Ο θρυλος της ρέγκε Μπομπ Μάρλεϊ πέθανε πρόωρα, μόλις 36 χρονών, το 1981. Και θα μπορούσε να είχε πεθάνει ακόμη πιο νωρίς, αν οι σφαίρες βρίσκανε τον στόχο τους πέντε χρόνια νωρίτερα.
Τα μέσα της δεκαετίας το ‘70 ήταν μια εποχή γενικευμένης και πολύ συχνά ένοπλης βίας στην Τζαμάικα, με την κοινωνία διχασμένη, ενόψει των εκλογών, ανάμεσα στα δύο κόμματα, το κυβερνητικό Εθνικό Λαϊκό Κόμμα και το Εργατικό Κόμμα της Τζαμάικας. Αυτό το τελευταίο (λέγεται πως) είχε τη στήριξη της CIA, που φοβούταν το φιλοκαστρικό, φιλοκουβανικό προφίλ του Εθνικού Λαϊκού Κόμματος. Ο Μάρλεϊ, που στις προηγούμενες εκλογές είχε στηρίξει το Εθνικό Λαϊκό Κόμμα και συχνά πυκνά προέβαινε σε δηλώσεις που ήταν ή έμοιαζαν “σοσιαλιστικές”, επιθυμούσε να φανεί ουδέτερος και ενωτικός. Μαζί με το υπουργείο Πολιτισμού αποφάσισαν να συνδιοργανώσουν ένα μουσικό φεστιβάλ “Smile Jamaica”, ώστε να κατευνάσουν τα πνεύματα.
Λίγες μέρες πριν από το φεστιβάλ, στις 3 του Δεκέμβρη του 1976 δυο αυτοκίνητα σταματούν έξω από το σπίτι του Μπομπ Μάρλεϊ, στο Κίνγκστον της Τζαμάικας. Βγαίνουν από μέσα επτά τύποι με όπλα –ή μήπως οχτώ;–, ορμούν στο σπίτι του τραγουδιστή και με 56 πυροβολισμούς επιχειρούν να τον δολοφονήσουν, αλλά δεν τα καταφέρνουν.
Οι δράστες παρέμειναν άγνωστοι και ασύλληπτοι.
Με επίκεντρο αυτό το γεγονός ο τζαμαϊκανός Μάρλον Τζέιμς γράφει το μυθιστόρημα “Η σύντομη ιστορία επτά φόνων” (εκδ. Αίολος, μτφ. Πάνος Τομαράς, βραβείο Man Booker 2015) που ούτε σύντομη είναι ούτε μόνο επτά φόνους αφορά. Στην ιστορία εμεπλέκονται πράκτορες μυστικών υπηρεσιών, γκάνγκστερ, έμποροι ναρκωτικών, πολιτικοί, εκτελεστές, ένας δημοσιογράφος, μια περίεργη νοσοκόμα και το φάντασμα ενός δολοφονημένου που ξέρει πολλά… Και μουσική, πολλή μουσική – και πώς αλλιώς, αφού βρισκόμαστε στην Τζαμάικα της ρέγκε, του ροκστέντι, του σκα;
Για την ιστορία, να πούμε πως ο Μάρλεϊ επιβίωσε από την επίθεση, τη γλίτωσε με ελαφρά τραύματα στο στήθος και στο χέρι – η σφαίρα, που σφηνώθηκε εκεί, δεν αφαιρέθηκε ποτέ, γιατί οι γιατροί φοβούνταν μην προκαλέσουν κάποια βλάβη στα δάχτυλά του και δεν μπορούσε να παιζει κιθάρα. Λίγες μόλις μέρες μετά την επίθεση, με το χέρι δεμένο, ο Μάρλεϊ εμφανίστηκε στο φεστιβάλ. Στο τέλος της εμφάνισής του, άνοιξε το πουκάμισό του αποκαλύπτοντας την πληγή στο στήθος του αλλά και αυτήν στο χέρι του. Στη συνέχεια, αφού έκανε πως βγάζει δύο (φανταστικά) πιστόλια από τις θήκες τους, αποχώρησε γελώντας από τη σκηνή…