Στην Ινδία οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι.
Τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες, το μερίδιο στο ΑΕΠ του 1% της ελίτ της Ινδίας αυξήθηκε από 7% σε 22%, το 2014. Παράλληλα, το μερίδιο του 50% των χαμηλοεισοδηματιών της χώρας μειώθηκε από 23% τη δεκαετία του 1980 σε 15% το 2014.
Τα παραπάνω επιβεβαιώνονται από την Παγκόσμια Έκθεση Ανισότητας του 2018, που συγκεντρώνει στοιχεία από τη δεκαετία του 1950 έως το 2014.
Πιο συγκεκριμένα, η ανισότητα εισοδημάτων στην Ινδία ξεχωρίζει μεταξύ άλλων παγκόσμιων αναδυόμενων αγορών, συμπεριλαμβανομένης της γειτονικής Κίνας.
Η εικόνα της Ινδίας όπως αποτυπώνεται στην Έκθεση Ανισότητας αντικατοπτρίζει μια χώρα διαφορετική από αυτήν που γνωρίζουμε στις χρηματοπιστωτικές αγορές, όπου σημειώνεται αύξηση 53% την τελευταία διετία.
Προφανώς, η παγκοσμιοποίηση και οι κυβερνητικές πολιτικές απορρύθμισης των τελευταίων τεσσάρων δεκαετιών έχουν ωφελήσει τους πλούσιους, αλλά δεν έχουν ακόμη ωφελήσει τους φτωχούς.
Ωστόσο, οι μεταρρυθμιστές της Ινδίας δεν θα πρέπει να αναλάβουν όλη την ευθύνη για αυτή την κατάσταση – συμπεριλαμβανομένου του πρωθυπουργού Narendra Modi, ο οποίος ανέλαβε καθήκοντα μετά την περίοδο που καλύπτει αυτή η μελέτη. Μέρος της ευθύνης πρέπει να αποδοθεί στους σοσιαλιστές της Ινδίας, οι οποίοι κυβέρνησαν τη χώρα πριν από τη δεκαετία του 1980.
Και αυτό, γιατί απέτυχαν να αντιμετωπίσουν τον αλφαβητισμό, να βελτιώσουν τον τομέα της υγείας, αλλά και να προετοιμάσουν τον πληθυσμό για τις αυξανόμενες απαιτήσεις της παγκοσμιοποίησης, όπως συνέβη στη γειτονική Κίνα.
“Αυτό είναι πολύ σοκαριστικό”, εξηγεί ο καθηγητής οικονομικών Udayan Roy. “Η Ινδία ήταν ξεκάθαρα σοσιαλιστική. Το 1991 πολλοί περιορισμοί της οικονομικής δραστηριότητας ήρθησαν. Αυτό αύξησε τις ευκαιρίες επιτυχίας για όσους ήταν προετοιμασμένοι να εκμεταλλευθούν αυτές τις ευκαιρίες. Τώρα, σε αντίθεση με την Κίνα, που χρησιμοποίησε τις ευκαιρίες της κομμουνιστικής περιόδου για να αναβαθμίσει τους τομείς της υγείας, της εκπαίδευσης και της περίθαλψης για όλες τις κοινωνικές τάξεις, η Ινδία δεν έκανε τίποτα από αυτά. Μάλιστα, η Ινδία είχε υψηλότατα επίπεδα ανισότητας πριν από τις μεταρρυθμίσεις του 1991. Έτσι, όταν οι μεταρρυθμίσεις αύξησαν τις ευκαιρίες για επιτυχία, μόνο μια μειονότητα της Ινδίας ήταν ικανή να εκμεταλλευθεί τις νέες ευκαιρίες. Οι υπόλοιποι ήταν -και παραμένουν- ανεκπαίδευτοι, χωρίς ιατρική περίθαλψη και με χαμηλή παραγωγικότητα”.
Αν και η κυβέρνηση Modi δεν ευθύνεται για τις ανισότητες στα εισοδήματα προτού αναλάβει τα καθήκοντά της, πρέπει να της ασκηθεί κριτική για το γεγονός ότι έχει αφήσει τα παιδιά της Ινδίας πιο πεινασμένα απ’ ό,τι είναι στη Βόρεια Κορέα του Kim Jong-un.
Σύμφωνα με τον Δείκτη Παγκόσμιας Πείνας, η Ινδία καταλαμβάνει την 100η θέση (σε σύνολο 119 χωρών). Δηλαδή είναι επτά θέσεις κάτω από τη Β. Κορέα και επτά θέσεις πάνω από την τελευταία χώρα της κατάταξης, το Αφγανιστάν.
Η κατάταξη των χωρών βασίζεται σε παράγοντες όπως ο υποσιτισμός, η παιδική θνησιμότητα και η εγκατάλειψη των παιδιών. Η έρευνα εντοπίζει ανησυχητικά υψηλά ποσοστά υποσιτισμένων παιδιών στην Ινδία.
Η κυβέρνηση Modi ευθύνεται ακόμη για τη μεγάλη μείωση του ποσοστού των Ινδών που εκτιμούν πως ευημερούν από τότε που οι μεταρρυθμιστές ανέλαβαν την εξουσία.
Οι επενδυτές λοιπόν θα πρέπει να προσέξουν ιδιαίτερα τις αυξανόμενες ανισότητες της Ινδίας στα εισοδήματα, αλλά και τα ποσοστά φτώχειας για έναν προφανή λόγο: οι συνεχιζόμενες εισοδηματικές ανισότητες μαζί με τη διαφθορά και την ανέχεια είναι η μεγαλύτερη απειλή για την οικονομική ανάπτυξη της χώρας και τις επιδόσεις της στις χρηματοπιστωτικές αγορές.
πηγή: capital.gr
