Κυριακή μεσημέρι. Παλιά παραλία Θεσσαλονίκης. Θαύμα. Οι μικροπωλητές που άπλωναν την πραμάτεια τους δίπλα στον ποδηλατόδρομο έχουν έρθει από την απέναντι πλευρά, χρησιμοποιώντας κάθε ελεύθερη από τραπεζάκια γωνιά.
Όμως κανένα θαύμα δεν διαρκεί πολύ. Γύρω στη μία οι αγέρωχοι σερβιτόροι των μισών τουλάχιστον ευαγών ιδρυμάτων (κάπως αλλιώς τα έλεγε ο Μπουτάρης όταν δεν ήταν δήμαρχος), βγάζουν και τέταρτη σειρά τραπεζοκαθισμάτων, οπότε δεν περνάει το καροτσάκι, δεν περνάει ζευγάρι αλληλοβασταζόμενων ηλικιωμένων, δεν περνάει ο εύσωμος, η μάνα με το μωρό…
Θα μου πείτε κι η άσφαλτος καλή είναι. Λίγη προσοχή στους πυροβολημένους με τα μηχανάκια, μάτια στην πλάτη για τους γιωταχήδες του σαββατοκύριακου και θα επιζήσετε!
Ξέρω τον αντίλογο: Γιατί δεν τηλεφωνείτε στη Δημοτική Αστυνομία;
Ε, ναι, τηλεφώνησα. Γύρω στις δύο παρά τέταρτο. Δεν απαντούσε. Στο τηλεφωνικό Κέντρο του Δήμου η κυρία ήταν ευγενέστατη. Τη ρώτησα, μισοχαμογελώντας αν δουλεύει σήμερα η Δημοτική Αστυνομία. Η απάντηση άμεση: Όχι, κύριε. Κυριακή δεν δουλεύει η Δημοτική Αστυνομία.
Κι εγώ φώναζα όταν τους απέλυσε ο Κυριάκος. Καλά να πάθω!
Κλ. Τσαουσίδης
