Πορεία θα πραγματοποιήσουν την Πέμπτη το απόγευμα στη Θεσσαλονίκη τα σωματεία βάσης “για να μη θρηνήσουμε και άλλους νεκρούς” της εργατικής τάξης. Το κάλεσμα έχει δοθεί για τις 18.00 το απόγευμα στην Καμάρα από την Ανοιχτή Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης και Στήριξης του αγώνα των εργατών της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής (Θεσσαλονίκη) αλλά και τη συνέλευση ταξικής αλληλεγγύης (Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων Θεσσαλονίκης, Σωματείο Βάσης εργαζομένων στο χώρο της ψυχικής υγείας και κοινωνικής πρόνοιας, Ελευθεριακή Συνδικαλιστική Ένωση Θεσσαλονίκης). Όπως αναφέρει η συνέλευση ταξικής αλληλεγγύης οι νεκροί είχαν συνηθισμένα ονόματα και κοινά προβλήματα. «Ο μισθός της μειώθηκε, του είχαν κόψει το ρεύμα και δέχτηκε όταν του είπαν να δουλεύει πιο εντατικά, δεν είχε ένσημα, δούλευε σπαστά, ο άλλος δούλευε σε δύο δουλειές, εκείνη δεν είχε πρόσβαση στην περίθαλψη. Είχαν κοινή αιτία θανάτου. Σε καιρούς κρίσης, εκτός από το ρίξιμο των μισθών, την ελαστικοποίηση της εργασίας, την ανεργία, την αύξηση του κόστους ζωής, τα, από τα πριν, πλημμελή μέτρα ασφαλείας στους χώρους εργασίας μειώνονται γιατί κοστίζουν στα αφεντικά. Κάποιοι από εμάς τραυματίζονται σοβαρά και κάποιες δε γυρίζουν ποτέ στο σπίτι», σημειώνει, προσθέτοντας ότι «έχουμε μνήμη και οργή για τους νεκρούς της τάξης μας».
Από την πλευρά της, η Ανοιχτή Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης και Στήριξης του αγώνα των εργατών της Βιομηχανικής Μεταλλευτικής τονίζει ότι «από την πρώτη στιγμή οι εργαζόμενοι και οι αλληλέγγοι/ες στη ΒΙΟ.ΜΕ. το είπαμε καθαρά. Δεν χρειαζόμαστε αφεντικά και διευθυντές να οργανώσουμε την παραγωγή και τα εργοστάσια. Μπορούμε εμείς για εμάς, τις οικογένειες μας και τις ανάγκες της κοινωνίας πάνω απ’ όλα. Έτσι δεν σταματήσαμε να φωνάζουμε για την κοινωνία συνολικά, πως είναι παράσιτα τ’ αφεντικά, οι διευθυντές και οι αξιωματούχοι, πως τρώνε από τον ιδρώτα μας, τη σάρκα και το αίμα μας. Πως κανέναν ρόλο δεν έχουν σε μια κοινωνία ισοτιμίας και αλληλεγγύης. Έτσι και τώρα, στην διαδήλωση που διοργανώνουν τα σωματεία βάσης της πόλης μας, συμμετέχουμε για να διαδηλώσουμε ενάντια στα εγκλήματα που βαφτίζουν “εργατικά ατυχήματα”, προτείνοντας στην τάξη μας και για ολόκληρη την κοινωνία το πάγιο πρόταγμα μας: Καταλήψεις στα μέσα παραγωγής, αυτοδιαχείριση και αυτοδιεύθυνση όλης της κοινωνίας προς όφελος των εργαζομένων και της κοινωνικής πλειοψηφίας, με σεβασμό στην υγεία και στη ζωή μας, με αξιοπρέπεια και αλληλεγγύη».
