Φαντάζομαι ότι μετά τις χθεσινές εξελίξεις πολλοί θα ήθελαν από όλους μας να πούμε ένα «μπράβο» στην απόφαση της κυβέρνησης ουσιαστικά να κλείσει, έστω και με μεγάλη καθυστέρηση, τις εκκλησίες. Για να μην έχουμε, όμως, αυταπάτες, ήταν μια απόφαση επιβεβλημένη από οποιαδήποτε «σοβαρή» κυβέρνηση «σοβαρού» κράτους, που θέλει να ισχυρίζεται πως νοιάζεται, έστω και στοιχειωδώς, για τους πολίτες της χώρας της. Φτάσαμε στο σημείο, δηλαδή, να λέμε «μπράβο» όταν μια κυβέρνηση πράττει τα αυτονόητα – κι αυτό σίγουρα δεν είναι δείγμα σοβαρότητας ενός λαού!
Του ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ Δ. ΓΟΥΣΙΔΗ*
Ωστόσο, στην προκειμένη περίπτωση, όντως οφείλουμε να πούμε ένα κάποιο «μπράβο» σε αυτή την κυβέρνηση, όχι όμως γιατί έπραξε τα αυτονόητα, αλλά επειδή κατάφερε να υπερβεί τον εαυτό της και να δείξει –για μια από τις λίγες φορές που το κάνει– αν όχι σοβαρότητα, τουλάχιστον σοβαροφάνεια. Για την κυβέρνηση – καρικατούρα του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν το λες και λίγο!
Από εκεί και πέρα όμως, διαβάζω σε πολλά «φιλοκυβερνητικά» ΜΜΕ βαρύγδουπες αναλύσεις για το… κατόρθωμα (sic!) του πρωθυπουργού να αποφασίσει και να πράξει το αυτονόητο («Πως έλυσε ο Μητσοτάκης τον Γόρδιο Δεσμό…», «Ο Μητσοτάκης έκλεισε τις εκκλησίες» κλπ.). Φαίνεται με την πρώτη, κιόλας, ματιά, ότι βρίσκεται σε εξέλιξη μια ακόμα προσπάθεια να παρουσιαστεί ο κ. Μητσοτάκης ως ένας σοβαρός, υπεύθυνος και στιβαρός ηγέτης, ο οποίος δεν διστάζει να τα βάλει ακόμα και με τον ισχυρότερο «παρακρατικό» μηχανισμό του κράτους μας, την Εκκλησία (μετά τη χθεσινή απόφαση της «Ιεράς» Συνόδου και πριν την απόφαση Μητσοτάκη για κλείσιμο, ήμουν έτοιμος να γράψω ένα άρθρο με τίτλο: «Τώρα ξέρουμε στα σίγουρα ποιος κυβερνάει αυτή τη χώρα, Κωνσταντίνε Καραμανλή»).
Τα πράγματα δεν είναι, όμως, ακριβώς έτσι όπως θέλουν κάποιοι να μας τα παρουσιάσουν. Για την ακρίβεια, είναι πολύ, μα πολύ πιο απλά!
Και εξηγούμαι. Δυο τινά υπάρχουν: Ή ο πρωθυπουργός μας γνώριζε εδώ και μέρες πως είναι επικίνδυνο για τη δημόσια υγεία να τελούνται κανονικά οι «θείες» λειτουργίες και να γλείφουν δεκάδες άνθρωποι (εν δυνάμει φορείς του ιού) το ίδιο κουτάλι με αποτέλεσμα να μετατρέπονται δυνητικά σε απειλή για τη δημόσια υγεία, ή δεν το γνώριζε.
Αν δεν το γνώριζε, δεν χρειάζεται να περιγράψω τι ακριβώς είναι!
Αν όμως το γνώριζε, γιατί δεν έκλεινε νωρίτερα τις εκκλησίες; Την ακριβή απάντηση, φαντάζομαι, πως μόνο ο ίδιος την ξέρει, αλλά όποιος και να είναι ο λόγος που δεν το έπραττε τόσες μέρες (ενώ ορθώς –και μάλιστα έγκαιρα και ειλικρινά μπράβο του!– έκλεισε σχολεία, καταστήματα εστίασης κλπ.), η ουσία είναι μια και αναμφισβήτητη: πως ακριβώς δεν είναι ο σοβαρός, υπεύθυνος και στιβαρός ηγέτης για τον οποίο θέλουν να μας τον παρουσιάσουν τόσον καιρό. Γιατί ένας ηγέτης με αυτά τα χαρακτηριστικά δεν ταλαντεύεται επί μέρες, δεν διστάζει, δεν φοβάται το όποιο (πολιτικό) κόστος και μάλιστα σε περιπτώσεις που πρόκειται για το κοινό καλό και δεν πετάει την «καυτή πατάτα» (την απόφαση, δηλαδή, για κλείσιμο εκκλησιών) σε αυτούς που έχουν συμφέρον να… μην την πιάσουν – τι λέτε να γινόταν, αν άφηνε σε κάθε ταβερνιάρη την απόφαση να κλείσει ή όχι το μαγαζί του;
Και καταλήγω σε κάτι που αφορά σε όλες, ανεξαιρέτως, τους κυβερνώντες που γνώρισα (και μας… «γνώρισαν»!) τις τελευταίες δεκαετίες στην Ελλάδα. Κυβέρνηση που διστάζει μπροστά σε μια συντεχνία, νομοτελειακά δεν μπορεί να είναι υπεύθυνη! Και σοβαρή δεν μπορεί να είναι για τον εξής λόγο: Γιατί θα όφειλε να γνωρίζει πως για κάθε μια ψήφο που θα χάσει από τα μέλη μιας συντεχνίας στην οποία «βάζει χέρι» επειδή ο τρόπος λειτουργίας της είναι σε βάρος του κοινωνικού συνόλου, άλλες δέκα θα κερδίσει από πολίτες που θα την χειροκροτήσουν για την πράξη της αυτή!
*Ο Κ. Δ. ΓΟΥΣΙΔΗΣ είναι δημοσιογράφος – συγγραφέας
