα ΜΜΕ, φέρνοντας ως παράδειγμα πρόσφατη επιφυλλίδα της εφημερίδας «Το Βήμα», που αναφέρεται στην άνοιξη του 2015 ως «μια σκοτεινή εποχή», αλλά και της εφημερίδας «Τα Νέα», που αντίστοιχα χαρακτηρίζουν την άνοιξη του 2015 ως «χαμένη άνοιξη».
