Η ταινία «Πριοράτ», που παίχτηκε χτες στον «Παύλο Ζάννα», εντάχθηκε στο 19ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης στην ενότητα Food vs. Food. Ορθώς, ως προς την άποψη του περιεχομένου/θεματολογίας, λανθασμένα ως προς την άποψη του μηνύματος. Αναφέρονται στις πληροφορίες: «Το μεθυστικό αυτό ντοκιμαντέρ αφηγείται πώς είδαν το όνειρο [των πέντε ανθρώπων] να γίνεται πραγματικότητα –χωρίς να πάψουν στιγμή να πίνουν καλό κρασί– και αποκαλύπτει τη μυστική ιστορία που […] αναδύεται με όλα της τα αρώματα». Μέχρι εδώ, σύμφωνοι, αν εξαιρεθεί το κοσμητικό επίθετο «μεθυστικό» στο ουσιαστικό «ντοκιμαντέρ». Πράγματι, ηρωικές οι προσπάθειες των πέντε να φυτέψουν αμπελώνες σε μια έκταση γης που, εν τη υπερβολή βεβαίως, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ξερότοπος. Με επιμονή και υπομονή, κατάφεραν εκεί που ήταν φυτεμένοι από τη φύση σχιστόλιθοι να φυτέψουν αμπέλια, καθιστώντας το Πριοράτ, στη νότια Καταλονία, μία από τις σημαντικότερες οινοπαραγωγές περιοχές του πλανήτη. Στιγμή δεν δείλιασαν, ούτε όταν οι ντόπιοι τους χλεύαζαν ούτε όταν οι οινογνώστες μειδιούσαν. Τα κατάφεραν.
Και αφού τα κατάφεραν, αποφάσισαν να πουλήσουν την πραμάτεια τους. Όπως θα έκανε κάθε σώφρων καλλιεργητής γης. Μόνο που θεώρησαν ότι το προϊόν τους είναι τόσο εξαίσιο, που λίγοι μονάχα τυχεροί θα είχαν το δικαίωμα να βιώσουν την ανεπανάληπτη ευκαιρία: να στάξουν δηλαδή λίγες σταγόνες του θεϊκού ποτού στον ουρανίσκο τους και, εν εκστάσει, να αναμέλπουν ουράνια επιφωνήματα. Το λοιπόν, προσδιόρισαν την τιμή σε επίπεδα Ελλάδας προ κρίσης, τότε που ο κάθε οινογνώστης άνοιγε και ένα wine bar, όπου στο πεζοδρόμιο στάθμευε τα σταντ με τα υπερυψωμένα σκαμπό, αφήνοντας βέβαια τον προσήκοντα χώρο και για τη στάθμευση της θηριώδους τζιπάρας του. Τα κατάφεραν, και μαγκιά τους. Θες το κρασί αποδείχτηκε νέκταρ, θες τα σχιστολιθικά πετρώματα ανέβλυζαν αρώματα που θα ζήλευε η γαλλική αρωματοποιία, οι εξπέρ του είδους τσίμπησαν την ευκαιρία και συμφώνησαν στην τιμή. Επόμενο στάδιο, μάρκετινγκ: το κρασί σε εκθέσεις, το κρασί σε διαγωνισμούς, το κρασί σε… δημοπρασία.
Μόνο που μαζί με τη δημοπρασία του κρασιού βγήκε και σε δημοπρασία η κατά το παρελθόν αφιλόξενη γη της νότιας Καταλονίας, η οποία μετατράπηκε σε τουριστικό αξιοθέατο για γερά βαλάντια. Τα οποία βαλάντια συναθροίζονταν (και μάλλον ακόμα συναθροίζονται) εκεί, για να αποτίσουν φόρο τιμής στους (πρώην φτωχούς και νυν ζάπλουτους) εργάτες του μόχθου, να φωτογραφηθούν στους διάσημους (πλέον) αμπελώνες και να ανταλλάξουν οινικές εμπειρίες στα «παραδοσιακά» καταλύματα. Τα οποία, ειρήσθω εν παρόδω, ήταν σπίτια φτωχών, αλλά αξιοπρεπών, κατοίκων που ζούσαν μια ήρεμη ζωή. Το πού κατέληξαν αυτοί οι κάτοικοι, το «μεθυστικό» ντοκιμαντέρ δεν μας το αποκαλύπτει. Μέχρι να μας το αποκαλύψει, αν ποτέ γυριστεί «Πριοράτ Νο2», ίσως θα ήταν καλύτερο το Πριοράτ (σκέτο) να εντασσόταν στην κατηγορία «Ανθρώπινα Δικαιώματα»: των ντόπιων γηραιών αγροτών, η τύχη των οποίων αγνοείται.
Η ταινία Πριοράτ, σε σκηνοθεσία Δαβίδ Φερνάντεθ δε Κάστρο, παίζεται την Πέμπτη 9 Μαρτίου, στις 11 το βράδυ, στην αίθουσα Σταύρος Τορνές.
