Στο νοσοκομείο κρατουμένων βρίσκεται ο Βασίλης Δημάκης που πραγματοποιεί για 7η μέρα απεργία πείνας και δίψας διαμαρτυρόμενος για την άρνηση του Συμβουλίου των Φυλακών να του επιτρέψει να παρακολουθεί τα μαθήματα στο Πολιτικό της Νομικής Σχολής Αθήνας.
Η υγεία του βρίσκεται σε κρίσιμη κατάσταση και ο ίδιος δηλώνει: «Λένε ότι είναι θαύμα που ζω ακόμα, μετά από τόσες μέρες απεργίας πείνας και δίψας. “Τρώω τους μύες μου”, μεταξύ των οποίων κι η αθλητική καρδιά, κατά τους γιατρούς. Για παν ενδεχόμενο, που μάλλον είναι πιθανό, αν όχι βέβαιο πια».
Το αίτημα του Β. Δημάκη έχει απορριφθεί τρεις φορές από το τριμελές πειθαρχικό συμβούλιο των Φυλακών Κορυδαλλού και πλέον θα πρέπει να υποβάλει νέο αίτημα.
Σε δήλωσή του ο κρατούμενος ευχαριστεί όλους όσοι του συμπαρίστανται και καταφέρεται εναντίον του υπουργείου Δικαιοσύνης επιμένοντας ότι είναι υπεύθυνο για την απόρριψη του αιτήματός του από το Συμβούλιο των Φυλακών.
Από την πλευρά του το υπουργείο δηλώνει αναρμόδιο και τονίζει ότι η χορήγηση εκπαιδευτικής άδειας ανήκει στην αποκλειστική αρμοδιότητα του Πειθαρχικού Συμβουλίου της φυλακής, που προεδρεύεται από εισαγγελικό λειτουργό.
«Το υπουργείο Δικαιοσύνης δεν έχει κανένα ρόλο στη διαδικασία, η οποία ξεκάθαρα ορίζεται στον Σωφρονιστικό Κώδικα και εφαρμόζεται ομοιόμορφα εδώ και χρόνια. Το υπουργείο Δικαιοσύνης απευθύνει προς όλους έκκληση υπευθυνότητας και δηλώνει την αποφασιστικότητά του να προασπίσει το αγαθό της ζωής, με όλους τους τρόπους», σημειώνει επίσης.
Δήλωση Β. Δημάκη
«Λένε ότι είναι θαύμα που ζω ακόμα, μετά από τόσες μέρες απεργίας πείνας και δίψας. “Τρώω τους μυες μου”, μεταξύ των οποίων κι η αθλητική καρδιά, κατά τους γιατρούς. Για παν ενδεχόμενο, που μάλλον είναι πιθανό, αν όχι βέβαιο πια.
Ευχαριστώ πάρα πολύ τους συμφοιτητές μου που βρέθηκαν σήμερα έξω από το υπουργείο Δικαιοσύνης, απευθυνοντας ψήφισμα διαμαρτυρίας και διεκδίκησης για την εκπαίδευση και την μη εξαίρεσή μου από τη γνώση και από την επαφή μαζί τους. Που δεν υποκύπτουν στον αυταρχισμό. Μόνο οι δούλοι είναι υπάκουοι. Δεν είμαστε δούλοι. Έχουμε γνώμη και θα τη λέμε, με όποιο κόστος.
Ευχαριστώ τους συγκρατούμενούς μου στις πτέρυγες των φυλακών που αντιδρούν, παρά τα σύγχρονα freikorps που ο Φυτράκης επιβάλλει (έρευνες, ξαφνικές “αναίτιες” μεταγωγές, εκβιασμούς, και ιδίως, μελετημένη σίγαση κάθε προσπάθειας ανάδειξης ότι δεν ειναι σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώματα και “τακτοποίησης” κάθε ακτιβιστή), ιδίως δε εξ αυτών θέλω να ευχαριστήσω τ’ αδέλφια μου, τους Αλβανούς, που με υποστήριξαν ένθερμα κι αλληλέγγυα απ’ την πρώτη στιγμή μέχρι τώρα από τις φυλακές όλης της χώρας, και ειδικά τη Δ Πτέρυγα του Κορυδαλλού, και γιατί αποδεικνύουν έμπρακτα ότι στην αλληλεγγύη δεν χωρούν ιδιοτέλειες και προσωπικά συμφέροντα.
Ευχαριστώ τους καθηγητές μου για τα δημοκρατικά τους αντανακλαστικά, καθώς πληροφορούμαι συγκινημένος ότι απευθυνουν έκκληση για να μπορέσω να συμμετάσχω στην εκπαίδευση και όχι στην ψευδή δήλωση του Υπουργείου και των παρατρεχάμενών του -τόσο της Διοίκησης όσο και της Δικαιοσύνης- περί υλοποίησής της. Κι εκείνοι νέοι είναι, εμφανώς και ανεξαρτήτως ηλικίας, να τι κάνει η γνώση όταν της δίνεις σημασία.
Ευχαριστώ τις δασκάλες μου, τις ηρωίδες μου, που με σθένος ψυχής και δικά τους έξοδα έκαναν πράξη εθελοντικά, μαζί με τους κρατούμενους στην Πάτρα, όσα οι Κοντονής και Φυτράκης αναίσχυντα και ψευδώς διαβεβαιώνουν ότι παρέχουν.
Ευχαριστώ όλους τους αλληλέγγυους ανθρώπους που δήλωσαν συμπαράσταση στον αγώνα αυτόν, που δεν χάνουν την ελπίδα τους, που δεν δέχονται το δικαστικό πραξικόπημα που υποκινήθηκε ξεκάθαρα από το Υπουργείο Δικαιοσύνης.
Ευχαριστώ τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, που ήρθε σήμερα, ενημερώθηκε και κατάλαβε ότι πρόκειται για προμελετημένη δολοφονία και δίωξη στο πρόσωπό μου, “που όμοια δεν έχουμε ξαναδεί”.
Ευχαριστώ την Δικηγόρο μου την Ηλέκτρα Κούτρα. Ξέρει εκείνη πόσο την ευχαριστώ.
Ευχαριστώ την οικογένειά μου, που έμαθε από τον τύπο ότι απεργώ, έχει σπάσει τα τηλέφωνα του Υπουργείου και των φυλακών και όλους τους φορείς που συντέλεσαν στην εξόντωσή μου, πληροφορούμενοι από παντού, από ανθρώπους που χαμήλωναν τα μάτια, ότι “δεν φταίμε εμείς, είν’ εντολή του Υπουργείου”.
Τι πειράζει κι αν χαθεί ο κόσμος αύριο; Εμείς θα συνεχίσουμε τη διεκδίκηση απ’ τον ουρανό.
Νιώθω τόση ευγνωμοσύνη που πνίγομαι.
Βασίλης Δημάκης»
