«Δημιουργία “μουσικών συνάψεων” μεταξύ καταγεγραμμένου ηχητικού υλικού (document) και ζωντανής μουσικής δράσης (fiction)». Αυτά γράφονται στο ενημερωτικό φυλλάδιο που μοιράστηκε στο φουαγιέ του νέου Μεγάρου Μουσικής Θεσσαλονίκης, όπου έδωσαν συναυλία, την Κυριακή, 2 Οκτωβρίου, ο Μιχάλης Σιγανίδης και το Συγκρότημα Λαμπράκη, υπό τον τίτλο Who is Who – Χους εις Χουν. Το λεκτικό λογοπαίγνιο έχει μικρή σημασία. Η μεταμόρφωσή του όμως σε ηχητικό λογοπαίγνιο, μέσω του αυτοσχεδιασμού «-απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάπτυξη της μουσικής σκέψης-», είναι αυτή που χαρίζει στη μουσική το κρυμμένο της μυστικό. Δυστυχώς, η μουσική του Μιχάλη και του συγκροτήματός του δεν ακούγεται: βλέπεται. Ασφαλώς, δεν αναφερόμαστε στη μουσική αυτή καθαυτή. Αυτή υπάρχει στο εμπόριο, και στο YouTube. Αναφερόμαστε στη μουσική παράσταση του κυρίου Σιγανίδη και της παρέας του, όπου ο ήχος ντύνει την παλιά και τη νέα Ελλάδα, και, για τον υποψιασμένο, όλον τον κόσμο, σε μια απόπειρα προσωπικής ενδοσκόπησης (Who is Who) και ανάσυρσης της μνήμης. Και, τελικά, διαιώνισής της (Χους εις Χουν).
