Στις 17 Ιουνίου του 1972 ο φύλακας των γραφείων του Δημοκρατικού κόμματος στην Ουάσιγκτον (στο κτίριο Γουοτεργκέιτ), παρατήρησε πως οι πόρτες του κτιρίου είχαν κολλητική ταινία, ώστε να μην κλειδώνουν. Κάλεσε αμέσως την αστυνομία, η οποία ανακάλυψε μέσα στο κτίριο πέντε διαρρήκτες, που έβγαζαν φωτογραφίες και προσπαθούσαν να εγκαταστήσουν κοριούς. Οι πέντε διαρρήκτες συνελήφθησαν.
Τη χρονιά εκείνη θα τραβηχτεί η πρώτη ενιαία φωτογραφία της γης από το διάστημα. Αν υποθέσουμε, σε ένα φανταστικό σενάριο, πως ο φακός του φωτογράφου είχε σούπερζουμ θα έβλεπε τους γιάνκηδες να ζουν μια τραγωδία στο Βιετνάμ όπου οι στρατιές του Χο Τσι Μινχ τους πέταγαν μέσα στα έλη για να τους φάνε οι βδέλλες. Κι αν είχε σούπερ σούπερ ζουμ που θα μπορούσε να διαπερνά και κτίρια, τότε, σίγουρα θα έβλεπε τον πρόεδρο Νίξον σκεπτικό μέσα στο Λευκό Οίκο.
Ο Ρίτσαρντ Μίλχους Νίξον ( Richard Milhous Nixon) γεννήθηκε στην Καλιφόρνια στις 9 Ιανουαρίου 1913. Ήταν ο 37ος Πρόεδρος των Η.Π.Α. (1969-1974). Επίσης, διετέλεσε αντιπρόεδρος των Η.Π.Α. κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Αϊζενχάουερ (1953-1961). Είναι μέχρι στιγμής ο μοναδικός που έχει εκλεγεί ως πρόεδρος και αντιπρόεδρος σε δύο διαφορετικές περιόδους. Τα πράγματα στο Βιετνάμ πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο επί της προεδρίας του αλλά αυτός αντί να πάρει το στρατό του και να φύγει έκανε ό,τι μπορούσε προκειμένου να κλιμακώσει την ένταση.
Οι «υδραυλικοί»
Ήταν 1.47 το πρωί της Κυριακής 17 Ιουνίου 1972, όταν ο φύλακας του ξενοδοχείου Watergate, Φρανκ Γουίλς, ενεργοποίησε τον συναγερμό, καθώς αντιλήφθηκε την παρουσία εισβολέων που επιχειρούσαν να διαρρήξουν τα γραφεία της Δημοκρατικής παράταξης. Οι πόρτες είχαν κολλητική ταινία στις κλειδαριές για να μην κλειδώνουν. Πώς αλλιώς θα έμπαιναν; Οι πέντε άνδρες που συλλαμβάνονται επ’ αυτοφώρω ενώ προσπαθούν να τοποθετήσουν «κοριούς» στις τηλεφωνικές συσκευές των πολιτικών τους αντιπάλων, ήταν μέλη της ομάδας των «υδραυλικών» («plumbers»). Οι «πλάμπερς» αποτελούσαν γέννημα θρέμμα του Λευκού Οίκου και σκοπός τους ήταν η «επιδιόρθωση των διαρροών», η συγκάλυψη στοιχείων που δεν έπρεπε να δουν το φως της δημοσιότητας. Αυτή είναι η αιτία για την οποία οι δεσμοί τους με την επιτροπή για την επανεκλογή του προέδρου Νίξον (Ε. Ε. Π.) ήταν πολύ σφικτοί.
Μέσω των ερευνών ανακαλύφθηκε πως ανάμεσα στους διαρρήκτες ήταν ένας πρώην πράκτορας της CIA καθώς και ένας υπάλληλος ασφαλείας του κόμματος των Ρεπουμπλικανών (G.O.P.). Βέβαια, την αποκάλυψη δεν την είχαν κάνει οι αρχές που σιωπούσαν πεισματικά αλλά ένα ρεπορτάζ ρεπορτάζ της εφημερίδας «Washington Post» και συγκεκριμένα δύο άσημων ως τότε δημοσιογράφων των Bob Woodward και Carl Bernstein.
Στην πραγματικότητα, η διάρρηξη στα γραφεία των Δημοκρατικών δεν αποτελούσε παρά το κερασάκι στην τούρτα των κρυφών δραστηριοτήτων των λεγόμενων «ανθρώπων του προέδρου». Η δράση τους ήταν παλιά. Εννέα μήνες πριν από την εισβολή στο συγκρότημα κτηρίων Watergate, είχε προηγηθεί παραβίαση του γραφείου του Ντάνιελ Έλσμπεργκ, πρώην αναλυτή του Υπουργείου Άμυνας των ΗΠΑ. Ο άνθρωπος αυτός τέθηκε υπό παρακολούθηση από τους «μυστικούς υπαλλήλους» του Λευκού Οίκου, καθώς δημοσίευσε μέσω της εφημερίδας «New York Times» μια απόρρητη έκθεση του Πενταγώνου αναφορικά με την αληθινή ιστορία του πολέμου στο Βιετνάμ. Ο Νίξον επιδιώκοντας να αποσοβήσει την αναταραχή που προκάλεσαν τα δημοσιεύματα αυτά των «Times» χρησιμοποίησε τις γνωστές αθέμιτες πρακτικές του. Επιστράτευσε τους «υδραυλικούς» για να «επισκευάσουν τις διαρροές», οργανώνοντας μια εκστρατεία δυσφήμησης που στρεφόταν κατά του Έλσμπεργκ.
Από την αρχή της υπόθεσης οι Μπομπ Γούντγορντ και ο Καρλ Μπέρνσταϊν αντιλήφθηκαν ότι εμπλέκονται κυβερνητικά στελέχη, γεγονός που ενισχύθηκε μετά την ομολογία ορισμένων κατηγορουμένων πως είχαν σχέσεις με τη CIA. Από την πλευρά των Ρεπουμπλικάνων, ο μόνος που πρόεβλεψε την επικείμενη απειλή ήταν ο σύμβουλος του Λευκού Οίκου, Τζον Ντιν, ο οποίος είπε χαρακτηριστικά στον Νίξον πως «η προεδρία αναπτύσσει ένα καρκίνωμα». Ο πρόεδρος, όμως, αγνοώντας τη διορατική προειδοποίηση του Ντιν, κάνει μια ακόμη λανθασμένη κίνηση στην πολιτική σκακιέρα: Υπό το πρόσχημα της «εθνικής ασφάλειας», ζητά από τη CIA να επιβραδύνει τις έρευνες για το έγκλημα στο Watergate.
Οι αποκαλύψεις
Οι αποκαλύψεις των δύο ρεπόρτερ για το σκάνδαλο Watergate παίρνουν μορφή χιονοστιβάδας. Οι υπεύθυνοι της Washington Post δεν θέλουν να εκτεθούν. Η εφημερίδα αντιμετωπίζει του δύο δημοσιογράφους με αρκετή επιφύλαξη. Είναι χαρακτηριστικό πως, κατά τη διάρκεια της έρευνας, η εκδότρια της εφημερίδας, Katherine Graham, ζητούσε επιτακτικά κάθε πληροφορία να διασταυρώνεται από τρεις (3) τουλάχιστον διαφορετικές πηγές. Η ιστορία αρχίζει να έχει ακόμη περισσότερο ψωμί όταν προκύπτει πως ένας εκ των υδραυλικών είχε μια επιταγή των 25.000 δολαρίων, η οποία προοριζόταν για την εκστρατεία επανεκλογής του Νίξον. Ο πρόεδρος, όμως, είχε ακόμη την τύχη με το μέρος του. Έτσι, στις εκλογές της 11ης Νοεμβρίου 1972 ο Νίξον επανεκλέγεται, αποσπώντας το 60% των ψήφων του αμερικανικού λαού.
Το «βαθύ λαρύγγι»
Μια δυστυχισμένη γυναίκα εξομολογείται ότι κάποιο σημείο του σώματός της δεν βρίσκεται εκεί που έπρεπε να βρίσκεται αλλά στο λαιμό της, πυροδοτώντας έτσι μια «ροζ» πολιτιστική επανάσταση! Μιλάμε φυσικά για την περίληψη της καλτ πορνογραφικής ταινίας «Βαθύ Λαρύγγι», του φιλμ που απενοχοποίησε το σεξ στην Αμερική και έγινε η πρώτη πετυχημένη εμπορικά δημιουργία του αισθησιακού κινηματογράφου. Το «Βαθύ Λαρύγγι» έσπασε κυριολεκτικά τα ταμεία (περιλήφθηκε στη λίστα με τις 10 εμπορικότερες ταινίες της χρονιάς!), απογείωσε το ερωτικό σινεμά και άνοιξε διάπλατα τις πόρτες για το κινηματογραφικό πορνό. Αυτό που έκανε ωστόσο ιστορικό το καλτ ερωτικό διαμάντι ήταν η απελευθέρωση των ηθών, καθώς όλοι την είδαν και μάλιστα παραδέχονταν ανοιχτά πια ότι την είχαν δει. Δεν ήταν έτσι, άλλη μια φτηνή πορνογραφική στιγμή αλλά ένα σωστό κινηματογραφικό έργο χωρίς ταμπού, διανθισμένο απλώς με πολλές «πιπεράτες» στιγμές.
Ο Φρανκ Σινάτρα την πρόβαλε στο σπίτι του και μεταξύ της παρέας ήταν και ο τότε αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Σπύρος Άγκνιου. Η ταινία εκτόξευσε την πρωταγωνίστρια Λίντα Λάβλεϊς στο πάνθεο της πορνογραφίας και έμεινε ιστορική.
Δεν έμεινε όμως ιστορική μόνο για το περιεχόμενό της αλλά και γιατί δάνεισε τον τίτλο της σε κάποιον κύριο ονόματι, Μαρκ Φελτ: Ο Μαρκ Φελτ ήταν τότε ο Νο2 άνθρωπος του FBI και ήταν ο βασικός πληροφοριοδότης των δημοσιογράφων που αποκάλυψαν το σκάνδαλο. Κράτησε κρυφή την ταυτότητά του από τη δημοσιότητα για περίπου 33 χρόνια. Παραδέχτηκε ότι αυτός ήταν το βαθύ λαρύγγι που έδινε τις πληροφορίες μόλις του 2005, τρία χρόνια πριν το θάνατό του. Ο Φελτ δεν ήθελε να το ρισκάρει. Έδινε ραντεβού με τον Γούντγουορντ τις νύχτες σε υπόγεια πάρκινγκ, για να του επιβεβαιώσει τις πληροφορίες του ή να τον στρέψει σε άλλες κατευθύνσεις.
Ο Νίξον θα καταφέρει να επανεκλεγεί αλλά η κολλητική ταινία είναι ακόμη πάνω του και ο Φελτ δεν τα έχει πει όλα στους δύο δημοσιογράφους της Ουάσιγκτον Πόστ.
Οι εξελίξεις σχετικά με την υπόθεση Watergate απειλούν εντονότερα τη νέα περίοδο διακυβέρνησης του Νίξον. Αρκετοί από τους διαρρήκτες οδηγήθηκαν στη φυλακή, ενώ οι δεσμοί του σκανδάλου με τον Λευκό Οίκο αποδεικνύονταν στενότεροι. Οι Μπερνστάιν και Γουντγουόρντ υποστηρίζουν ότι η επιτροπή του κυβερνώντος κόμματος που ήταν υπεύθυνη για την προεκλογική εκστρατεία του προέδρου, προχωρούσε σε ενέργειες πολιτικής κατασκοπείας, οι οποίες χρηματοδοτούνταν με μυστικά, κυβερνητικά κονδύλια. Πολλοί αξιωματούχοι αναγκάστηκαν να παραιτηθούν (μεταξύ αυτών και ο Τζον Ντιν). Οι φήμες που ήθελαν τον Νίξον να βρίσκεται αναμεμειγμένος στην υπόθεση Watergate θα μετατρέπονταν σύντομα σε βεβαιότητα, προς απογοήτευση των ψηφοφόρων του.
Οι κασέτες
Εξαιτίας των έντονων υπονοιών για συμμετοχή του προέδρου στο σκάνδαλο, τον Μάιο του 1973 η Γερουσία ξεκίνησε ανακρίσεις και ο Νίξον αναγκάστηκε να ορίσει τον A. Κοξ ειδικό εισαγγελέα της υπόθεσης. Υπό την πίεση της εισαγγελικής και δημοσιογραφικής έρευνας ο Τζον Ντιν παραδέχεται ότι είχε συνομιλίες με τον πρόεδρο σχετικά με το πώς θα διατηρούσαν κρυφό το σκάνδαλο Watergate. Στην πραγματικότητα, η διάρρηξη στο κτήριο Watergate είχε σχεδιαστεί από τον επικεφαλής της Ε.Ε.Π., Τζον Μίτσελ. Ο βοηθός του παραδέχεται μάλιστα ότι υπό τις «ευλογίες» του Νίξον προέβησαν στην πράξη αυτή, ώστε να συλλέξουν πολύτιμες πληροφορίες για τον επικεφαλής της παράταξης των Δημοκρατικών. Τον Ιούλιο αποκαλύπτεται ότι ο Αμερικανός ηγέτης είχε κατασκευάσει στο Oval γραφείο ειδικό σύστημα μέσω του οποίου μαγνητοφωνούσε όλες τις συνομιλίες του. Έτσι, ο πρόεδρος της επιτροπής γερουσιαστών και ο Κοξ διατάζουν πάραυτα τον πρόεδρο να τους παραδώσει το σύνολο των κασετών.
Στις 20 Οκτωβρίου ο Νίξον, ανήμπορος να αντιδράσει στην πίεση του Κοξ, ζητά από τον εισαγγελέα Έλιοτ Ρίτσαρντσον να παύσει τον Κοξ από τα καθήκοντά του. Εκείνος αρνείται και δηλώνει παραίτηση. Ο πρόεδρος τότε στρέφεται στον βοηθό του Γενικού Εισαγγελέα, ο οποίος δηλώνει επίσης παραίτηση. Τελικά, ο Νίξον καταφέρνει την απαλλαγή του Κοξ από τα καθήκοντά του, αλλά πληρώνει την επιμονή του με την τοποθέτηση νέου Ειδικού Εισαγγελέα, του Ζαγόρσκι, ο οποίος πιέζει ακόμη εντονότερα τον Νίξον να παραδώσει τις κασέτες.
Η παραίτηση
Ο πρόεδρος καταφεύγει σε παιδαριώδεις τακτικές που αναγκάζουν τον Ζαγόρσκι να κατηγορήσει τον Νίξον για παρακώλυση του έργου της Δικαιοσύνης. Το ανώτερο δικαστήριο που επιλαμβάνεται του ζητήματος απορρίπτει τα επιχειρήματα του Νίξον και ζητά και πάλι την παράδοση των κασετών. Κατόπιν της νέας άρνησής του, η Βουλή των Αντιπροσώπων ψηφίζει υπέρ της άρσης της αξιοπιστίας του προέδρου των ΗΠΑ. Το περιεχόμενο των κασετών, οι οποίες έγιναν γνωστές ως «καπνιστό όπλο», αποκάλυπτε ότι ο Αμερικανός ταγός είναι ο αυτουργός του σκανδάλου Watergate. Ο τελευταίος, καθώς αντιλαμβάνεται το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται, αναγκάζεται να παραιτηθεί στις 8 Αυγούστου 1974. Είναι ο μόνος από τους πρωταγωνιστές στο σκάνδαλο Watergate που δεν θα οδηγηθεί στη φυλακή. Αυτό το οφείλει στον διάδοχό του, Τζέραρντ Φορντ, ο οποίος ζήτησε την ατιμωρησία του Νίξον. Τελικά, φαίνεται ότι η ατάκα του Νίξον «δεν ξέρω πολλά από πολιτική, ξέρω όμως πολλά από baseball» ήταν προφητική. Κι αυτό διότι, όπως είχε πει σε συνέντευξή του ο Μπομπ Γούντγορντ, αν ο Νίξον γνώριζε ότι το αμερικανικό έθνος συγχωρεί εύκολα, θα είχε γλιτώσει τον διασυρμό ζητώντας απλώς «άφεση αμαρτιών». Άλλωστε, την τακτική αυτή εφάρμοσε και ο Μπίλ Κλίντον στο σκάνδαλο με τη μαθητευομένη του Λευκού Οίκου, Μόνικα Λεβίνσκι.
Το σκάνδαλο Watergate, είχε ως αποτέλεσμα την ψήφιση αυστηρότερων νόμων αναφορικά με τη χρηματοδότηση των προεκλογικών εκστρατειών. Οι μέρες ευημερίας για τους πολιτικούς είχαν παρέλθει. Κάθε υποψήφιος Αμερικανός πρόεδρος είναι υποχρεωμένος να συμμετάσχει σε debate με τον αντίπαλό του, ενώ η πρακτική της μαγνητοφώνησης των προεδρικών συνομιλιών στο Oval γραφείο έπαψε να εφαρμόζεται.
Μία νέα σχολή δημοσιογραφίας
Επιπλέον, μια νέα εποχή ήρθε για τη δημοσιογραφία. Ο Μπομπ Γούντγορντ με την περίφημη μυστική του πηγή και ο Καρλ Μπέρνσταϊν δημιούργησαν μια νέα σχολή δημοσιογραφίας. Η ερευνητική δημοσιογραφία έρχεται να κάνει τη ζωή δύσκολη για τους πολιτικούς με την αποκάλυψη καινούργιων σκανδάλων. Έτσι, οι λειτουργοί του Τύπου γίνονται περισσότερο κυνικοί και επιθετικοί απέναντι σε όσους χειρίζονται τα κοινά. Παράδειγμα ο Μιλς, πανίσχυρο μέλος του Κογκρέσου, ο οποίος μεθυσμένος προκάλεσε ένα αυτοκινητικό δυστύχημα και εξαιτίας της δριμείας επίθεσης που δέχθηκε από τα μέσα οδηγήθηκε σε παραίτηση. Προσέξατε κάτι περίεργο σε τούτη την ιστορία; Το βαθυ λαρύγγι συναντιόταν επί χρόνια μόνο με τον Γούντγορντ και όχι και με τους δύο δημοσιογράφους.
Οι «συνωμοτικοί» κανόνες
Ο Φελτ, παραδέχτηκε, μάλιστα ότι είχε αποφασίσει να πάρει το μυστικό στον τάφο του, κάτι που θα έκανε αν δεν τον έπειθαν τα παιδιά του ότι φέρθηκε σαν ήρωας και όχι σαν καταδότης. Και οι δύο δημοσιογράφοι είχαν υποσχεθεί να φανερώσουν το όνομα του πληροφοριοδότη τους, αφού πεθάνει. Η ευσυνειδησία του Γούντγουορντ ήταν τέτοια, που επί 33 χρόνια δεν σύστησε ποτέ τον Φελτ στον συνεργάτη του. Οι τρεις τους συναντήθηκαν για πρώτη φορά το 2005 στη Σάντα Ρόσα. Όταν ο Woodward αναφερόταν στην πηγή του, έλεγε χαρακτηριστικά, «ο φίλος μου είπε…».
Παρά τις υποψίες ότι ήταν υπεύθυνος για διαρροή πληροφοριών, ο Felt πάντα κατάφερνε να παραπλανεί το Λευκό Οίκο και τους συναδέλφους του.
Ο τρόπος που κανονιζόταν η συνάντηση ανάμεσα στον Felt και τον Woodward έχει μείνει στην ιστορία. Κάθε φορά που ο ρεπόρτερ επιθυμούσε συνάντηση, μετακινούσε ένα βάζο με μια κόκκινη σημαία στο μπαλκόνι του διαμερίσματός του στο Webster House, ενώ κάθε φορά που το «βαθύ λαρύγγι» ήθελε συνάντηση, κύκλωνε τον αριθμό της σελίδας 20 των New York Times που παραδίδονταν στην πόρτα του Woodward καθημερινά και ζωγράφιζε δείκτες, για να δείξει την ώρα. Το σκάνδαλο Watergate και τον ρόλο των δύο δημοσιογράφων της εφημερίδα Ουάσιγκτον Ποστ απαθανάτισε το 1976 η ταινία Όλοι οι Άνθρωποι του Προέδρου με τους Ντάστιν Χόφμαν και Ρόμπερτ Ρεντφορντ στους ρόλους των δύο δημοσιογράφων.
Στις 19 Δεκεμβρίου του 2008 το «Βαθύ Λαρύγγι» σώπασε για πάντα. Στα 95 του χρόνια, ο Μαρκ Φελτ, έφυγε ήσυχος, απαλλαγμένος από τις σκέψεις και τις αναμνήσεις της ιστορίας που σημάδεψε τη ζωή του, χτυπημένος από τη νόσο Αλτσχάιμερ.
