Η είδηση, πανομοιότυπη ή μ’ ελάχιστες παραλλαγές -πόσο διαφορετικά θα μπορούσε να γραφτεί μια τέτοια είδηση άλλωστε;- πλημμύρισε σήμερα από νωρίς το ίντερνετ: «Πέθανε ο Αντώνης Σουρούνης». Στον τίτλο, διάφορες προσθήκες, του τύπου «ο πεζογράφος», «ο συγγραφέας» ή «ο πολυβραβευμένος». Στον πρόλογο, η ώρα και η αιτία του θανάτου, «μακροχρόνια ασθένεια», καθώς και η ώρα κι ο τόπος της κηδείας. Στο κυρίως κείμενο, σύντομο βιογραφικό, στη συνέχεια εργογραφία, βραβεία και τέλος.
Και μόνο όμως αυτό το σύντομο βιογραφικό του (αντιγράφω από το dailythess: «Γεννημένος το 1942 στη Θεσσαλονίκη, ο Αντώνης Σουρούνης, το 1960, με την ολοκλήρωση των γυμνασιακών του σπουδών, εγκαταστάθηκε στη Γερμανία, όπου είχαν ήδη μεταναστεύσει συγγενείς του. Σπούδασε κοινωνιολογία και πολιτικές επιστήμες στα πανεπιστήμια της Κολωνίας, του Σααρμπρύκεν και του Ίνσμπρουκ στην Αυστρία. Στη συνέχεια εργάστηκε σε ποικίλα επαγγέλματα: από τραπεζικός υπάλληλος μέχρι ναυτικός και από ξενοδοχειακός υπάλληλος μέχρι επαγγελματίας παίκτης ρουλέτας») θα ήταν αρκετό για να αλλάξει αυτό το «Πέθανε ο Αντώνης Σουρούνης», που γράφτηκε παντού, όχι με τίποτε ανόητους ευφημισμούς του τύπου «έφυγε», αλλά με κάτι πιο βαθύ και ουσιαστικό: «Έζησε ο Αντώνης Σουρούνης».
Έζησε και ευτυχώς για μας έγραψε γι’ αυτά που έζησε. Ο Αντώνης Σουρούνης ήταν (είναι) ένας γνήσια λαϊκός συγγραφέας. Έγραψε γι’ αυτά που έζησε, που ένιωσε, που πόθησε, που φοβήθηκε, που ήλπισε. Απ’ το έργο του, με αυτή τη γλώσσα που καθόλου δεν ταιριάζει με τα λογοτεχνικά σαλόνια, ξεπηδούσε η αγάπη για τη ζωή και τον λαϊκό άνθρωπο, ακόμη και γι’ αυτό που κάποιοι συνηθίζουν ν’ αποκαλούν με τον άστοχο χαρακτηρισμό «περιθώριο».
Τα ταξίδια του κι αυτή του η αγάπη για τους -αστοχος ο χαρακτηρισμός και πάλι, σημειώνω- περιθωριακούς οδήγησαν στη σύγκριση του Αντώνη Σουρούνη με τον Τζακ Κέρουακ, την οποία σε παλιότερη συνέντευξή του ο έλληνας συγγραφέας δεν φάνηκε να αποδέχεται*.
Κι αν για τον Κέρουακ «οι μόνοι που αξίζουν είναι οι τρελοί, αυτοί που τρελαίνονται για να ζήσουν, να μιλήσουν, να σωθούν, που ποθούν τα πάντα την ίδια στιγμή, αυτοί που ποτέ δεν χασμουριώνται ή δεν λένε κοινότοπα πράγματα, αλλά που καίγονται, καίγονται, καίγονται σαν τα μυθικά κίτρινα ρωμαϊκά κεριά…», ο Σουρούνης έγραφε για μεροκαματιάρηδες, για ναυτικούς, μετανάστες, τζογαδόρους, άνδρες και γυναίκες του μόχθου και της λαϊκής γειτονιάς. Για μια χώρα κι έναν τύπο ανθρώπου που δεν ξέρω αν υπάρχει πια.
Γι’ αυτό σου λέω, ο τίτλος είναι «Έζησε ο Αντώνης Σουρούνης».
* Σε παλιότερή του συνέντευξη στη LIFO
Παναγιώτης Μανδατζής
