Μία συγκινητική εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στην πλαζ Αρετσούς, στην Καλαμαριά, στο χώρο όπου λειτουργούσαν την περίοδο από το 1916 μέχρι το 1924, τα “Απολυμαντήρια Καλαμαριάς”, για να τιμηθεί η μνήμη των εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων που «φιλοξενήθηκαν» εκεί και των πολλών χιλιάδων που βρήκαν το θάνατο εξ αιτίας των εξαιρετικά άθλιων συνθηκών διαβίωσης
Η εκδήλωση τιμής και μνήμης για τους χιλιάδες καθημαγμένους Πόντιους, Μικρασιάτες και Ανατολικοθρακιώτες πρόσφυγες, διοργανώθηκε στο πλαίσιο της παρουσίας στη Θεσσαλονίκη του υποψήφιου Ευρωβουλευτή του «ΣΥΡΙΖΑ», Βλάση Αγτζίδη και της ομιλίας που έκανε λίγο αργότερα στο Θέατρο «Μελίνα Μερκούρη» της Καλαμαριάς.
Στα φοβερά και τρομερά «Απολυμαντήρια Καλαμαριάς», αποβιβάστηκαν από το 1916-1924 στην ακτή, στο σημείο που σήμερα είναι η πλαζ Αρετσούς, περισσότεροι από 335.000 πρόσφυγες, από τους οποίους, πάνω από 22.000 άφησαν την τελευταία τους πνοή στις εγκαταστάσεις λόγω κακουχιών, των στερήσεων και των ασθενειών.
Όπως είπαν στις σύντομες ομιλίες τους οι παριστάμενοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννης Αμανατίδης, Τριαντάφυλλος Μηταφίδης και Αλέκος Τριανταφυλλίδης, οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, Παναγιώτης Κουρουμπλής και Βλάσης Αγτζίδης, ο υποψήφιος Περιφερειάρχης Κεντρικής ακεδονίας Χρήστος Γιαννούλης, και οι υποψήφιοι περιφερειακοί σύμβουλοι ΜΑνόλης Λαμτζίδης (που ήταν και ο εμπνευστής της εκδήλωσης) και Σπύρος Κουζινόπουλος, η εκδήλωση έγινε για να αποδοθεί η οφειλόμενη τιμή προς τους ανθρώπους αυτούς, ενώ διατυπώθηκε το αίτημα προς την πολιτεία να ανακηρύξει το χώρο «τόπο ιστορικής μνήμης»
“Διεκδικούμε «Δικαίωμα στη Μνήμη» για τους πρόσφυγες που ήρθαν σε αυτή τη γή και «Δικαίωμα στη Ζωή» για τους πρόσφυγες που έρχονται ακόμα”, ανέφερε χαρακτηριστικά ο Μανόλης Λαμτζίδης.
Στην εκδήλωση ακούστηκε και ένα ποντιακό τραγούδι, που γράφτηκε για αυτές ακριβώς τις καταστάσεις με συνοδεία ποντιακής λύρας («κεμεντζέ») από τον Θανάση Στυλίδη . Παραθέτουμε ορισμένους στίχους του τραγουδιού:
“Και τσολ κι έρημον Καραμπουρούν και τριγύλ-τριγύλ ταφεία
και ν’ ανοίξτε και τερέστιατα, όλια Καρσί παιδία.
Και σαράντα μέρες πρόσφυγοι εκεί είχαν καραντίνα
τα λείψανα ασό παπόρ’ ση θάλασσαν εσύρναν…”
“Και έρημο και έρημο Καραπουρούν (ΚΑΛΑΜΑΡΙΑ) και τριγύρω τριγύρω τάφη
και ανοίξτε και δείτε αυτά, όλα τα παιδιά του Καρς.
Και σαράντα μέρες πρόσφυγες εκεί “περιορισμό” είχαν
τα πτώματα απ’το βαπόρ στη θάλασσα πετούσαν…”
και ν’ ανοίξτε και τερέστιατα, όλια Καρσί παιδία.
Και σαράντα μέρες πρόσφυγοι εκεί είχαν καραντίνα
τα λείψανα ασό παπόρ’ ση θάλασσαν εσύρναν…”
“Και έρημο και έρημο Καραπουρούν (ΚΑΛΑΜΑΡΙΑ) και τριγύρω τριγύρω τάφη
και ανοίξτε και δείτε αυτά, όλα τα παιδιά του Καρς.
Και σαράντα μέρες πρόσφυγες εκεί “περιορισμό” είχαν
τα πτώματα απ’το βαπόρ στη θάλασσα πετούσαν…”
Στο τέλος, τηρήθηκε σιγή ενός λεπτού στη μνήμη όσων άφησαν την τελευταία τους πνοή στο χώρο αυτό μέσα στις άθλιες συνθήκες της εποχής, ενώ άναψαν κεριά στη μνήμη τους και ρίχτηκε ένα στεφάνι στη θάλασσα που «κατάπιε» τα σώματα των προσφύγων.
