Θεσσαλονίκη… μία λέξη, πολλές σκέψεις. Ποιος ήρθε και δεν (την) ερωτεύτηκε; Δεν έχει ονομαστεί τυχαία ως η πιο ερωτική και η πιο όμορφη πόλη. Μια πόλη, για όλα τα γούστα και όλες τις εποχές, με ή χωρίς λεφτά. Κρατώντας το τελευταίο, υπάρχουν στέκια που σε κάνουν να μην το σκέφτεσαι.
Κείμενο: Κωνσταντίνα Χαϊνά
Μιλάμε για μέρη που απλώς παίρνεις την μπύρα σου, ένα κομμάτι πίτσα και αράζεις χωρίς να σε απασχολούν αρνητικές σκέψεις, γιατί αν βρεις τα κατάλληλα μέρη, με τα φώτα που έχει αυτή η πόλη και με την μαγεία που μόνο αυτή ξέρει να αποπνέει, δύσκολα περνάς άσχημα. Βγείτε με τα κοντομάνικα, όσο το επιτρέπει ακόμα ο καιρός, για το βράδυ πάρτε και μία ζακέτα, και ξεκινήστε την τσάρκα στη Θεσσαλονίκη.
Ξεκινώντας από την πλατεία Αριστοτέλους που είναι το σημείο κατατεθέν, δεν γίνεται να μην χαμογελάσεις μόνο και μόνο από τον κόσμο γύρω σου που τον βλέπεις χαλαρό, από την θέα των κτιρίων μπροστά σου και από την συνολική ατμόσφαιρα. Κάθε γωνία ξεχωριστή, γεμάτη με ανθρώπους που κάθονται και απολαμβάνουν την ηρεμία. Να περπατάς έχοντας στο μυαλό σου μόνο αυτά. Μόνο από αυτό, η συνείδησή σου θα βομβαρδιστεί από αναμνήσεις. Αυτή είναι η Θεσσαλονίκη, και για αυτό διαφέρει από κάθε άλλη πόλη.
Συνεχίζοντας την τσάρκα, η ομορφιά και η ηρεμία δεν τελειώνει εκεί. Υπάρχει μια ολόκληρη παραλία να διασχίσεις μέχρι τον Λευκό Πύργο, ίσως και πιο κάτω. Εκεί και αν υπάρχει κόσμος, είτε παρέες, είτε άνθρωποι μόνοι τους. Από τον καθένα που θα κοιτάξεις έχεις κάτι να πάρεις. Αμέτρητα άτομα που θα κάθονται με μία μπύρα στο χέρι ή μία ρετσίνα και θα συζητάνε για ώρες. Με μουσικό χαλί αγαπημένα κομμάτια, ακούς φωνές που τραγουδάνε μαζί, και χωρίς να το καταλάβεις ακολουθείς. Στίχοι από ξεχασμένα τραγούδια σου έρχονται στο μυαλό, σου θυμίζουν καταστάσεις και σε αποφορτίζουν. Με μία κιθάρα γίνονται όλοι μία παρέα.
Αν ρωτήσεις γιατί δεν βρίσκονται σε κάποιο μαγαζί για απόγευμα ή βράδυ, η πιο συχνή απάντηση που θα πάρεις θα είναι “Γιατί όταν υπάρχουν τέτοια μέρη να κλεινόμαστε σε μαγαζιά; Άσε που δεν υπάρχουν και λεφτά”, κυρίως από φοιτητές. Αν ρωτήσεις δε, κάποιον μεγαλύτερο θα σου απαντήσει πως μέχρι και το αέρας που αναπνέουμε σε αυτή την πόλη είναι διαφορετικός, οπότε την χρειάζεται αυτήν την βόλτα, με αυτή την θέα.
Διασχίζοντας στενάκια και ανεβαίνοντας προς τα πάνω, δεν μπορείς να μην παρατηρήσεις την εκκλησία της Αγίας Σοφίας. Ίσως το πιο συχνό “εξωτερικό” στέκι των φοιτητών. Ακόμα και μόνος να πας μία βόλτα, σίγουρα θα πετύχεις κάποιον γνωστό σου, και αν όχι, σίγουρα θα σε δεχτούν κάποιοι στην παρέα τους. Στην παρέα, που μπορεί να έχεις δει άλλες 10 φορές στο ίδιο μέρος, και πλέον είναι σαν να τους ξέρεις. Στην εκκλησία, δεν υπάρχει περίπτωση να μην υπάρχουν κιθάρες, παίζοντας διαφορετικά τραγούδια, ίσως και διαφορετικό είδος, σου δίνει την αίσθηση ότι είσαι σε συναυλία με πολλές σκηνές.
Αν βρεθείς Καμάρα, δεν μπορείς να παραλείψεις μία βόλτα στην πλατεία Ναυαρίνου. Από το πρωί ως το βράδυ, όποια ώρα και να πας, θα δεις κόσμο να αράζει και να το απολαμβάνει. Όσο και να παρατηρείς είτε αυτούς, είτε τα κτίρια γύρω σου, δεν το χορταίνεις.
Βολτάροντας στην Ναυαρίνου, πάντα κάτι θα βρεθεί, πάντα κάτι θα ανακαλύψεις που δεν είχες προσέξει την προηγούμενη φορά. Όμορφο μέρος για να χαθείς στις σκέψεις σου ή στην παρατηρητικότητά σου.
Φυσικά, δεν θα μπορούσε να λείπει το πιο όμορφο σημείο της πόλης. Γιατί την θέα από ψηλά στα Κάστρα, δεν υπάρχουν λόγια για να την περιγράψεις. Όλη η Θεσσαλονίκη στο πιάτο. Είτε καλοκαίρι με ζέστη, είτε χειμώνα με κρύο που αγγίζει στα κόκαλα, είναι το ίδιο υπέροχη. Οι μέρες που περιμένεις το ηλιοβασίλεμα, και οι βραδιές στα Κάστρα που περιμένεις την αυγή, λίγο ποτό και καλή παρέα, δεν μπορεί να φέρει άλλο αποτέλεσμα εκτός από αξέχαστες και αληθινές μέρες.
Ζήσε τέτοιες μέρες σε τέτοια στέκια, και η τσάρκα θα είναι κάθε φορά διαφορετική. Αυτά είναι τα μέρη που βρίσκεις τον εαυτό σου.
Μία υπενθύμιση, η φτώχεια θέλει καλοπέραση και η ζωή είναι για αυτούς που ξέρουν να περνούν καλά και χωρίς λεφτά.
