Η τύχη μου το έφερε να βρεθώ στις 16 Νοεμβρίου 1973 στο Πολυτεχνείο Θεσσαλονίκης. Η καχυποψία κάποιων αρχών (ενώ ο αξιότιμος εισαγγελέας, ο ελαφροχέρης αστυνομικός διευθυντής και ο πνευματικός πατέρας μας, ο πρύτανης, υποσχέθηκαν ότι μπορούμε να φύγουμε όρθιοι κι ανέγγιχτοι στις 3 το πρωί), με οδήγησε τα ξημερώματα της 17ης στην οδό Βαλαωρίτου, όπου στεγαζόταν η Εθνική μας Ασφάλεια.
Αυτά αλλά και τα επόμενα δεν έχουν σημασία για τους αγωνιστές της πολύ αριστεράς, οι οποίοι όταν αποχωρούσαμε από το κτίριο του Πολυτεχνείου, όπου αφήσαμε ένα λουλούδι στη μνήμη του Θωμά Βασιλειάδη (μην το ψάχνετε, ρεβιζιονιστής ήταν κι αυτός), άρχισαν να μας επαινούν με κοσμητικά επίθετα, να προβλέπουν ότι θα υπογράψουμε (εμείς;) το τέταρτο μνημόνιο κ.λπ. κ.λπ.
Προχωρήσαμε, αλλά ένας πάνω κάτω στα χρόνια μου, πλησίασε κάπως απειλητικά, ακριβώς στο σημείο που με πατούσαν οι ασφαλίτες το 1973. Γύρισε το μυαλό μου και τον ρώτησα: «Εσύ που ήσουν; Αντε αυτά τα πυροβολημένα. Εσύ που ήσουν;». Ακολούθησε ο γνωστός οχετός στο όνομα του λαού που ως γνωστόν τον εκπροσωπούν στην κλητική (κάποιοι άλλοι είχαν υιοθετήσει την ονομαστική).
Η παριστάμενη πρώην βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ, αν και δεν με «γνώρισε» (μόνο εγώ την ψήφιζα;) έσπρωξε προς τα πίσω τον ηλικιωμένο κύριο και τότε πετάχτηκαν δυο χτισμένα παιδάκια με το ένα (φορούσε και ωραίο ενώτιο) να μου κουνάει το δάχτυλο λέγοντάς μου: «Τα στερνά τιμούν τα πρώτα». Του είπα ότι εγώ κοντεύω στα στερνά αλλά αυτός ούτε πρώτα δεν έχει, επακολούθησε ανταλλαγή γαλλικών, οι φίλοι με τράβηξαν και η ωραία τελετή έληξε.
Είπα να το πάρει το ποτάμι. Αλλά μετά θυμήθηκα το τεντωμένο δάχτυλο του Μήτσου, όταν γινόταν η διαλογή των σφαχτών στην πύλη του Πολυτεχνείου και αναρωτήθηκα: Αντε, η Ασφάλεια είχε πληροφορίες κακές για μένα, αυτός ο ζωηρός νέος με το τεντωμένο δάχτυλο πού διάολο με ξέρει; Τι ξέρει για μένα που να εξάπτει την επαναστατική του ονείρωξη ή να οδηγεί στο φακέλωμα μου; Πού ξέρει αν συμφωνώ ή διαφωνώ με την κυβέρνηση αυτήν, την προηγούμενη ή του μέλλοντός μας; Αν του έλεγα ότι ψηφίζω ΠαΣοΚ ή Ενωση Κεντρώων πώς θα μου φερόταν; Αραγε, ρώτησε τον πατέρα του τι έκανε εκείνος τότε;
Φοβούμαι ότι θα μείνω με την απορία…
