Πενήντα χρόνια από το ντεμπούτο των Doors

Σαν σήμερα, πριν από πενήντα χρόνια, οι Doors κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο. Και μπορεί σε κάποιους μουσικούς κύκλους να θεωρούνται πλέον ξεπερασμένοι, ντεμοντέ, πρωτοεφηβικοί, ακόμη και γραφικοί, ωστόσο αυτή η προσέγγιση του έργου τους μπορεί να θεωρηθεί επιφανειακή.
Ο πρώτος δίσκος των Doors, ένας από τους ¨1001 δίσκους που πρέπει να ακούσει κανείς πριν πεθάνει¨, σύμφωνα με το ομότιτλο βιβλίο, επηρέασε σημαντικά την εξέλιξη της ροκ μουσικής στα τέλη της δεκαετίας του ᾽60. Αυτό οφείλεται όχι μόνο στη βαθιά φωνή του Τζιμ Μόρισον, τη σκοτεινή του ποίηση και το προσωπικό του χάρισμα, αλλά και στη διάδραση μεταξύ των πλήκτρων του Ρέι Μάνζαρεκ, της κιθάρας του Ρόμπι Kρίγκερ και των ντραμς του Τζον Ντένσμορ. Ο Μόρισον ήταν η βιτρίνα του συγκροτήματος (και, κυριολεκτικά, αυτό φαίνεται στο εξώφυλλο του ντεμπούτου τους, όπου η φωτογραφία του Γκάι Γουέμπστερ κεντράρει στο πρόσωπο του Μόρισον υποβιβάζοντας τα υπόλοιπα μέλη σε απλούς δορυφόρους). O αντίκτυπος του δίσκου όμως έχει να κάνει περισσότερο με τη δυναμική του συγκροτήματος και τη μουσική αλληλεπίδραση των τεσσάρων, και όχι με την εικόνα του τραγουδιστή μόνο.
Ο ήχος των Doors έχει τις ρίζες του σε ένα τεράστιο εύρος επιρροών (ροκ, μπλουζ, τζαζ). Το εναρκτήριο Break on through είναι ένα παθιασμένο σάλπισμα για την ψυχεδιλική γενιά ενώ το υπνωτικό Soul Kitchen διαθέτει διακριτικές εναλλαγές στο ρυθμό και στο Crystal ship o Μόρισον τραγουδά σαν crooner ως άλλος Φρανκ Σινάτρα υπό τη συνοδεία των καθηλωτικών πλήκτρων του Μάνζαρεκ. Είναι τέτοια η δεξιοτεχνία του συγκροτήματος που ακόμη κι οι δύο διασκευές του δίσκου, τα Alabama song και Back door man, ακούγονται σαν δικά τους τραγούδια.
Τα δύο μεγαλύτερα σε διάρκεια τραγούδια του δίσκου είναι αυτά που καθιέρωσαν τους Doors. To Light my fire αποτελεί έναν μεγαλειώδη τζαζίστικο παιάνα στην σεξουαλική επιθυμία, ενώ το Τhe End είναι αυτό που επιδεικνύει περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο τραγούδι τους το μουσικό ήθος και ύφος του συγκροτήματος. Πρόκειται για ένα 11λεπτο οιδιπόδειο έπος λαγνείας και θανάτου κατά τη διάρκεια του οποίου το συγκρότημα ντύνει ηχητικά με εξαιρετικό τρόπο τη σαγηνευτική αφήγηση του Μόρισον.
Και κάπου εδώ το ροκ αποκτά θεατρικό χαρακτήρα.