Ο βουλευτής Β’ Αθηνών του Σύριζα Νίκος Ξυδάκης ΕΡΤ μίλησε την Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2018 στην εκπομπή «Επόμενη Μέρα» της ΕΡΤ και το δημοσιογράφο Άρη Ραβανό.
Για το δημοψήφισμα στην ΠΓΔΜ
Θα έβαζα πρώτο το τι περιμένει η Ελλάδα. Αυτή τη στιγμή μια εκλεγμένη κυβέρνηση έχει πάρει την πρωτοβουλία. Έχει πάρει το κόστος. Είναι μια ιστορική στροφή, μια πρωτοβουλία για τη χώρα, η πρώτη από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Το ‘89 η Ελλάδα ήταν απούσα. Με εξαίρεση τους βομβαρδισμούς, στους οποίους είχε αντιταχθεί σε ό,τι την αφορούσε, στο ζήτημα της ΠΓΔΜ ήταν απούσα. Μόνο με τη ενδιάμεση συμφωνία μπήκε λίγο νερό στο αυλάκι.
Με τη σημερινή συμφωνία η χώρα μπαίνει στο μεγάλο γεωπολιτικό σχεδιασμό που γίνεται από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, σχεδιασμό με τον οποίο τακτοποιούνται οι εκκρεμότητες του Ψυχρού Πολέμου στα Δυτικά Βαλκάνια.
Από τις προβλέψεις του Μπρεζίνσκι τη δεκαετία του ’70 και τις αλλεπάλληλες συγκρούσεις του 2018 στη χαοτική κατάσταση στη Μέση Ανατολή και στην επισφαλή Τουρκία, κανείς δε θέλει αναταραχή στα Βαλκάνια.
Η Ελλάδα πρέπει να εισφέρει στη σταθερότητα και για να το πετύχει, πρέπει να πάρει ρίσκα. Δεν μπορεί να είναι απούσα και να μαλώνει με με κάποιον που θα απειλεί ότι θα ρίξει την κυβέρνηση.
Και στα Σκόπια και στην Αθήνα αυτή η συμφωνία όταν κυρωθεί θα φέρει εξελίξεις, ακόμα και στα πολιτικά συστήματα. Ραγδαίες στα Σκόπια και ηπιότερεςεδώ.
Για σχέση με ΑΝΕΛ
Το είπε καθαρά ο πρωθυπουργός. Είπε ότι η κυβέρνηση θα σταθεί. Αν θέλει η ΝΔ στις 19 Δεκεμβρίου που εκπνέει η περίοδος που μπορεί να καταθέσει πρόταση μομφής, ας καταθέσει εκ νέου κι ας προκαλέσει μια μείζονα εθνική κρίση, πλέον. Και ο καθένας ας πάρει τις προσωπικές του ευθύνες. Επιμένω στη μεγάλη εικόνα.
Νομίζω ότι η Ελλάδα στους δυο αιώνες κρατικού βίου, στις κρίσιμες στιγμές της, έχει συνταχθεί με κάποιες συμμαχίες. Φανταστείτε τώρα να έμενε εκτός. Πώς να βαδίζει, δηλαδή, ως Βόρειος Κορέα ή ως Κούβα; Ακόμα και αυτή μετά τα ανοίγματα Ομπάμα έχει ανοίξει διάλογο με τις ΗΠΑ. Σε αυτήν την περιοχή του πλανήτη με έναν μεγάλο κι επιθετικό σύμμαχο όπως η Τουρκία, η Ελλάδα θα μείνει εκτός συμμαχιών;
Να σας θυμίσω την Ισπανία, που έκανε δημοψήφισμα για να μπει στο ΝΑΤΟ, τη Γαλλία του Ντε Γκολ . Σε 20 και 30 χρόνια αυτές οι συνθήκες δε λένε τίποτα. Κοιτάξτε την απόφαση του Κωνσταντίνου Καραμανλή για την επιστροφή στο ΝΑΤΟ. «Μεταβλήθηκαν αι συνθήκαι» είπε απαντώντας στον Ανδρέα Παπανδρέου.
Θα ήταν παράλογο να φύγει από τις συμμαχίες, από τα μπλοκ που γίνονται τα «παιχνίδια» και να μην ακολουθήσει. Σε αυτήν την κατεύθυνση κινήθηκε και η κυβέρνηση Σαμαρά–Βενιζέλου. Στα Ηνωμένα Έθνη είχε ο τότε αντιπρόεδρος Ευαγ. Βενιζέλος επαναλάβει την γραμμή που υπήρχε από την εποχή του Βουκουρεστίου. Αυτά έχουν συμβεί. Είναι ένα πακετάρισμα με τις μνείες και τις προβλέψεις η συμφωναί, με εξάντληση των περιθωρίων και των κερδών για να κλείσει ένα θέμα που διαρκώς κάτι ψάχναμε.
Όλα τα μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας αναγνώρισαν τη χώρα με το όνομά που χρησιμοποιεί, μόνο η Γαλλία δεν το έκανε. Ας αναλογιστούμε: Οι πολλαπλές μοχλεύσεις στα Βαλκάνια είναι υπέρ της Ελλάδας άραγε; Να δούμε το ρόλο της Ρωσίας, το τι έκανε ο Ντούγκιν, η Τουρκία, οι σαλαφιστές της Σαουδικής Αραβίας που αλωνίζουν κι εμείς να είμαστε απ΄ έξω;
Για τις συντάξεις
Νομίζω ότι τις απαντήσεις τις έχει δώσει ο Ευκλείδης Τσακαλώτος ως ο πλέον αρμόδιος. Είπε ότι έχουμε το δημοσιονομικό χώρο. Να ανοίξουμε μια χαραμάδα ελπίδας. Τα είπε ξεκάθαρα. Πολιτικά μίλησε. Το είπε στη Βουλή, ούτε με πληροφορίες κινήθηκε ούτε με διαρροές.
Τώρα έχουν αλλάξει τα στοιχεία, η συμφωνία έγινε υπό καθεστώς πίεσης. Δεν παίρνει κανείς πίσω τις διαρθρωτικές αλλαγές, αλλά κάτι που θα συμβάλει στο να μην υποφέρει ο κόσμος.
Για τις διαφορές αριστεράς – δεξιάς
Η συμφωνία των Πρεσπών έχει το δικό της πολιτικό και ιστορικό βάρος. Βοηθά την Ελλάδα, σφραγίζει το πολιτικό σύστημα. Διαμορφώθηκε μια γραμμή, θα αφομοιωθεί και θα ωριμάσει.
Όλα αυτά που ακούγονται, ότι «όλοι είναι ίδιοι» είναι αφελή. Υπάρχουν οι διαφορές, υπάρχει κοινωνική αριστερά υπάρχει και η δεξιά. Κι εκεί υπάρχουν και δημοκράτες και αντιδραστικοί. Υπάρχουν οι διαφορές.
Τίθεται δίλημμα κι αναλόγως από τις απαντήσεις που δίνεις, επιλέγεις να ανήκεις στην προοδευτική πλευρά. Είναι επιλογή για κάποιον να αφεθεί στα νύχια του Όρμπαν, του Σαλβίνι, σε μια πολιτική μίσους, να σπείρει κανείς στους ηττημένους της καπιταλιστικής ολοκλήρωσης μίσος κι όχι ελπίδα για το κοινωνικό κράτος.
Αυτός είναι ο ρόλος της αριστεράς. Να το ακούσουν και να το καταλάβουν.
