Πάει κι ο βασιλιάς της Ταϊλάνδης, αυτής της χώρας που τιμά όπως του πρέπει τον δυτικό κόσμο τόσο με το απόλυτο σεβασμό στα «δημοκρατικά ιδεώδη», όσο και τα «ανθρώπινα δικαιώματα» (το έσοδα από την παιδική πορνεία κρατάνε όρθια την οικονομία).
Αυτή η χώρα της νοτιοανατολικής Ασίας αποτελεί υπόδειγμα για την περιοχή: εθνική γιορτή είναι τα …γενέθλια του βασιλιά. Στο Wikipedia έχουμε την πιο γλυκιά ερμηνεία του πολιτεύματος της βασιλευόμενης δημοκρατίας: de jure. Αμέσως μετά διαβάζουμε: στρατιωτικό καθεστώς (de facto).
Κάποιοι αδιόρθωτοι αριστεροί θα θυμούνται τη σφαγή των φοιτητών το 1976 από τον πρόσφατα μακαρίτη βασιλιά και την τότε στρατιωτική του κυβέρνηση και θα παρομοίαζαν την πολιτική κατάσταση στη χώρα με αυτήν του κάποτε νότιου Βιετνάμ, της Καμπότζης, της Χιλής του Πινοτσέτ και της χούντας των ελλήνων στρατιωτικών την περίοδο ’67-74.
Όμως μιας και η χώρα είναι σχετικά κοντά στο Βόρειο Βιετνάμ, όπου στις κηδείες των εκάστοτε ηγετών (καθεστώς κληρονομικού «σταλινισμού») όποιος δεν κλαίει πολύ εκτελείται, ρίχνεται στα σκυλιά ή απλώς τρώει ξύλο από τους εσατζήδες του καθεστώτος, σας παραδίδω τις φωτογραφίες που έδωσαν τα διεθνή (δεξιότατα, άρα έντιμα) πρακτορεία ειδήσεων: κλάαααμα ο λαός στην πρώτη και ο αγέρωχος (ξεβράκωτος;) νέος βασιλιάς στη δεύτερη.
Περίμενα να ακούσω κάποιο δηλητηριώδες σχόλιο από τα δικά μας «ελεύθερα κι αδούλωτα» ΜΜΕ, ανάλογο με αυτά που ακούγαμε για τη Βόρεια Κορέα, αλλά τίποτα. Υπάρχουν πιο σοβαρές διεθνείς ειδήσεις (π.χ. οι ρήσεις του μεταδιανοούμενου Τραμπ).
Κλέαρχος Τσαουσίδης
