Όταν οι ευφυείς άνθρωποι κατρακυλούν στο πολιτικό χρηματιστήριο, ξεφεύγουν προκειμένου να ακουστούν.
Ένα παράδειγμα: Ο άλλοτε πανίσχυρος υπουργός, αρχηγός του ΠαΣοΚ και, σήμερα, απλός βουλευτής Θεσσαλονίκης, Βαγγέλης Βενιζέλος, σχολίασε απαξιωτικά την κινητικότητα σχετικά με την ψήφιση της συμφωνίας των Πρεσπών από βουλευτές που δεν ανήκουν στον ΣΥΡΙΖΑ: Πρόκειται -είπε- για «για κοινοβουλευτική πλειοψηφία με πολιτικά «ρετάλια», προϊόν μιας βάναυσης και αρχαϊκής επιχείρησης αποστασίας».
Ο κάποτε ευφυής πολιτικός κάθεται πλέον στα πίσω έδρανα της Βουλής δίπλα σε συναδέρφους του όπως οι κ.κ. Μπαργιώτας και Αχμέτ Ιλχάν (αμφότεροι εκλέχτηκαν με το «Ποτάμι» και μεταγράφηκαν στο ΠαΣοΚ) και ο κ. Β. Καρράς (εκλέχτηκε με την Ένωση Κεντρώων και γλίστρησε στο ΠαΣοΚ). Δηλαδή το 15% της Κοινοβουλευτικής Ομάδας στην οποία ανήκει και ο κ. Βενιζέλος είναι ρετάλια;
Και μια εννοιολογική παρατήρηση: το ρετάλι δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην κακής ποιότητας ύφασμα. Ήταν το κομμάτι που περίσσευε από το τόπι υφάσματος, αλλά δεν επαρκούσε για να γίνει π.χ. ένα κοστούμι ή ένα φουστάνι, τις εποχές που τα ρούχα μας τα ράβαμε και τα έτοιμα ήταν καινοτομία. Γι’ αυτό φορούσαμε πολλές φορές, αν και μαντράχαλοι, κοντά παντελόνια.
