Πολ Όστερ – Mr. Vertigo: Απ’ τη γη στον ουρανό, και πάλι πίσω

«Όταν δεν βλέπεις κανέναν λόγο να συνεχίσεις να ζεις, δεν νοιάζεσαι και πολύ τι θα σου συμβεί». Αυτά αναλογίζεται το εννιάχρονο ορφανό αγόρι, ο «γοργοπόδαρος διαβολάκος», που ζητιανεύει απλώνοντας την παλάμη του στους λεφτάδες. Ως πού, όμως, μπορεί να φτάσει η αποκοτιά ενός ερωτηματικού «τι»; Ίσαμε τον ουρανό, είναι η απάντηση. Αυτό τουλάχιστον υπόσχεται στον μικρό ο Δάσκαλος Γεχούντι, βάζοντας ως ενέχυρο το κεφάλι του στον πάγκο του χασάπη. «Να υψώνεσαι από το έδαφος και να πετάς στον αέρα σαν πουλί». Ο δρόμος της ανηφόρας προς τον ουρανό –«ο μοναδικός φίλος»–, μακρύς: σπίτι ένα «κωλοχανείο», δουλειά «στον στάβλο με τα ζώα», καθημερινότητα με «λέξεις που πονούσαν ακριβώς όσο κι ένα χτύπημα στο κεφάλι». Η οικογένειά του, ένας Εβραίος, ένας Τσιγγάνος, μια Ινδιάνα. Η πτήση για το «κουτορνίθι» ξεκινά.

Αλείφοντας με βούτυρο παραμυθιού τις σελίδες του βιβλίου, ο Πολ Όστερ, διαλέγεται μεταξύ ουρανού και γης, φλερτάρει μια με τον παράδεισο και μια με την κόλαση. Και μπορεί το βούτυρο, χωρίς ημερομηνία λήξης, να έχει έντονη γεύση υπερβατικών συστατικών, το βιβλίο-παραμύθι, όμως, είναι σιγοψημένο στη βιωματική πραγματικότητα της καθημερινής τοστιέρας: Ο αμερικανός συγγραφέας ενσαρκώνεται τον «σπόρο», για να ιστορήσει την άνοδο και την πτώση του. Και, συνάμα, την άνοδο και την πτώση τη δική μας. Ποιος δεν θα ’θελε να πετάξει; Και μετά;

Μετά: «Όλοι οι άνθρωποι είναι αδέλφια, και σε τούτη την οικογένεια όλοι πρέπει να αντιμετωπίζονται με σεβασμό. Αυτό είναι νόμος». Η πρόταση, ειπωμένη στην αρχή, θα μπορούσε να είναι και η τελευταία γραμμή. Όμως όχι. Μέχρι να γίνει αντιληπτό το νόημά της, ο μικρός, κι εμείς, μαζί καλούμαστε να κυλιστούμε στον βούρκο της καθημερινότητας: «Όσο κι αν απεχθανόμουν να φροντίζω τα κοτόπουλα και τα γουρούνια, προτιμούσα τη συντροφιά τους από τη συντροφιά των ανθρώπων». Κι αν δεν τα καταφέρνουμε με αυτούς, μια στροφή του κεφαλιού στο παρελθόν ίσως είναι σωτήρια: «Έχουμε υποχρέωση να θυμόμαστε τους νεκρούς. Αυτός είναι ο θεμελιώδης νόμος. Αν δεν τους θυμόμασταν, θα χάναμε το δικαίωμα να αποκαλούμασταν άνθρωποι». Αν αυτοί οι δύο νόμοι ήταν τα φτερά μας, μπορεί και να κάναμε μια τσάρκα στον ουρανό. Είναι; Χλομό, και ο Όστερ το ξέρει. Και αντί για φτερά, προτείνει τα επί γης ψήγματα χαράς μας: «Να θυμάσαι τις καλές στιγμές». Και μπορεί γι’ αυτά τα ψήγματα να «πληρώσεις ακριβά», ίσως όμως να είναι και ο μοναδικός δρόμος «ώστε να συνεχίσεις να αναπνέεις».

«Να, έτσι».

Paul Auster
Mr. Vertigo
Μετάφραση: Ιωάννα Ηλιάδη
Εκδόσεις Μεταίχμιο

Δημοφιλή άρθρα

Λαμπάκι λαδιού: Γιατί ανάβει και πώς να το διορθώσετε;

Δείτε γιατί ανάβει το λαμπάκι λαδιού στο αυτοκίνητό σας και βρείτε όλα όσα χρειάζεται να γνωρίζεται για να το διορθώσετε!

Οδηγός Πόλης: Εναλλακτικοί χώροι για παιδικά πάρτυ στη Θεσσαλονίκη

Αν αναζητάτε εναλλακτικούς χώρους για παιδικά πάρτυ στη Θεσσαλονίκη, διαβάστε τον οδηγό μας & κάντε τα πιο αξέχαστα πάρτυ γενεθλίων ή γιορτής!

Λεκάνη τουαλέτας: 5 Παράγοντες για τη σωστή επιλογή!

Δείτε πώς να επιλέξτε την ιδανική λεκάνη τουαλέτας για τον χώρο και τις ανάγκες σας!

5 + 1 Κοντινές Αποδράσεις από τη Θεσσαλονίκη

Έχεις ανάγκη ένα city break; Βρες 5 + 1 μοναδικές προτάσεις μια ανάσα από τη Θεσσαλονίκη!

10 + 1 Χριστουγεννιάτικα Δώρα για Άντρες: Τι δώρο να του πάρω;

Αναζητάς χριστουγεννιάτικα δώρα για άντρες, αλλά δυσκολεύεσαι να αποφασίσεις τι τελικά θα πάρεις; Tο αντρικό δώρο είναι μια κατηγορία από μόνο του, καθώς συνήθως...