«Η φυματίωση δεν είχε εξαλειφθεί ποτέ, ούτε παγκοσμίως, ούτε στην Ελλάδα. Με την ευρεία χρήση συνδυασμού αποτελεσματικών φαρμάκων, την δεκαετία του 1980 και του 1990 υπήρξε μείωση των “κρουσμάτων” που έδωσε την ψευδή εντύπωση στο Δυτικό κόσμο ότι η φυματίωση θα εξαλειφθεί εύκολα», αναφέρει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Χαράλαμπος Μόσχος, Πνευμονολόγος-Φυματιολόγος, Επιμελητής Α’ στο Νοσοκομείο «Η Σωτηρία».
Εξηγεί ότι στην Ελλάδα οι ασθενείς ήταν κυρίως Έλληνες με παλαιά φυματίωση για την οποία δεν είχαν λάβει ποτέ αγωγή (κατοχή, εμφύλιος κτλ, λόγω μη ύπαρξης τότε αποτελεσματικής θεραπείας) και οι οποίοι λόγω ηλικίας ή ανοσοκαταστολής εμφάνιζαν σποραδικά αναζωπύρωση της παλαιάς νόσου.
Προσθέτει ότι η λήξη του «ψυχρού πολέμου» με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, η επιδημία του AIDS (ειδικά στην Υποσαχάρια Αφρική), οι πολεμικές συρράξεις και οι μεγάλες μετακινήσεις πληθυσμού έκαναν εμφανές ένα πρόβλημα που απασχολούσε κυρίως τις αναπτυσσόμενες χώρες. Επιπλέον, η κακή χρήση των αντιφυματικών φαρμάκων από ανεπαρκή-καταρρέοντα συστήματα υγείας οδήγησαν στην ανάπτυξη ανθεκτικών-υπερανθεκτικών στελεχών που αποτελούν ένα τεράστιο πρόβλημα με κοινωνικοοικονομικές προεκτάσεις. Αναφέρει ότι τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα υπήρχε μια σταθερή επίπτωση φυματίωσης σχετικά χαμηλή με ίση περίπου κατανομή περιστατικών μεταξύ Ελλήνων και αλλοδαπών.
