Η δισκογραφική περιπέτεια του θρυλικού βρετανικού γκρουπ Πινκ Φλόιντ ξεκίνησε σαν σήμερα, πριν από ακριβώς πενήντα χρόνια, στις 10 Μαρτίου, ημέρα που κυκλοφόρησε το πρώτο τους σινγκλ, καρπός της τρελής ιδιοφυΐας του Σιντ Μπάρετ, χωρίς τον οποίο δεν θα υπήρχαν οι Φλόιντ.
Φαινόταν σαν ένα αστείο όταν ακούστηκε για πρώτη φορά στο βρετανικό ραδιόφωνο. Ήταν απίθανη η ιστορία που διηγούντο οι στίχοι. Εκείνη ενός τύπου που έκλεβε γυναικεία εσώρουχα από τις αυλές των σπιτιών του Κέμπριτζ. Τον πρώτο καιρό μάλιστα απαγορεύθηκε η ραδιοφωνική του μετάδοση. «Αν κάποιοι βρίσκουν το τραγούδι μας νοσηρό, υπάρχουν και πολλοί άλλοι που ακούγοντάς το μας ανακαλύπτουν. Είμαστε τα λουλούδια μέσα σε ένα καφάσι από σάπια φρούτα, που είναι η σημερινή σκηνή», είχε σχολιάσει τότε ο Μπάρετ.
Με τον τυπικό ήχο της κιθάρας και την «κρυσταλλική» χαρακτηριστική φωνή ενός νέου γεμάτου ελπίδες, εκείνη του Σιντ Μπάρετ. Το τραγούδι λεγόταν «Arnold Layne», πρωτοκυκλοφόρησε πριν από πενήντα ακριβώς χρόνια και ελάχιστοι μπορούσαν να φανταστούν ότι θα αποτελούσε την απαρχή της μετέπειτα μυθικής πορείας του συγκροτήματος.
Όπως διηγήθηκε χρόνια αργότερα ο Ρότζερ Γουότερς, δεύτερος ιστορικός πυλώνας του διάσημου γκρουπ, το τραγούδι αυτό ήταν εμπνευσμένο από ένα περίεργο περιστατικό. Ενός ανθρώπου που γυρνούσε στο Κέμπριτζ ντυμένος γυναικεία: «Η μητέρα μου και η μητέρα του Σιντ έμεναν τότε σε φοιτητικούς κοιτώνες, καθώς εκεί κοντά ήταν ένα κολλέγιο θηλέων και έξω από τα παράθυρα κρεμόντουσαν διαρκώς ρούχα και εσώρουχα για να στεγνώσουν και ο “Arnold” ή όποιος κι αν ήταν, τους τα έκλεβε», διηγήθηκε ο Γουότερς.
Πηγή: ΑΠΕ
