Πολλά μικρά επεισόδια στην τετραετία που κυβερνά ο «λογικός» ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να μην εξηγούν επιστημονικά τα αίτια της βαριάς εκλογικής του ήττας, αλλά συνθέτουν μιαν εικόνα ενός βαθύτατα αντιδραστικού κρατικού μηχανισμού, σε όλα τα επίπεδα, τον οποίον ελάχιστα κατόρθωσε να περιορίσει, κυρίως στην επαρχία.
Ο κινηματικός χαρακτήρας κάποιων ζωηρών ακτιβιστών μεταλλάχτηκε. Αποκαλύφθηκαν κάποιοι «καλοί νοικοκυραίοι» που σταδιακά -συνήθως όταν τους ανατέθηκε κάποια ευθύνη- τα έβρισκαν με τις παλιές καλές αρχές: τον παπά, τον δάσκαλο και τον χωροφύλακα.
Αντιλαμβάνομαι ότι όλοι δεν μπορούν να γνωρίζουν τα πάντα. Όμως όταν είσαι υπουργός ή βουλευτής, ρωτάς προτού να πάρεις μιαν απόφαση. Ρωτάς και για τα αυτονόητα, διότι τίποτα δεν είναι αυτονόητο σε μια χώρα που επί 70 χρόνια πέρασε από μια πλύση εγκεφάλου άνευ προηγουμένου.
Ποιο είναι το θέμα; Ο υπουργός Παιδείας Κώστας Γαβρόγλου έδειξε ότι δεν μπορούσε να μην επικυρώσει την ονοματοθεσία ενός σχολείου στη Νέα Κίο προς τιμήν του Απόστολου Κιουζέ Πεζά. Ο τιμώμενος φέρεται ως ευεργέτης της Νέας Κίου. Μπορεί. Όμως παράλληλα ήταν ο ιδιοκτήτης των Λιγνιτωρυχείων Καλογρέζας και αυτός που ζήτησε την επέμβαση των κατοχικών αρχών για να σταματήσει η απεργία των εργατών του στις 15 Μαρτίου 1944.
Ακολούθησε το Μπλόκο της Καλογρέζας και η εκτέλεση 22 Ελλήνων πατριωτών από τις κατοχικές δυνάμεις (στις οποίες είχαν συμπεριληφθεί και οι ντόπιοι δωσίλογοι, οι ταγματασφαλίτες).
Το ότι ο Πεζάς κατηγορήθηκε ότι ήταν μαυραγορίτης, εκμεταλλευόμενος τις λιγνιτικές μπρικέτες -τον γνωστό «ανθρακίτη»- που ήταν ίσως το μόνο μέσο θέρμανσης στις χειμαζόμενες πόλεις, δεν είναι καθόλου επιλήψιμο για όσους εισηγήθηκαν την απόδοση αυτής της τιμής. Ούτε η εκτέλεση των 22 πατριωτών! Το σπουδαίο είναι ότι νοιάστηκε τη Νέα Κίο…
Αναρωτιόμαστε πώς συμβιβάζεται η διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών από την ενιαία πλέον Γερμανία, σύμφωνα με τη σχεδόν ομόφωνη απόφαση της Βουλής στις 17/4/2019 με την επιβράβευση ενός συνεργάτη των κατακτητών;
Είναι δηλ. πιο ισχυρές από τις αποφάσεις της εθνικής αντιπροσωπίας «οι ομόφωνες -διάβαζε επιεικώς ανιστόρητες- αποφάσεις των εκπροσώπων της τοπικής κοινωνίας», όπως διατείνεται ο υπουργός Παιδείας; Δημοκρατική διαπαιδαγώγηση της ιστορικά αναλφάβητης νέας γενιάς δεν γίνεται με τον ιστορικό αναθεωρητισμό και την «υγειονομική ταφή» της μνήμης.
Σκεφτείτε να τιμούσαν κάποιοι σήμερα τον Αντών Τσαούς, τον Κισά Μπαζάκ, τον Πούλο ή τον Δάγκουλα, διότι, ναι μεν μπορεί να δολοφονούσαν αντιστασιακούς και άμαχους στη Μακεδονία, αλλά φρόντισαν και για το καμπαναριό του χωριού τους με τις λίρες που έκλεβαν από τα θύματά τους!
Ε, τότε, γιατί οι απόγονοι του στρατηγού Αθ. Χρυσοχόου, του κατοχικού φρούραρχου Θεσσαλονίκης, να μη ζητάνε και «το βόδι» από τους τρεις πολιτικούς κρατούμενους της χούντας (Γρίμπα –Μηταφίδη -Σακέττα), που πρότειναν να αποκαθηλωθεί το όνομά του από δρόμο της πόλης; Και σ’ αυτήν την περίπτωση το Δημοτικό Συμβούλιο Θεσσαλονίκης αποφάσισε με μεγάλη πλειοψηφία.
Ή μήπως πρέπει να θυμίσουμε την άρνηση του ΓΕΣ, στα χρόνια που κυβερνούσε ο δικομματισμός της συμφοράς ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, να μετατραπεί σε χώρο μνήμης της αντιδικτατορικής αντίστασης ο χώρος βασανισμού των «κακών κομουνιστών» και των «συνοδοιπόρων» τους, δηλαδή το άντρο της χουντικής ΚΥΠ, που έδρευε στο σημερινό Πολεμικό Μουσείο Θεσσαλονίκης;
Κάπως έτσι η Ιστορία κανιβαλίζεται και τα εγγόνια των δωσιλόγων και των χουντικών θα μας ζητούν και τα ρέστα, γιατί δεν είπαμε ναι σε όλα!
