Υπάρχει αντισημιτισμός στην Ελλάδα; Πολλοί θα βιαστούν να το αρνηθούν, άλλοι θα κουνήσουν αδιάφορα το κεφάλι, ελάχιστοι θα προετοιμαστούν προσεκτικά προτού δώσουν την απάντησή τους. Αν εμπιστευτούμε, πάντως (κι έχουμε κάθε λόγο να το κάνουμε), την Ξένια Κουναλάκη και το μικρό πλην άκρως πυκνό και περιεκτικό βιβλίο της «Ο αντισημιτισμός στην Ελλάδα», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις, το μεγαλύτερο πρόβλημα με τον ελληνικό αντισημιτισμό είναι ότι δεν γίνεται εύκολα αντιληπτός, ότι έχει την ικανότητα να κρύβεται στις λεπτομέρειες και να περνά ανεπαισθήτως στην καθημερινότητά μας.
Πόσο είμαστε σε θέση να συνειδητοποιήσουμε πως η εκπαίδευση και η Εκκλησία, με τη μονομέρεια της χριστιανικής διδασκαλίας στο σχολείο (μακριά από κάθε έννοια και πρακτική θρησκειολογίας), συμβάλλουν τα μάλα στην απομόνωση και την απομάκρυν
ση των μη χριστιανών μαθητών, που με συνοπτικές διαδικασίες μπορεί να χαρακτηριστούν (και να απορριφθούν ως) Εβραίοι; Και τι συμβαίνει, για να μετακινηθούμε και σε ένα άλλο πεδίο, με τους πολιτικούς, που σπεύδουν να εκδηλώσουν το αντιεβραϊκό τους μένος ενώ κατά τα άλλα δηλώνουν ανερυθρίαστα (και δίχως τον παραμικρό έλεγχο των λεγομένων τους) την πίστη τούς στη δημοκρατία;
Κι ας σκεφτούμε, για να συνεχίσουμε προς την ίδια κατεύθυνση, τους ανθρώπους που συναντάμε κάθε μέρα τριγύρω μας (στο μετρό, στον δρόμο, στο λεωφορείο ή σε ταξί). Πώς και με πόση άνεση ονομάζουν τους πάντες Εβραίους ή συγκεντρώνουν όλα τα κακά του κόσμου (είτε έχουν σχέση με τη δική τους πραγματικότητα είτε όχι) για να τα φορτώσουν στις πλάτες των Εβραίων. Κι αν κοιτάξουμε τον Τύπο, η κατάσταση δεν θα αποδειχθεί πολύ καλύτερη ή περισσότερο ενθαρρυντική. Πόσες εφημερίδες και περιοδικά, αλλά και τηλεοπτικά κανάλια ή ραδιόφωνα αφιερώνουν τον χώρο και τον χρόνο τους στη μαρτυρική ιστορία του Ολοκαυτώματος, στις διακρίσεις εις βάρος των Εβραίων σε διεθνές επίπεδο ή στις ευθύνες των Ελλήνων για την αντιμετώπιση του εβραϊσμού κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου;
