Ως τις πρώτες πρωινές ώρες γιόρταζαν στο Μαϊάμι οι «εξόριστοι» κουβανοί τον θάνατο του Φιδέλ Κάστρο. Αυτό προβλήθηκε από τα αμερικάνικα (και όχι μόνο) μέσα αποβλάκωσης που μας παρουσίασαν κάποια άτομα να πανηγυρίζουν σε κατάσταση βακχείας.
Μακριά από μένα ο έπαινος στον αυταρχικό τρόπο διακυβέρνησης της Κούβας από τον Φιδέλ. Αλλά μήπως κάποιος πρέπει να πει στους ντόπιους προπαγανδιστές οι οποίοι μαϊμουδίζουν ό,τι κάτσει από τα μεγάλα διεθνή πρακτορεία πως αυτοί οι κουβανοί είναι οι ίδιοι ή τα παιδιά τους που το 1980 έφυγαν σαν κύριοι από την Κούβα; Τι ήσαν αυτοί οι 150.000; Συνεργάτες του φασίστα Μπατίστα, τσιράκια των ιδιοκτητών καζίνο, πουλημένοι δημοσιογράφοι, πόρνες και τσατσάδες (αρσενικές και θηλυκές), κλέφτες και λοιπά λουλούδια του υπόκοσμου που είχαν δημιουργήσει στην Κούβα οι αμερικάνοι για να στηρίζουν αυτό που είχε ονομαστεί το μεγαλύτερο μπορντέλο της Καραϊβικής. Αυτοί που έδιναν τα πάντα στους μαύρους πράκτορες της φαμίλιας των Κένεντι και των διαδόχων της για να δολοφονήσουν το Φιδέλ. Συνολικά καταγράφηκαν 636 απόπειρες δολοφονίας του Φιδέλ, ενώ η στρατιωτική εισβολή στον Κόλπο των Χοίρων, ακριβώς στους κουβανούς μαφιόζους είχε ανατεθεί από τη CIA.
Όμως η Κούβα άντεξε, παρά το ασφυχτικό εμπάργκο και ακόμη κι οι δημοκράτες αντικαθεστωτικοί που ο Κάστρο έκλεισε βλακωδώς στις φυλακές, φυσικά και δεν επιθυμούσαν την παλινόρθωση της χυδαιότητας.
Οι πανηγυριστές του Μαϊάμι περιμένουν τώρα να πέσει και ο Ραούλ Κάστρο για να επανέλθουν, να στήσουν πάλι τα πλοκάμια της μαφίας στην Αβάνα και τις άλλες πόλεις.
Κι έπειτα απορούμε γιατί εκλέχτηκε ο Τραμπ στη …δημοκρατική Αμερική. Πολιτικός πολιτισμός που λέμε…
