Σαν να παρασάπισε ο Τζον Λάιντον, γνωστός κι ως Τζόνι Ρότεν (rotten – σάπιος), τραγουδιστής των Sex Pistols (που σύμφωνα με τον Πετρόχειλο, σε κείνην την ταινία, σε αυτούς βρίσκεται η αλήθεια, γκέγκε), καθώς σε συνέντευξή του στη βρετανική τηλεόραση τάχθηκε υπέρ του Brexit λέγοντας «η εργατική τάξη μίλησε για το Brexit και εγώ είμαι ένας από αυτούς», ενώ χαρακτήρισε «φανταστικό ηγέτη» τον γνωστό ακροδεξιό Νάιτζελ Φάρατζ. Για τον δε Ντόναλντ Τραμπ είπε «κατά μία έννοια ο Τραμπ είναι ένα είδος πολιτικού Sex Pistol» και πρόσθεσε ότι «αυτό που δεν μου αρέσει είναι ότι τα αριστερά μέσα ενημέρωσης στην Αμερική προσπαθούν να δυσφημήσουν τον τύπο ως ρατσιστή, κάτι το οποίο είναι παντελώς ψευδές». Σημείωσε ότι «υπάρχουν πολλά, πάρα πολλά προβλήματα με αυτόν ως άνθρωπο, όμως δεν είναι μόνο αυτό και θα μπορούσε να υπάρξει πιθανότητα να βγει κάτι καλό από αυτήν την κατάσταση γιατί ο Τραμπ τρομάζει τους πολιτικούς».
Δικαίως λοιπόν ακούει τα εξ αμάξης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ο (ενδεχομένως όχι τόσο συμπαθής) Τζόνι, μόνο που δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι τόσο αξιόπιστος και τόσο συνεπής όσο ένας πολιτικός που υπόσχεται ότι θα σώσει την Ελλάδα. Πανκης ναι, αλλά ποτέ δεν είπε όχι στα φράγκα. Το αντιεμπορευματικό Do It Yourself ήθος του πανκ δεν ενέπνεε τον Τζόνι, ούτε και τους υπόλοιπους Pistols, και δεν το πολυκρύβανε: Ό,τι κάνουμε το κάνουμε για τα φράγκα, λέγανε με κάθε ευκαιρία και σε κάθε επανασύνδεσή τους. Πριν από λίγα χρόνια, σε συνέντευξή του, ερωτηθείς σχετικά είχε πει: «Αναρχικός; Εγώ; Δεν ήμουν ποτέ. Ποιος το ‘πε αυτό;». Τι κι αν έχει τραγουδήσει το Anarchy in the UK; Κατά τον ίδιον, απλώς με αυτό το τραγούδι έπαιζε με τα μυαλά της μεσαίας τάξης. Και μπορεί να τραγούδησε σαρδόνια, με απαράμιλλο στιλ τo God Save the Queen αλλά, κατά δήλωσή του, παρακολούθησε σαν καλό παιδί, χρόνια αργότερα, από την τηλεόραση τις εκδηλώσεις για το Ιωβηλαίο της βασίλισσας. Παιδί της εργατικής τάξης, λουμπεναριό, ας το πούμε ξεκάθαρα, που τα ‘χωνε κατά περιόδους στους φραγκάτους, αλλά ομοίως είχε δηλώσει ότι δεν έβλεπε τη Θάτσερ ως εχθρό ούτε αδημονούσε να πεθάνει η σιδηρά κυρία, όπως (καλώς ή κακώς) τόσοι και τόσοι άλλοι της (υποτίθεται) τάξης του. Το πανκ είναι μια μουσική βίαιη μεν, απ’ την άλλη ο Τζόνι κατά καιρούς δήλωνε πασιφιστής και οπαδός του Γκάντι.
Οσο δε για το Brexit, τώρα μπορεί να δηλώνει υπέρ, αλλά πριν από ένα χρόνο δήλωνε πως η έξοδος της Βρετανίας από την ΕΕ θα ήταν μια τρελή και αυτοκτονική κίνηση, ενώ ο σημερινός υποστηρικτής του Τραμπ, στην ίδια συνέντευξη πριν από ένα χρόνο, θεωρούσε απιθανη την εκλογή Τραμπ, γιατί τον στηρίζει μια μικρή μειοψηφία γεμάτη μίσος και άγνοια.
Συμπέρασμα: Ή ο Τζόνι δεν ξέρει τι του γίνεται και δεν ξέρει τι λέει και τι κάνει, ή το ακριβώς αντίθετο: ξέρει πολύ καλά τι κάνει, με προκλητικές δηλώσεις (παλιά του τέχνη κόσκινο άλλωστε – η πρόκληση ορισμένων βρετανών πάνκηδων στα τέλη των 70s έφθανε μέχρι και τη χρήση της σβάστικας μόνο και μόνο για να σοκάρουν τους γονείς τους, που είχαν ζήσει το β’ παγκόσμιο πόλεμο). Άλλωστε δεν είναι τίποτε παραπάνω από ένας ξεπεσμένος πρώην σταρ και πρώην πάνκης, που έχει ανάγκη να διατηρηθεί πάση θυσία στην επικαιρότητα.
Πηγές: wikipedia, metro, hamandhigh, independent, lowerclassmagazine
