Κάθε πόλη έχει τις ελίτ που της αξίζουν, όπως και κάθε χώρα το ίδιο. Στη Θεσσαλονίκη, της πολιτικής και αυτοδιοικητικής πολυδιάσπασης, υπάρχει κίνδυνος να βρεθούμε με ανθρώπους στο τιμόνι της πόλης, που είτε δεν ξέρουν, είτε δεν θέλουν, είτε ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν να κάνουν τη δουλειά. Και εννοώ τη δουλειά που πρέπει να γίνει, τη δουλειά του δημάρχου.
Αρκετές υποψηφιότητες πρώτης γραμμής σχεδόν κρύβονται. Δοξάζονται κρυπτόμενες και βασίζονται σε μηχανισμούς – κληροδοτήματα από κόμματα. Χωρίς προτάσεις, χωρίς δημόσιο λόγο, χωρίς παρεμβάσεις για κανένα ζήτημα της πόλης, διεκδικούν το δημαρχιακό θώκο, σαν να τους το χρωστά η Ιστορία, ή ως αντάλλαγμα για την κομματική τους διαδρομή. Άλλοι πάλι επιλέγουν τον αντίπαλο της αρεσκείας τους ώστε να προκαθορίσουν το αποτέλεσμα και με έναν υγιεινό περίπατο να φτάσουν στη νίκη.
Θεωρούν δε τους πολίτες δεδομένους καθώς κρίνουν εξ’ ιδίων τα αλλότρια. Ως σκηνοθετημένες υποψηφιότητες, ως επιλογές άλλων – π.χ των αρχηγών των κομμάτων – και όχι της πόλης ή της κοινωνίας της, πιστεύουν ότι όπως επιλέχθηκαν αυτοί ως κατάλληλοι ηθοποιοί για να παίξουν στο έργο, έτσι αυτόματα και οι θεατές θα τρέξουν να γεμίσουν το θέατρο που εμφανίζονται. Δυστυχώς πλανώνται. Αφενός γιατί στο έργο οι θεατές έρχονται για τους πρωταγωνιστές και όχι για τους κομματικούς κομπάρσους ή τις φιλικές συμμετοχές. Και οι συγκεκριμένοι υποψήφιοι είναι κομπάρσοι σε ένα κακοπαιγμένο κομματικό έργο.
Αν κάποιος μπορεί να χαλάσει αυτή την κρύα σούπα που πάει να σερβιριστεί από δυνάμεις εκτός της πόλης στην ίδια την πόλη είναι ο Κωνσταντίνος Ζέρβας. Είναι η μόνη ανεξάρτητη αυτοδιοικητική υποψηφιότητα που έχει μπει σαν σφήνα στα πλευρά της κομματοκρατίας και με αξιώσεις Β’ γύρου ταράζει τα λιμνάζοντα ύδατα.
Σέβεται τους συμπολίτες του και κάνει καμπάνια. Έχει πίσω του μία προσπάθεια ετών, ανέδειξε και αναδεικνύει σειρά ζητημάτων. Παράλληλα άσκησε επιτυχώς τα καθήκοντά του στο δημοτικό συμβούλιο ασκώντας αυστηρή κριτική στα φαινόμενα διάλυσης και αποσάθρωσης της διοίκησης. Όπου όμως έκρινε πως ενέργειες και αποφάσεις της διοίκησης ήταν στη σωστή κατεύθυνση, υπερψήφισε.
Σε κάθε περίπτωση όμως το δίλλημα είναι μεγαλύτερο και δεν αρκεί η αξιοπιστία και η φερεγγυότητα του υποψήφιου δημάρχου. Το δίλλημα είναι αν η πόλη θα προχωρήσει μπροστά με μία νέα φρέσκια και πλήρη πρόταση ή αν θα πνιγεί στον ξεπερασμένο κακέκτυπο δήθεν δικομματικό ανταγωνισμό.
Θέλουν οι Θεσσαλονικείς να δούνε ξανά πρόσωπα του παρελθόντος στα έδρανα του δημοτικού συμβουλίου; Πρόσωπα που ιστορικά απέτυχαν να εκφράσουν μία ιδέα, μία πρόταση για την πόλη. Ή μήπως είναι λύση, άνθρωποι που από συγκυρία της τύχης και από κομματική λειψανδρία βρέθηκαν από τον κομματικό σωλήνα, δίχως ένσημα και αντίληψη του επίδικου, να αναμασούν κομματικά τσιτάτα νομίζοντας ότι λένε κάτι για την πόλη;
Τώρα είναι η ώρα.
Τώρα είναι η στιγμή που πρέπει να αποφασίσουμε συλλογικά αν θα προχωρήσουμε με αυτούς που ξέρουν και θέλουν, με αυτούς που νοιάστηκαν και νοιάζονται, με αυτούς που είναι ταγμένοι στην πόλη ή με εκείνους που επιστρατεύθηκαν για να βγάλουν τη βάρδια και την υποχρέωση.
Γιατί αν κάτι είναι αυτό που πρέπει να κυριαρχήσει στη σκέψη μας πριν την κάλπη είναι πως σε αυτήν την μελαγχολικά όμορφη πόλη χρειαζόμαστε έναν δήμαρχο που θα κάνει τη δουλειά. Νίκη για τη Θεσσαλονίκη είναι να μην γυρίσουμε ξανά πίσω. Νίκη για τη Θεσσαλονίκη είναι να μην κάνουμε άλμα στο κενό. Με σχέδιο, όραμα και όρεξη μπορούμε και πρέπει να προχωρήσουμε στη νέα εποχή που ξεκινά.
*ο Νίκος Σδούγγος είναι πολιτικός επιστήμονας και υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος με την παράταξη του Κωνσταντίνου Ζέρβα, «ΝΑΙ στη ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ».
