Τον τελευταίο καιρό αυτό που με εντυπωσιάζει είναι κείμενα και δηλώσεις διαφόρων -σε περιοδικά ή στο διαδίκτυο- που στην πλειονότητά τους καταφέρονται εναντίον της Θεσσαλονίκης, λες και οι περισσότεροι από αυτούς τους ‘επικριτές’ γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στη Γενεύη, στην Μπριζ, στο βόρειο Λονδίνο ή έστω δίπλα στον Σηκουάνα… λες και κάποια ‘κακή τύχη’ τους εγκλώβισε σε αυτό το γεωφυσικό ανάγλυφο των Βαλκανίων.
του Ηλία Κουτσούκου
Η πόλη της Θεσσαλονίκης είναι από τις πλέον όμορφες της Ευρώπης. Είναι γραμμική και εύκολη με ένα υπέροχο μέτωπο στη θάλασσα. Είναι γεμάτη από αρχαιότητες, έχει πλούσια ποσότητα βυζαντινού χρώματος, διαθέτει στο κέντρο της δυο σπουδαία πανεπιστήμια, την Δημόσια και την Δημοτική της τηλεόραση, έχει ολοζώντανους πεζόδρομους και πολλούς ανοιχτόκαρδους πολίτες.
Η πόλη έχει σπουδαία Μουσεία και διαρκώς δημιουργούνται πάμπολλες πολιτιστικές εκδηλώσεις. Οι άνθρωποι των Τεχνών της, δημιουργούν και διακρίνονται χωρίς –κατ’ ανάγκη- να επιζητούν πρωτεία ή ‘παγκόσμιες’ αναγνωρίσεις.
Η πόλη αυτή επέζησε δύο παγκοσμίων πολέμων, μιας καταστρεπτικής πυρκαγιάς, ενός μεγάλου σεισμού και διαρκώς στρέφεται προς το μέλλον της παρά την κρίση που βιώνουν οι κάτοικοί της -όπως άλλωστε κι η υπόλοιπη χώρα- αν όχι η υπόλοιπη Δύση..
Βεβαίως η πόλη έχασε ‘ευκαιρίες’ για μεγαλύτερη ανάπτυξη, βεβαίως στο τιμόνι της πόλης βρέθηκαν κατά διαστήματα πρεσβύωπες καπετάνιοι, αλλά η Ιστορία του τόπου μας ήταν τέτοια, όπως άλλωστε είναι οι περισσότερες ‘ιστορίες’ της Ευρώπης.
Προτείνω -ως ενεργός στο κατά δύναμη πολίτης- να είμαστε πιο ‘χαλαροί’ στην κριτική μας απέναντι στον τόπο που κατοικούμε ‘για εντελώς τυχαίους λόγους ο καθένας μας’ αν έχουμε ελάχιστη γνώση της καταγωγής μας, των όποιων πολιτικών επιλέξαμε και των όποιων οραμάτων πιστέψαμε.
Μην ξεχνάμε πως η ‘νοσταλγία’ δεν είναι μόνον αυτό που ζήσαμε αλλά και όσα ονειρευόμαστε και δεν κάναμε ακόμα… ατομικά και μαζικά.
* Ο Ηλίας Κουτσούκος είναι συγγραφέας, πρόεδρος της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης.
